Vera-demingen

Ja, I know right? Gewoon letterlijk een jaar. Althans, als ik dit verhaaltje op tijd af heb en ook daadwerkelijk op de juiste dag op de site zet. Not sure of dat gaat lukken, maar hey, dan heb ik in ieder geval iets om naar toe te schrijven. (noot van de auteur: ik had om 23:59 de foto's onderin klaar...)

Een jaar niks! Wat leuk dat je nog leeft!

Nou, leuk he? Ik denk dat dat wel gevierd mag worden. Met foto's, misschien zelfs. Het is immers ook al bijna 3 jaar dat ik aan de hormonen zit inmiddels! Maar eerst maar de gewone updates, want die zijn al een tijdje niet geweest dus. Ook kijken of ik dat in een beetje leuk format kan mikken.

Mentaal
Nou, ja, dat is wel een beetje een dingetje, denk ik. Een jaar of twee geleden had ik een periode waarin het echt heel slecht ging met me. Ik raakte mijn teleofon op een stomme manier kwijt en dat was de druppel die de emmer deed overlopen destijds. Ik heb toen heel erg mijn best gedaan om mezelf uit dat dal te trekken, en dat lukte na maanden moeite doen uiteindelijk ook best aardig. Als ik nu terugdenk aan hoe ik er toen aan toe was, schrik ik ook wel een beetje, want het ging echt hard. Ik herinner me dat ik naar een BBQ van pap en Sita ging, dat zij me ophaalde in Assen, vroeg hoe het met me ging en ik alleen maar kon reageren met 'ik leef nog', en verder wat uit het raam van de auto staren.

Ik heb daar toen ook over geblogged, en dat verhaal leest ook nu heel moeilijk. Niet alleen omdat ik weet hoe ik me toen voelde en hoe hopeloos het allemaal leek, maar ook vanwege mijn voorspelling aan het einde: "Ik krijg het allemaal niet blijvend weg, ik krijg het niet opgelost en ik krijg het ook niet opgekropt. Het zit er maar, constant aandacht en energie te vreten. Ik heb zo het vermoeden dat het er ook nog wel even blijft zitten". Dat is inderdaad verre van blijvend weg, en het is inderdaad even blijven zitten. Het zit er nog steeds, en het komt ook nog steeds met regelmaat omhoog. De ene keer langer en heftiger dan de andere keer, maar het is er gewoon constant.

Vooral de eerste half van dit jaar was het er héél erg. Bijna alles ging kut. Op mijn werk was het chaos en constant gedoe, geen enkele doelstelling werd gehaald, met ieder issue dat we hadden gefixed kwamen er drie nieuwe, nog grotere terug en de release van het project waar ik mee bezig was werd iedere maand opnieuw uitgesteld. Uiteindelijk heeft het op een paar dagen na twee jaar gekost om een nieuwe portal te bouwen en releasen.

Dat heeft een gigantische wissel getrokken op mijn welzijn. Ik heb meerdere keren in gesprekken met collega's met tranende ogen een brok in mijn keel zitten weg te slikken en op iedere vraag die gesteld wordt geen beter antwoord kunnen geven dan 'weet ik niet' met slap opgetrokken schouders. Iedere avond kwam ik doodmoe thuis omdat ik constant in mijn hoofd liep te malen over van alles en nog wat. Ik kon op geen enkele manier voor mezelf ook maar een beetje duidelijkheid krijgen over wat er nou zoveel impact had op mij dat ik me zo voelde. Ik weet het ook nog steeds niet. Ik heb er met ik weet niet hoeveel mensen over proberen te praten, en iedere keer kwam ik voor mijn gevoel geen steek verder.

