Vera-demingen

Want misschien moet er ook maar eens een keer wat anders komen te staan dan wat testberichten, eh. Wel benieuwd of dit nou ook zo slim is dat ie dingen als alinea's enzo ziet, scheelt weer gedoe om te moeten implementeren dan. Anyhoes, serieuzer bericht.

Ik heb dit allemaal opgezet in de hoop dat mensen die er geïnteresseerd in zijn een beetje mijn gedachtegang kunnen volgen hoe ik tot een bepaalde stap in mijn transitie kom. Ik vind dat woord helemaal niet zo fijn, want het klinkt zo serieus en alsof ik al zeker weet dat ik alles ga laten veranderen ofzo. Is niet zo, op dit moment is het prima als die hormonen hun magie beginnen te doen (en dat mag best wat sneller dan 'een paar jaar'), mijn stem wat minder mannelijk klinkt en overkomt, en als het even kan al die godsgruwelijke beharing overal gewoon oprot ofzo. Op mijn hoofd mag wel blijven, maar vanaf mijn wimpers naar beneden ga ik dat niet missen. Volgens mij zijn we als mensheid inmiddels ook wel ver genoeg geëvolueerd om die rommel achterwege te kunnen laten. Als je het koud hebt doe je maar een trui aan ofzo. Bijkomend voordeel is dat je ook niet meer kunt hebben dat je haren rechtovereind gaan staan als je ergens van schrikt, wat ik altijd maar vreemd heb gevonden. Alsof je daardoor sneller wegrent voor een beer.

Ik weet niet of het opvalt, maar ik heb de neiging een beetje af te drijven wanneer ik dingen typ. Vol goede moed begin ik een alinea, die dan ook een paar zinnen (of woorden) goed loopt, en vervolgens wordt het een rant over een specifiek dingetje in een voorgaande zin. Als je dat vervelend lezen vindt, ga je hier flink moeite krijgen om alle blogitems te lezen :') Meestal lees ik nog wel eens na wat ik nou allemaal geschreven heb, en doe ik hier en daar wat verbeteringen om de boel wat leesbaarder te krijgen. Het is echter mijn blog, mijn feestje, deal with it. Overigens ook een goed moment om te testen of ik gewoon zo plaatjes kan toevoegen. Misschien moet ik anders maar gewoon html gaan typen.

Goed, die gedachtegang dus. Op het moment van schrijven zit ik dik anderhalve maand aan de hormonen. Wat die allemaal met me doen leg ik in een volgende alinea wel uit, anders drijf ik weer te veel af. Voor moederlief kwam dat blijkbaar wel wat snel; ergens in september vertelde ik dat ik eraan wil beginnen, oktober had ik een second opinion en eind november had ik mijn eerste doosje pillen in huis. Als je dat gewoon zo leest lijkt het inderdaad best snel, maar dat is omdat ik dan ook alleen maar vertel dat ik er toen voor mezelf over uit was dat ik het wilde. Stiekem (nouja, niet zo stiekem, heb het er destijds gewoon met mensen over gehad) was ik er in december 2019 al mee begonnen. Toen zat ik bij de huisarts om te vragen of ik wat hormonen-light, zoals ik ze graag noem, voorgeschreven kon krijgen. Ik ben de namen kwijt, maar dat was spul wat wordt gebruikt voor mannen die kaal worden (present), of wanneer je prostaat moeilijk doet (ding moet zich niet zo aanstellen). De huisarts zei toen dat hij dat spul niet wilde voorschrijven omdat hij er te weinig kennis van heeft, en omdat het normaal voor prostaatproblemen wordt gebruikt. Die heb ik niet, dus off-record (ofzo) voorschrijven en dan ineens zijn verantwoordelijkheid. Naar buiten gelopen met een 'Zoek iemand die hier echt verstand van heeft en je er mee kan helpen, dan tik ik je verwijsbrieven wel'. Ik ben dan dermate meegaand dat ik dat op het moment heel logisch vind (en nu nog wel) en denk 'nou, ja, dan later wel ofzo, met een psychiater of arts of iets'.

