04-08-2022 00:19
Statistieken op moment van schrijven:
Poh, dat klinkt serieus, of niet! Het is ook wel een beetje serieus. Er is ook een en ander gebeurd sinds de laatste keer dat ik een blog getypt heb. Als ik even snel spiek is het... dik twee maanden. Ik zou willen zeggen dat ik een mooi gestructureerd verhaal over die tijd kan vertellen, maar nee, not gonna happen. Dus, you know, bereid je voor op gebrabbel wat net zo heen en weer gaat als dat mijn stemming op en neer gaat!
Jaahaaaaaa, jetz gehts los. Ofzo. Ik kan nog steeds geen fatsoenlijk Duits. Dat blijkt ook wel wanneer ik Duitsers tegenkom. Ik sta wat dom te brabbelen en anderen poepen er een hele redevoering uit. Mij niet gezien, gib bier und raus. Ik kom ze nog wel eens tegen bij concerten of festivals, dat is hier even het bruggetje. Want, die dingen kunnen weer en ik ga er zo nu en dan heen, which is fun. Waar ik een tijd geleden nog wel nerveus was over naar een concert gaan en wat ik aan moet en hoe het zal gaan en alles ben ik er nu veel zelfverzekerder in. Ik maak me minder druk over wat mensen daar van me vinden, want ik kom om mezelf te vermaken en niet om anderen te pleasen. Als ik in een leuk maar 'normaal' (als in, geen superstoer) jurkje daarheen wil dan doe ik dat lekker. Anderen laten maar lekker zien hoe stoer en metal zij wel niet zijn, ik draag lekker wat ik wil. Wat een verschil met drie jaar geleden. Overigens doe ik net zo makkelijk mee aan er wél metal uitzien hoor; mijn korte rokje met netpanty gecombineerd met een bandshirt is een prima outfit om er stoer uit te zien en me zowaar sexy voelen. Ik weet hoe goed mijn benen er dan uitzien, en daar mogen anderen best even van meegenieten. Zelfs mijn boobies zien er dan goed uit.
Het is wel een beetje jammer dat het meegenieten vooral gedaan wordt door mensen waar ik niet zo van geniet. Nou vind ik het prima dat ze kijken, want het uitzicht is ook wel leuk (ik begin dat héél langzaam aan te geloven, maar daar schrijf ik zometeen nog wel een paragraaf over), en leuk wanneer ze aangeven dat het inderdaad een leuk uitzicht is, maar meer dan dat hoeft niet zo. Vorige week was ik naar Metaldays, en daar waren een paar jongemannen die wel meer wilden. Een vriendin was aan de praat geraakt met een of andere kerel en ze scheepte mij lekker met hem op omdat ik, quote, 'de grootste Saor fan hier' ben. I mean, een beetje, maar damn woman, wat doe je me aan. Anyhoes, wij wat kleppen na de laatste band en bij een afterparty van een of ander kraampje. Ik moest op een gegeven moment dansen met een meid ('jij moet leiden, ik ken dit nummer niet', alsof ik kan dansen) en nadat ik daar helemaal kapot van was zijn we met een drankje erbij aan een bankje gaan zitten om wat verder te kleppen. Monsieur lult wat over carnaval en stuurt het onderwerp naar een bruggetje vlakbij waar we leuk de rivier kunnen horen. Ik probeer de boot wat af te houden, maar laat me toch wat omlullen. Wij daarheen lopen, even langs de dixies en een berichtje in de groepsapp dat ik met een lijpe Belg ergens heen ga en dat als mijn lijk ergens aanspoelt ze hem moeten opzoeken. Het voelde op dat moment al niet zo denderend, maar ja, ik wist ook niet helemaal hoe ik een beetje beleefd van hem af kon komen.