En niets hielp. Ik ben in die periode met Jorinde een paar dagen naar Disneyland geweest, en hoewel dat écht heel erg leuk was, heb ik ook daar meerdere momenten gehad waarop ik echt tranen met tuiten had kunnen huilen. Weekendje alle gedoe van me af headbangen op Ragnarok? Vergeet het maar, ga lekker in de stromende regen kamperen en 's avonds coole bands missen omdat je buiten jezelf zielig staat te vinden. 'Schat, je hebt een burn-out'. 'Ja pff, ik heb helemaal geen tijd voor een burn-out'. 'Dat is wat mensen met een burn-out zeggen'. 'Oh'. Grote project op werk afmaken dan maar, en daarna lekker vakantie en relaxen, slaapkamer vernieuwen, heel cliché wat verandering in mijn leven om een moeilijke fase af te sluiten. Nope; uitzoeken wat je allemaal nodig hebt om te beginnen met één muur van die kamer verven is al teveel gedoe, laat alles maar zitten. Terugkomen van vakantie, 'en ben je een beetje uitgerust'? Nee, natuurlijk niet. Ik ben hooguit minder kapot dan dat ik twee maanden geleden was. Misschien zit ik inmiddels op het niveau van hoe ik er anderhalf jaar geleden aan toe was, toen ik uit het eerste dal kroop.

Ik weet ook eigenlijk niet hoe goed ik er nu aan toe ben. De paar grote dingen van de afgelopen tijd die goed moesten gaan, zijn voorbij. Onze nieuwe portal is live, de bruiloft van Amy en Sven was voor hun een geweldige dag, dus ik kan een beetje tot rust proberen te komen. Een beetje dan, want alles wat op de achtergrond nog steeds stond te malen, komt nu natuurlijk naar voren. Mijn huis is toch best wel een varkensstal. Ik heb nog steeds mijn slaapkamer niet vernieuwd, wat ik best wel zou willen. En hoewel het op mijn werk allemaal beter gaat, merk ik dat ik daar actief heel veel moeite voor moet doen om het zo te houden. Dat klinkt best logisch, maar het is écht serieus veel moeite, waar ik op sommige dagen echt nog steeds doodmoe van raak.

But wait, there's more!
Ondertussen ben ik natuurlijk ook nog steeds druk met mijn transitie. De laatste stap, van mijn outtie een innie maken, is afhankelijk van mijn gewicht. Dat had ik volgens mij al eens genoemd, hoe minder ik weeg, hoe mooier de spleet. Nou, dat gaat ook bepaald niet denderend. An sich, vergeleken met een jaar geleden weeg ik zo'n 5kg minder, maar dat is nog steeds 5kg boven het streefgewicht. Het gejojo is bepaald niet motiverend, en dat het zo langzaam gaat laat me ook twijfelen of ik het dan wel graag genoeg wil. 'Echte' transgender mensen steken er vast meer energie in, die doen het allemaal beter dan ik. Vervolgens hoor ik achterin mijn hoofd al Alwin's gebitch dat ik dan maar gewoon ermee moet stoppen en uit pure wrok mompel ik dan wat over hoe ik het wél wil en dat het gewoon mijn innerlijke criticus is. Wat een kutwijf is dat.

En, alsof dat nog niet genoeg is, hebben we ook nog eens de algemene discussie over hoe gevaarlijk 'de transgender propaganda' wel niet zou zijn. Blijkbaar ben ik als transvrouw stiekem een smeerlap die gewoon in de dames kleedkamer wil sneaken, en en lading andere dingen die ik niet ga opschrijven want dan koppelt het algoritme van google die termen en zijn we nog verder van huis. Laten we het er maar gewoon op houden dat de ongelofeloze tokkies die met hun achterlijke omgekeerde vlaggen op viaducten staan te protesteren hun gedeelde hersencel niet inzetten voor kritisch denken, wat ironisch is, gezien alle graffiti die ze spuiten waarin ze ons oproepen niet de kudde te volgen.

Letterlijk vandaag (als in, ik type dit stukje op dinsdag), heeft de Tweede Kamer nog gestemd over een achterlijke motie van FvD om puberteitsremmers voor minderjarigen te verbieden. Want, is het gehuil, andere landen zijn er minder vooruitstrevend in en dus moeten wij niet zo hard gaan, en, het heeft 'onomkeerbare gevolgen' en 'schade'. Nouja. Ten eerste, het is niet onomkeerbaar, en ten tweede, het is geen schade maar juist de bedoeling. Een transgender meisje (dus van jongen naar meisje) geen remmers geven betekent dat ze de baard in de keel krijgt, bredere schouders, bredere borstkas, baardgroei, haargroei overal en ga zo door. Dát is schade, want dat moet allemaal 'hersteld' worden als ze pas na haar puberteit met het traject mag beginnen en dan nog eens drie jaar op de wachtlijst staat. Gefeliciteerd, je bent 21 tegen de tijd dat je je eerste pil kunt krijgen.

