29-09-2022 00:51
Statistieken op moment van schrijven:
Voordat ik begin wil ik wel even de aandacht vestigen op hoe fucking goed de titel van dit blog is. Maar echt, damn girl. Het heeft alles; dubbelzinnigheid, mysterie, verklappen waar het over gaat en toch ook niet, oh man. Verder ben ik altijd zo lekker gewoon gebleven 😌️
Oh, I will. I. Will. You know, als ik de woeste chaos die mijn gedachten zijn een beetje kan organiseren en coherent omtoveren naar woorden. Dat lukt niet altijd even goed, maar moet vast lukken. Ik begin gewoon, kijken waar het schip strandt.
Mijn haar gaat eraf. Niet allemaal, dat zou zonde zijn, maar wel het haarwerk. Ik ben er wel klaar mee. Niet zozeer met hoe het eruit ziet, want het is best mooi haar waar ik leuke dingen mee kan doen maar tegelijkertijd ook duidelijk niet mijn haar is, maar met hoe het voelt. Ik voel het los zitten als ik mijn helm op of af doe, ik voel het tijdens het douchen, als ik ga liggen, als ik headbang, altijd. Ik wil gewoon weer met mijn handen door mijn haar kunnen gaan. Dat is allemaal niks nieuws, natuurlijk, dat wil ik al een tijdje. Wat er veranderd is, heel langzaam, is hoe zeer ik me constant bewust ben dat ik dat haarwerk op heb, en (ook heel langzaam) hoe mijn eigen haar terug aan het groeien is. Lang niet zo lang en vol als dat het met het haarwerk lijkt, maar wel genoeg. Also, het is een best grote kostenpost.
Het punt is wel een beetje dat het veel meer is dan alleen maar wat haar. Ik heb dat ding sinds februari 2020, dat is 2,5 jaar. Klinkt niet heel lang, maar besef je dan wel even dat ik pas 3 jaar geleden ben begonnen met de hele transitie. Ik heb dit haar al langer dan dat ik de naam Vera gebruik. Het is haast onlosmakelijk verbonden met de overgang van Martijn naar Vera, en iedere keer dat ik bij de kapper zit, alles eruit is, mijn haar is gewassen en ik extensions zit te föhnen terwijl de kapper bezig is met ringetjes in het haarwerk naaien, zie ik toch een beetje Martijn in de spiegel. Dat maakt het toch wel héél eng om te zeggen dat het er niet weer op hoeft. De extensions blijven nog wel eventjes, want dan heb ik in ieder geval wat voller haar dan alleen mijn eigen, maar toch. Ik weet eigenlijk helemaal niet hoe ik me straks voel als ik dat haar niet heb. Raak ik in dezelfde paniek als toen het die ene keer vreselijk verkeerd zat? Gaan mensen me ineens weer meneer noemen, omdat mijn eigen haar echt best anders is dan dat haarwerk? Wat moet ik doen met foto's op dating apps? Ik heb maar een klein beetje paniek.
Dus ja, dat verandert. En dat is eng. Het scheelt dat ik hier al een tijdje mee bezig was, en dat is pas de zoveelste keer dat ik met dit bijltje hak, en nu wel weet dat wat ik voel, moet gebeuren. Dit keer alleen wel iets korter twijfelen, iets minder 'oh maar wat als' (grapje, evenveel maar dan in kortere tijd), meer doorpakken en het maar gewoon aanzien. Wat dat betreft verander ik ook nog steeds. telt ook als iets.
Er verandert nog meer!
Ja, want het is misschien ook even tijd voor the usual 'hoe gaat het met je tieten/stem/poes' stukje. TLDR: dunno, auw, meh? Boobies: die zitten er gelukkig nog, maar de groei lijkt er wel een beetje uit te zijn. Althans, buiten alle rommel die ik eet en wat ik daardoor aankom en naar mijn tieten gaat om. Aan de andere kant zijn ze ook niet klein of iets en ben ik er stiekem best blij mee. De momenten waarop ik in mijn nachtjurkje met slaapdronken hoofd terugkom van de badkamer met één boob super charmant uit dat jurkje te hangen en voor een spiegel langs loop is het toch nog steeds even een stapje terug om nog een keer te kijken. Dat blijft leuk.