Anyhoes, we zitten daar, en hij zat al een paar keer met zijn hand op mijn rug, nu ook weer. Steeds wat lager, I might add. Dus ik zeg hem maar gewoon van 'joh, ik weet niet wat jij denkt dat er gaat gebeuren, maar ik ben trans met een piemel en lesbisch, dus je gaat niet scoren bij mij'. Wat zegt die pik: dat het hem niet uitmaakt en we gewoon kunnen doen wat ik wil. Prima, het begint best dreigend te bliksemen, ik wil wel naar mijn tent voordat het helemaal los gaat met de regen enzo. Dus wij daarheen lopen, wéér die hand op mijn rug en toen we bij de tenten gingen zitten pakte hij mijn hand ook om die te strelen. Nou ben ik wel wat attention starved, dus ergens wel fijn, maar whooo boy, wat ben ik ontzettend niet into mannen. En ondanks dat ik het dus niet leuk vond, ook een beetje bang ergens om die hand terug te trekken. Hem opnieuw verteld dat er niks gaat gebeuren. Hij wat eromheen lullen, maar uiteindelijk toch 'allez ik heb er wel goesting in he, gewoon een one night stand'. Ik ben nog steeds lesbisch, ik heb nog steeds een piemel, 'maar soit we doen wat gij wilt he'. Toen was ik er wel klaar mee, want wat ik wil kan niet. Wat ik wil is dat ik een vagina heb en dat we daar dingen mee doen. Dus hé, bedankt dat je me daar nóg een keer aan herinnert, en met een wat minder beleefde woordkeuze heb ik hem vriendelijk doch dringend verzocht op te sodemieteren. Gelukkig deed hij dat ook, waarna ik naar mijn tent kon en daar fijn een uur ofzo voor me uit heb zitten staren met de nodige tranen en gedoe.
Nou hoor ik al een paar mensen zeggen 'welkom in onze wereld!', en dat is leuk en aardig, maar niet hetgeen wat me hier zo stoort. Ik weet heus wel dat vrouwen worden lastig gevallen door mannen die geen nee willen horen, en dat 'jullie' hier al veel vaker mee te maken hebben gehad. Niet het punt. Het punt is dat mensen gewoon niet begrijpen hoe godsgruwelijk kut het is om een verkeerd lichaam te hebben. Sure, iedereen zal wel iets van zichzelf kunnen opnoemen waar ze niet tevreden mee zijn, maar wat er tussen de benen zit klopt wel 'gewoon'. Je bent er waarschijnlijk totaal niet mee bezig, wat er zit hoort er en klaar. Bij mij maalt het constant achterin mijn hoofd dat het gewoon niet goed zit. Dat ik anders ben. Dat zelfs als ik 'klaar' ben, ik nog steeds weet dat het niet altijd zo is geweest. Dat het is gemaakt, en dat ik er constant moeite voor moet doen om alles zo te houden. Dát is de snaar waar die Belg constant aan zat te plukken; we kunnen niet doen wat ik wil, want ik ben niet zoals ik hoor te zijn. En zelfs wanneer de operatie 100% perfect gaat en alles precies geneest zoals het hoort, is het niet zoals een natale vagina (fancy woord om verschil aan te geven tussen vagina's die er bij de geboorte al zaten en neovagina's, die chirurgisch gemaakt worden zoals de mijne). Ze maakt zichzelf niet nat, haar schede moet 'open' worden gehouden en het is maar de vraag in hoeverre de gevoeligheid op alle plekjes echt gaat worden. Welkom in mijn wereld. Waarin ik na dik 30 jaar opgroeien als man een heleboel dingen opnieuw moeten leren als vrouw, en dingen die ik als man leerde afleer. Waarin ik constant probeer alle angsten en zorgen zoveel mogelijk te beheersen in plaats van dat ze mij beheersen. Waarin ik het best wel praktisch vind om onderweg bij een rustplaats naar een urinoir te gaan en daar mijn rokje omhoog te doen zodat ik niet hoef te wachten, maar dat ik me dan wel meteen nep en een valsspeler voel. Doe me dan maar de creeps.