Ter info, 28 mensen stemden voor deze motie. Dat is een vijfde van alle leden van de Tweede Kamer. Die mensen vertegenwoordigen 20% van de bevolking. Mocht iemand nog denken dat het best snor zit met acceptatie in Nederland, onthoud dit getal dan.

Het zijn allemaal dingen die voor mij in ieder geval steeds meer aandacht lijken te krijgen, en iedereen lijkt er iets van te moeten vinden. Da's prima, mensen mogen een mening hebben, maar ik vind het wel apart dat men over specifiek dit medisch traject zoveel te zeuren heeft, en basically al het andere niet. Waarom bemoeien we ons niet evenveel met diabetici? Waarom lopen we niet te zeuren hoe insuline die zij krijgen stiekem ook een hormoonbehandeling is, en hoe gevaarlijk dat wel niet zou zijn? Waarom wordt er niet geprotesteerd bij apotheken dat het levenslange behandelingen zijn? Waarom alléén bij transgender mensen? Er zijn met zelfs de ruimste schattingen nog geen 100.000 van ons in het land, maar toch zijn we het Roze Gevaar. Ik snap het niet. Of nouja, eigenlijk wel, het is gewoon blinde haat en kuddegedrag, maar blugh.

Al met al is het mentaal een bewogen jaar geweest.

Fysiek
Ik zou willen zeggen dat dat fysiek ook zo is, maar dat is niet zo. Het zijn namelijk drie bewogen jaren! Ik zit al bijna drie jaar aan de pil, en hoewel mijn hoofd echt haar best doet, kan ik moeilijk zeggen dat er weinig verandering is geweest. Een paar dingen vallen mij ook echt enorm op, en dat zijn obviously mijn borsten en mijn haar. Dat haar is inmiddels zo absurd veel mooier, langer en vooral gezonder dan het in jaren geweest is, dat ik nog steeds moeite heb met geloven dat het echt mijn haar is. Die kale plek bovenop is gewoon weg, helemaal weer dichtgegroeid, en van mijn inhammetjes is bijna niks meer te vinden. Sure, de haren daar zijn niet zo lang als de rest, maar het feit dat het uberhaupt zoveel vrouwelijker is dan toen ik aan heel het verhaal begon is wel serieus fijn.

Ik weet niet precies meer wanneer ik mijn haarwerk voor het laatst af heb gedaan. Denk ook een jaar ofzo geleden? Volgens mij vorig jaar met Soulcrusher al. Ondertussen heb ik mijn bankafschriften erbij en zie ik dat het 11 oktober was. Best aardig gegokt dus. Ik heb voor de gein maar even de hele geschiedenis ervan teruggezocht. Bijna €4500 uitgegeven bij die kapper, en dat is zonder sponsoring van ouders. Zelfvertrouwen mag wat kosten. Ik ben wel echt heel blij dat ik nu gewoon mijn eigen haar kan dragen zoals ik wil, het was toch wel een flink stuk dysforie dat daaruit voort kwam.