Stem, tsja, blijft een dingetje, want dat kost gewoon veel moeite. Die moeite stop ik er niet altijd even goed in, en dat merk je dan ook wel. De laatste tijd ligt de frequentie iets lager, de klemtonen gaan wat minder denderend, het geluid zelf is gewoon wat minder mooi, van alles. Lang niet de stem die ik aan het begin van logopedie had, ik moet echt moeite doen om die tevoorschijn te halen, maar soms ga ik ook wel heel makkelijk terug naar hoe het destijds klonk. Dat is dan wel demotiverend, want het kostte me flink wat moeite om een goede stem te krijgen. Om dan te merken dat ik dingen toch niet helemaal goed doe (soms) is gewoon jammer. Verder ben ik totaal geen perfectionist en hoef ik absoluut niet op alle vlakken niet te onderscheiden zijn van een cisvrouw. Totaal niet. Nope. Nul.
Poes dan. Daarvoor loopt nu dus het proces van laserontharing van het genitale gebied. Niet te verwarren met het geniale gebied, waar ik vooral méér haar wil. Vorig verhaal vertelde ik daar al wat over, hoe het bepaald niet prettig is en ook best wel awkward. Het is nog steeds een beetje tragisch dat de enige in wiens bijzijn ik me uitkleed daarna de hele boel vriendelijk doch uitermate pijnlijk onder handen neemt. 'Je moet je rechterbeen een beetje meer ontspannen', zegt ze. Dat gaat lastig als je allemaal superhete en scherpe steken aan de basis van je pielemuis krijgt, mevrouw. Het is gelukkig van korte duur, de pijn en warmte blijven niet zo lang zitten als bij de gezichtsontharing (waar ik me inmiddels rustig vijf dagen niet hoef te scheren en er nog steeds geen opvallend zichtbare haartjes zijn), maar toch, het doet toch echt behoorlijk pijn. Alles voor het cadeausje (get it? cadeau, kado, kadoosje? Ik vind het wel leuk), denk ik. Laten we hopen dat ze er snel is.
Ohhhh, plotwending! Want ja, leuk, al die dingen die veranderen, maar zat dingen die niet veranderen. Ik ben nog steeds knettersingle, en zo langzamerhand begint dat toch wel irritant te worden. Ik swipe me kapot op allerlei apps, maar als het één match per maand is, is dat veel. Wel heel veel tieners en veertigers die me leuk vinden. Of mensen drie landsgrenzen verderop. In 't eggie mensen ontmoeten is ook lastig. Nou heb ik er best vertrouwen in dat het goed komt, en ik ben ook wel tevreden met hoe ik nu gewoon kan doen wat ik wil en met niemand rekening hoef te houden, maar toch, het mag wel eens een keer.
En terwijl ik heel erg verander, proberen anderen dat ook. Ja, lieve lezers, ik ga bitchen over de nieuwe Transgenderwet. Want de manier waarop het gaat is zo. godsgruwelijk. vermoeiend. Echt, jezes, hoe dan. Hoe is het in vredesnaam mogelijk dat we in 2022 nog steeds zó moeilijk moeten doen over iedere poep en scheet die ook maar iets met transgender zijn te maken heeft. We hebben sinds 2014 een wet die het relatief makkelijk maakt om je geslacht op het paspoort te veranderen. Je hoeft 'slechts' een deskundigenverklaring te hebben van een arts of psycholoog. Valt mee toch? Tot je je beseft het aantal mensen die zo'n verklaring af kunnen geven slechts enkele tientallen is. En dat de meesten ook nog eens verbonden zijn aan het UMCG of VU. En dat die wachtlijsten van letterlijk jaren hebben voordat je een intake krijgt. Het is niet eventjes bij een psycholoog naar keuze langs, uurtje babbelen en naar buiten lopen met een papiertje. Het is mensen moeten overtuigen dat wat jij voelt echt is wat jij voelt.
Alsof een ander dat kan bepalen. Diegene kan hooguit bepalen of je de gevolgen overziet, en dat zijn toch meestal de gevolgen die je wil. 'Je wordt straks op iedere brief aangesproken met mevrouw!'. Mooi, precies wat ik wil. 'Maar je krijgt geen brief meer om je te laten controleren op prostaatkanker!'. Ik heb de rest van mijn leven een paar keer per jaar contact met een ziekenhuis/arts om te zorgen dat ik mijn hormonen krijg, volgens mij komt daar ook wel eens de vraag 'goh hoe gaat het nu?' of 'he trouwens, je bent inmiddels 60, misschien moeten we even kijken of er gekke dingen gebeuren met je prostaat' voorbij. En anders stel ik die wel. Bedankt voor je zorgen.