Niet dat die leuk zijn hoor. Het klinkt wat overdreven, maar sinds die gast ben ik ineens veel bewuster van wat mannen in mijn buurt doen. De avond erna kwamen een stel Fransen bij ons zitten met hun biertjes, en eentje schoof wat tegen mij aan op het bankje, gewoon omdat hij wat op de rand zat ofzo. Niks vreemds, niets wat niet mag ofzo, maar mijn lichaam had wel meteen iets van 'yo chick, let op deze kerel want straks gaat ook hij aan je zitten en dat willen we niet'. Da's nieuw. Ik heb echt een paar dagen een soort wantrouwen gehad, terwijl er nou niet denderend veel gebeurd is. Ik vind van mezelf dat ik die Belg eerder had kunnen lozen als ik gewoon wat strenger was geweest, maar ja, ik moet nu een soort van beleefd zijn, ofzo. Ik weet ook oprecht niet of ik hem had kunnen hoeken, zoals werd gesuggereerd. Het is niet zo dat ik wanneer ik alleen over straat loop en iemand zie meteen bang raak, maar van de relatieve zorgeloosheid die ik vroeger hierin als man had is niet heel veel meer over. Geen testosteron door je aderen hebben stromen doet gekke dingen.
Anyhoes, dat anders voelen. Dat was op Metaldays dus even erg aanwezig, maar ook eerder al: bij een klein foutje in de planning. Amy en ik zouden voor haar verjaardag naar de sauna gaan, en dat had ik allemaal geregeld. Omdat ik niet zo nodig mijn genitale configuratie aan wildvreemden hoef te laten zien dacht ik mooi een badpakkendag uit te kiezen voor ons uitje, maar dat bleek het niet te zijn. Wij naar de balie, waar men begripvol probeerde te reageren (mijn naakt is écht wat anders dan hoe je als cisgender naakt bent, maar ik snap wat je probeert te zeggen), en we besloten om het even aan te kijken en anders een andere keer terug te komen. Dat betekende dat ik twee dingen had om aan te wennen: dat mensen mijn tieten zagen (want mijn handdoek zat strak om mijn middel de piemel te bedekken), en hoe godsgruwelijkvreselijk heet een sauna is. Waarom, echt, waaaaarom. En dan ook nog door Amy meegenomen worden naar een opgieting. Niet zomaar eentje, maar de één-na-heetste die ze hebben. Cool. Ik heb toch zweet over, ofzo. Fuck me sideways. Uiteindelijk kon ik soort van wennen aan de hitte, en ook dat mensen mijn lichaam zagen. Waar ik uiteindelijk niet aan kon wennen, waren de momenten waarop ik toch helemaal in mijn blootje rondliep of zat. Sure, als ik zat kon ik de boel een beetje wegwerken tussen mijn benen en leek het net echt (euforie!), maar door al dat zweet floept 'ie toch weer terug en zit ik daar als 'vrouw' met een piemel. Het voelde zo bloot (letterlijk), omdat ik niks kon doen om me vrouwelijker te doen lijken. Normaal kan ik met mijn kleding, haar, make-up, sieraden of hoe ik beweeg heel duidelijk laten weten dat ik vrouw ben, ondanks dat mensen misschien zien van 'he, daar klopt iets niet helemaal'. Dat gaat een heel stuk minder soepel wanneer je een zwetende zak vlees bent en je geslacht voor iedereen te zien is.
Aan het eind van de dag zat ik daar dan ook redelijk doorheen. Je ziet de hele dag naakte lichamen die wel kloppen (althans, dat neem ik dan aan), en ik voel me dan gewoon enorm buiten de boot vallen. Het zal vast zo zijn dat mensen er niet op letten omdat iedereen naakt is, maar je gaat mij niet wijsmaken dat er geen mensen waren die het zagen en erover babbelden. Hell, toen we even naar ons kluisje moesten kwamen we mensen tegen die het ook duidelijk wisten en er vragen over stelden. Nou is dat prima, ik ben een redelijk open boek, maar alles bij elkaar is het dan wel een overheersend gevoel dat mijn lichaam niet klopt. Ik was jaloers op al die mensen bij wie het wel goed zit en die zich hier gewoon niet mee bezig hielden, maar gewoon genoten van hun dagje ontspannen. Zelfs tijdens de superfancy full body massage die we namen was ik bezig met wat die masseuse allemaal wel of niet kon voelen en zien. Lekker ontspannend wel.