Same voor de boobies. Die hebben ook rustig hun tijd genomen, maar zitten er nu wel. Een paar weken geleden was ik met Amy wezen shoppen in Zwolle en daar zowaar bh's gepast in de winkel. Dat is altijd een kwestie geweest van 'eh, mja, het zal wel ongeveer deze maat zijn, bestel wel op internet', en dan iedere keer toch net niet. Een maand of wat eerder was ik met Jorinde in Apeldoorn naar een winkel geweest, maar had ik me er totaal niet mentaal op voorbereid en raakte ik vooral in paniek in de winkel, geen denderend succes. Nu ging het beter, en blijkt ook nog eens dat ik gewoon cup C heb. Voor de patserfactor: zonder operaties :-P Dit is wat mijn lichaam er zelf van heeft kunnen maken. An sich zou ik een beetje groter ook prima vinden, dan is het nét dat beetje meer in verhouding, maar ook dit is weer zo'n dingetje dat vergeleken met een paar jaar geleden zo ongekend veel beter is dan toen. Het zijn mijn eigen borsten, ze zijn echt, ik hoef ze niet iedere ochtend op te plakken en 's avonds weer eraf te halen en wassen (nouja, wel wassen, maar dat doe ik sowieso), het klopt gewoon. Ik heb nooit de stereotype superharde depressieve gevoelens gehad dat het allemaal verkeerd was, maar hiermee wel echt duidelijk dat dit is hoe het hoort. Dat is ook wel eens fijn.

Mijn gezichtsbeharing is flink te grazen genomen, dat heb ik al vaker benoemd. Begin dit jaar was de laatste behandeling die de verzekering vergoedde (misschien was er nog een meer, maar moeite, en ik had er echt nul energie voor), toen had ik er in totaal net geen 20 gehad. Nou, die hebben ook best hun werk gedaan. De baardgroei was een van de dingen waar ik wel heel erg last van had, en waarvan ik echt zo snel mogelijk vanaf wilde. Het is nog steeds niet helemaal weg en ik vrees dat dat ook nooit zal lukken, maar het is wel fijn dat ik nu gewoon onder de douche even snel erlangs kan en weer een paar dagen door kan.

Uberhaupt is heel mijn gezicht ook best wel wat veranderd. Dat zie ik obviously niet zo, want ik kijk iedere dag naar mijn gezicht, maar vorige week zag ik het wel 'ineens'. 'Goh Veer, wat was er vorige week dan?' Nou, lieve lezer, vorige week is Amy getrouwd! Yay! En ik was ceremoniemeesteres! Yay! Nou is mijn voornaamste vreugde daarvan natuurlijk dat het zo'n leuke dag voor het paar was, maar op de tweede plaats komt het feit dat dit de eerste bruiloft was waar ik als Vera heen kon. En dan ook nog als belangrijk persoon, dus even flink uitpakken. Mooie jurk gekocht, make-up en haar kon door dezelfde stylist als die van Amy gedaan worden, cool. Poah. Dat resultaat was wel leuk. Mensen die naar me toe kwamen om te zeggen hoe mooi ik eruit zag, iemand die letterlijk met open mond keek en alleen een 'Oh my God wat ben jij prachtig' eruit kreeg, mja, mja, daar kan ik wel aan wennen. Ik zag er ook daadwerkelijk prachtig uit. Die jurk staat me best verdomd goed. Mijn haar was, ondanks dat ik het nooit zelf zo zou doen en ik het er de volgende ochtend weer uit heb geborsteld, echt heel leuk. Het was een van die dagen waarop ik ook kon genieten van het resultaat so far. Voor degene die ik nog geen foto's gespamd heb, no worries, ik zet ze zometeen ook in dit blog.

Anyhoes, met al het gezeur en kritiek die ik op mezelf kan uiten, is het ook fijn om zo'n dag te hebben, en de foto's die bewijzen dat ik wel degelijk verander, en dat het ook is hoe ik wil veranderen. Ik heb al een week geen twijfel meer gehad hierover. Het klopt gewoon. Eindelijk. Nog even de riolering omleggen en dan is het 'af'. Daar kijk ik best naar uit, want voor het eerst geeft dat me toch een gevoel van rust.

Nou, wat een boudel!

Joah. Tismiejawa. Ik ga maar gewoon even mijn PC weer aansluiten op de monitoren en de foto's van begin tot nu wat samenplakken. Zie je echt het effect. Leuk man.

Eerst maar het volledige plaatje. Klik erop voor een grotere versie.

WAT EEN VERSCHIL HE! Ik heb ze ook met alleen 6 jaar geleden en nu. Check.

Poah. Nou. Die heb ik toch mooi in the pocket!