Wat zou het een mooie wereld zijn als we de energie die mensen stoppen in zich druk maken over 'de gevolgen', juist zouden richten op daadwerkelijke verandering. Want het kleine beetje verandering dat nu gevraagd wordt, namelijk die deskundigenverklaring niet meer te vereisen voor het aanpassen van je geslachtsregistratie, krijgt zo absurd veel tegenwind van mensen die zich totaal niet laten hinderen door enige kennis van zaken, dat we gewoon stil staan. Die wet uit 2014 is in 2017 geëvalueerd, en daarvan wordt nu pas, vijf jaar later, een wetsvoorstel behandeld om de aanbevelingen over te nemen in de wet. Althans, de aanbevelingen... eentje ervan. Zonder verklaring, maar nog steeds met een bedenktijd, die registratie kunnen aanpassen. We hebben het nog niet eens over het wegwerken van wachtlijsten, welke medische transitie dan ook, specialisten die niet naar hun patiënten luisteren, transitieverlof, discriminatie of alleen maar de blijkbaar totaal geaccepteerde bagger die men maar over 'ons' mag zeggen. Tweede Kamerleden die zonder schaamte stellen dat 'transgenderisme' (niet een echt iets) een verwerpelijke ideologie (mezelf zijn is blijkbaar een ideologie die ik anderen opdring) is en dat er vast wel een paar echte transgenders zijn (ik heb zonet nog mijn kleine teen tegen de poot van de tafel gestoten, ik kan je verzekeren dat ik echt ben), maar dat het toch vooral mannen zijn die stiekem de vrouwenkleedkamers in willen kunnen glippen en Olympisch kampioen willen worden.
Het is allemaal totaal niet gebaseerd op waarheden of feiten, want alles wordt nota bene in het debat van afgelopen dinsdag nog voorafgegaan door 'ja ik weet dat het een anekdote is'. Als je dat weet, hou dan gewoon je mond, want het is anekdotisch en derhalve niet betrouwbaar. Het enige wat je er mee bereikt, en dat is exact hun doel, is zaadjes van twijfel planten bij mensen die beïnvloedbaar zijn en naar deze mensen luisteren, 'omdat ze zeggen wat het volk denkt'. Stomme lul, je denkt wat zij zegt dat je moet denken. Maar neuuuhhhh, wij zijn degene die onze wil opdringen, die jou verplichten tot het gebruik van gekke voornaamwoorden, en die (en dit is geen grap, dit denken sommigen echt) alle kinderen in transitie willen laten gaan. Waarom? 'Ja, dat is het plan, dat is hoe ze ons onder controle houden'. Donderstraal toch een eind op.
Voor de duidelijkheid:
- Transgenderisme is een term die vooral wordt gebruikt door mensen die denken dat we allemaal gekkies zijn, om het te verpakken als ideologie. Het is geen ideologie. Er is geen overkoepelende kwaadaardige organisatie die iedereen trans wil maken. 'We' zijn net zo georganiseerd als dat bijvoorbeeld blinde mensen dat zijn: niet. Er zijn een paar belangenorganisaties die aandacht vragen voor waar we mee te maken krijgen, en dan houdt het op. Transgender zijn is gewoon iets wat we zijn, en we willen graag zijn wie we zijn zonder dat anderen daar wat mee te maken hebben. We komen niet iedere derde dinsdag van de maand samen om aan een grote ronde tafel onze evil agenda te bespreken. Ik heb de uitnodiging in ieder geval niet gekregen.
- 'Echte' transgenders bestaan niet. De suggestie dat er zoiets als een echte transgender is, is precies de reden dat ik als puber dacht 'oh, maar zo sterk voel ik dit allemaal niet, dan zal ik wel gewoon een perverse man zijn', en alle twijfel maar gewoon wegstopte. Ik ben nog steeds bezig met accepteren dat ik mag zijn wie ik ben, en me niet hoef te vergelijken met anderen. Op een schaal van 'totaal niet' tot 'totaal wel' transgender, ben ik 'ik', en niet te vergelijken met anderen. Ieders verhaal is anders. Sommigen weten het vanaf heel jong, anderen een dag voor hun 90e verjaardag, de een heeft verlammende dysforie, een ander kan nog prima de dag door komen. Het gaat alle kanten op, en dat weet iedereen zelf het beste.