Later werd best wat later, want ik voelde me te braaf om buiten een huisarts om allerlei medische dingen te gaan regelen, ondanks dat hij gewoon zei dat 'ie zou meewerken. Uiteindelijk heb ik daar een paar maanden over liggen/zitten/rijden/fietsen/lopen/whateveren nadenken, en zo rond het begin van de zomer wist ik al wel redelijk zeker dat ik wel degelijk hormonen wilde. Redelijk zeker, want ik moest me er nog wel even van overtuigen dat ik wel degelijk 'trans genoeg' ben om dat spul te willen en te mogen. Juist omdat mijn verhaal niet het standaard verhaaltje is van een kind dat vanaf z'n vijfde al volhoudt dat 'ie een meisje is, twijfel ik heel lang over iedere stap. Ben ik wel echt trans (wat ik overigens óók een stom woord vind, maar meer om al het rare volk met veel te lange tenen dat ook onder die term valt), ben ik trans genoeg (I'd say so, yes), ben ik niet gewoon een hele verwijfde vent (niet meer, muhahaha), wat als het niet aanslaat (_paniek_), ben ik niet veel te laat (vul hier dat cliché in over hoe vandaag ná gisteren het beste moment is om ergens mee te beginnen), ben ik er niet veel te vergeetachtig voor (44 dagen and counting, thank you very much), wat doet het met mijn gezondheid (die blijkt fucking goed te zijn en kan hier prima mee omgaan) en zo nog ontelbaar meer zorgen.

Ik weet niet meer wat er precies werd gezegd of wat voor openbaring ik had, maar begin september wist ik het wel zeker. Ik was op dat moment al dik anderhalf jaar bezig met dingen uitproberen en kijken wat wel en niet bevalt, en wat ik dan verder nog zou willen. Terwijl ik dit schrijf bedenk ik me dat we toen net met moeders' kant van de familie in het Forum waren geweest, ik een superleuke jurk droeg en me in de trein naar huis bedacht dat ik de naam Vera en zij/haar prettiger vind dan Martijn en hij/hem. Niet dat ik me vervelend voelde als iemand me zo aansprak, want ik had niemand verteld dat ze me Vera moesten gaan noemen, maar wat ik al zei, Vera paste 'ineens' beter. Ik zat daar fancy te zijn, mijn haar zat leuk en dan past Martijn toch ineens minder. In de trein heb ik toen berichtjes gestuurd naar pap en mam dat die naam wel degelijk de voorkeur kreeg, en 'dat ik best wel uitkijk naar mijn eigen tieten hebben'. Wat ben ik toch een woordkunstenares.

Met dat achter de rug heb ik nog steeds een paar weken nagedacht of dit nou écht wel een goed idee is, tot ik in september weer bij Alwin (mijn psycholoog, voor degene die de naam niet herkennen) zat om te kletsen en daar vertelde dat ik 'grote mensen hormonen' wilde, en niet dat spul waar we in december naar keken. 'Nou, dan gaan we dat in gang zetten, maar denk niet dat we het vandaag allemaal afkrijgen'. Godverdegodverdegodver, ben ik er eindelijk uit, duurt het alsnog lang. Maargoed, het ging in ieder geval gebeuren. Toen dus bezig geweest met wat testjes doen, levensverhaal uitschrijven voor de second opinion en moeilijkwoordoloog en hopen dat zij er ook in trappen.

Zo voelt het soms namelijk wel nog steeds, dat ik mensen moet overtuigen dat ik niet gewoon in een fase zit waarin ik graag jurken draag, en dat het allemaal weg gaat zodra ik weer een vriendin heb ofzo. Dat is niet zo, dit is wel degelijk echt en niet iets wat weggetoverd wordt wanneer iemand er beter uitziet in mijn jurken dan ik. Wat we dan krijgen is een catfight, en geen spontane de-feminisatie. Moeilijk woord zo op het einde, maar nog wel erin weten te werken.

Maargoed, om terug te komen op hoe ik dit hele verhaal begon, het was dus wel iets meer dan die twee maanden tussen vertellen dat ik ermee ga beginnen en foto's rondsturen van de doosjes pillen op mijn tafel. Voor iedere stap waarvan ik weet dat ik hem wil nemen is een absurd lang proces aan denkwerk aan voorgegaan, voordat ik mezelf ervan heb overtuigd dat het een goede stap is. Stemtraining, waar ik komende donderdag mee begin is ook zo-een: daar hinkel ik al sinds ik hier serieus mee bezig ben tegenaan, en heb pas afgelopen maandag een afspraak durven te maken. Dik twee jaar voor nodig gehad. Het lijkt misschien soms zo, maar dingen gebeuren niet van het ene op het andere moment.

Inmiddels is het ruim na een uur 's nachts en wil ik eigenlijk wel een beetje naar bed, dus ik ben er wel klaar mee. Ik sla dit op, kijk hoe het eruit ziet als gewone stervelingen dit lezen, pas het probably nog een half uur lang aan en dan kruip ik langzaamaan mijn bed in. Als je het leuk vond om dit te lezen vind ik het leuk om dat te horen. Omdat dit geen denderend bekende site is vermoed ik zo dat je mij wel kent en ook manieren hebt om mij te laten weten wat je ervan vond. Ik ga hier geen comments section aan toevoegen, teveel gedoe voor iemand die zo lui is als ik...