- Er is bij mijn weten geen paspoortcontrole bij kleedkamers of toiletten. Die gaat er denk ik ook niet komen. Als je zo begaan bent met wat je wel of niet tegenkomt in toiletten, geef iedereen dan gewoon een apart toilet met daarin een wastafeltje. Opgelost. Het is net alsof het niet om 'dE vEiLiGhEiD' gaat, maar om ouderwetse haat. Ik kom naar een toilet om te poepen of plassen, daarvoor hoef ik echt niet te weten welke genitaliën degene in het hokje naast mij heeft. Ik ben heel benieuwd hoe je poepritueel gaat als je je daar wél druk om maakt.
- De kans dat ik Olympisch kampioen word is net zo groot als dat degene die loopt te klagen dat wordt. Misschien iets groter, omdat ik in tegenstelling tot alle toetsenbordhelden af en toe van mijn kont kom en beweeg, maar nog steeds een 'risico' wat we kunnen negeren. Oh, en trouwens, in Nederland is het wijzigen van je geslacht en de hele transitie die erbij hoort al sinds 1985 mogelijk. Dat is bijna 40 jaar. Waar zijn al die transgender atleten die de vrouwensport gaan domineren? Of alle aanrandingen op toiletten? Ik heb er niet echt veel van gezien...
Het is zo gigantisch vermoeiend om telkens weer dezelfde 'argumenten' te horen, oude en volstrekt onwetenschappelijke onderzoeken voor je neus te krijgen, en constant het geklaag dat 'je ook niks meer mag zeggen want dan word je gecancelled'. Misschien moet je dan even nadenken over wat je zegt. Misschien is wat gevraagd wordt wel iets wat jou totaal niet aan gaat. Misschien hebben we deze discussie al lang genoeg gevoerd en dezelfde onzin al vaak genoeg ontkracht om nog energie te kunnen stoppen in claims dat de discussie geen tweerichtingverkeer meer zou zijn. Misschien moet die discussie dan niet langer te kwader trouw gevoerd worden om maar lekker blijven uit te stellen. Misschien moet je gewoon eens echt ballen tonen en gewoon uitkomen voor wat je echt denkt, in plaats van slap lullen. Maar ja, dan krijg je je zin niet, en dat kan natuurlijk niet. Dan krijgen 'die anderen' ineens rechten waarvan je zelf niet eens door hebt dat je ze al hebt. En als anderen rechten krijgen, kost dat jou wat. Zo werkt het immers. Het recht van iemand om zelf te kunnen bepalen wie ze zijn, ontneemt jou het recht om dat voor hen te beslissen. En dat kan natuurlijk niet. Dat weet jij een stuk beter. Daarom zouden we eigenlijk al dit soort vraagstukken maar beter over kunnen laten aan jou. Een vrouw moet niet beslissen wat er in haar baarmoeder gebeurt, straks denkt ze nog onafhankelijk te kunnen zijn. Volwassen mensen moeten niet zelf kunnen beslissen met wie ze hun leven willen delen, want jij vindt het vies (tenzij het twee vrouwen zijn, dan is het geil), en dus is het beter als je ze maar vertelt dat het niet mag. Dan bestaat het niet meer! Het gaat al deze tegenstanders echt niet om de veiligheid van vrouwen, of van kinderen, of eerlijke sport, of welk smoesje dan ook. Het gaat ze om haat, en de angst dat ze controle verliezen.
Er verandert niets. Al decennia lang dat we langzaamaan een beetje leren dat transgender mensen helemaal niet gek in de kop zijn, dat puberteitsremmers veilig zijn, dat er geen massale overname van transvrouwen in sport komt, al dat soort dingen, en nog moeten we smeken om kleine brokjes erkenning. Het is heel fijn dat er ook echt zat mensen zijn die wel kunnen nadenken en een ander wat gunnen, en hier mee bezig zijn. Tussen alle mensen die bij het debat waren, heb ik met een paar gebabbeld, en het gaat uiteindelijk echt wel goed komen. Als over een jaar of 30 de boomers zijn uitgestorven, oude millennials de puf er niet meer voor hebben en de zoomers aan de macht zijn, zullen ze terugkijken op deze tijd en denken 'jezes, wat een gezeik'. En daar hebben ze groot gelijk in. Tot die tijd is het maar even door de zure appel heen bijten, en hopen dat er genoeg mensen zullen blijven schreeuwen dat we bestaan.