En dan de reacties wanneer ik dat verhaal vertel. Wat knap, wat moedig, wat stoer, dat ik dat toch allemaal maar even doe. Ook dan snap ik best wat men probeert te zeggen, maar het is niet alsof ik een keuze heb. Sure, in dit specifieke geval had ik kunnen zeggen 'nou, tot volgende week wanneer het wel badpakkendag is en ik mijn lichaam kan verbergen', maar al dit soort dingen moeten gewoon een keer gebeuren. Ik kan het ook niet doen, maar daar word ik bepaald niet gelukkiger van. Dus mja, het is voor mij niet iets knaps, moedigs of stoers. Het is bittere noodzaak. Ik moet me wel in zulke situaties gooien, omdat ik uiteindelijk eens een normaal leven wil. Ik moet me op een festival onder de douches waar anderen bij staan wel gaan scheren, want ik kan niet met stoppels rondlopen. Dat ik daar niet een half uur ben gaan staan om heel mijn lichaam grondig te grazen te nemen kostte me behoorlijk wat wilskracht. Toen ik me de dag na thuiskomst fatsoenlijk kon scheren was ik ook zóó blij, eindelijk al die rommel weg.
Ik waardeer het wel. Ik begrijp (denk ik) wat men bedoelt te zeggen. Ik ben heel blij met de steun van iedereen in heel dit proces, echt waar. Het is alleen een wat eenzaam proces omdat het gewoon niet uit te leggen is, wat alles met je doet. Sure, er zijn andere transgender personen met wie ik erover kan babbelen, en soms doe ik dat ook. Maar dat is ook alleen maar een echokamer van dingen die we allemaal willen horen, of juist deprimerende spiralen waar je niet in terecht wil komen. Het is gewoon moeilijk, en soms ook veel te veel. Dan zit ik er ineens even helemaal doorheen, en zit ik op de motor wat tranen tegen te houden of op een terras volop te janken. Wat doe je eraan.
Nou, die zijn er ook, en die zijn behoorlijk hoog! Zo zijn er bijvoorbeeld de dingen die mensen tegen me zeggen over hoe ik eruit zie. Mensen die ik niet ken die vertellen dat ik er leuk bij loop, of dat ik een mooie vrouw ben. Dat krijgt mij wel aan het blozen. Ik vind het nog steeds moeilijk te geloven en bagataliseer het intern altijd, maar op een gegeven moment wordt het dermate vaak gezegd dat ik het wel begin te geloven, en dan is het heel leuk. Vooral wanneer mensen het zeggen als ik zelf ook vind dat ik er op dat moment leuk uit zie. En hoewel de Belg smerig was, is het feit dat hij (en een andere kerel) wel interesse in mij hadden obviously een egostreling van hier tot Timboektoe. Mensen die in een verhaal even vergeten dat ik ooit man ben geweest zijn helemaal de bom. Ik weet niet helemaal waarom ik het altijd zo moeilijk te geloven vind wanneer mensen me een compliment geven, maar ik doe mijn best om in plaats daarvan gewoon het compliment te accepteren en met een brede grijns dankjewel te zeggen.
Andere pieken, nou. Het trouwjurken passen met Amy en Margriet was toch wel heel leuk. Ook hier was ik (natuurlijk) bezig met hoe de jurken die ik aan had niet helemaal dicht konden, maar boh, het is toch wel heel leuk om jezelf zo te zien. En om het met andere meiden te doen, in plaats van in mijn eentje op mijn zolder. Sowieso voel ik me steeds meer op mijn gemak als vriendin in een groep, in plaats van vriend. Het feit dat ik op de trouwerij van Amy en Sven freaking maid of honor/ceremoniemeesteres ben in plaats van welke rol ik dan ook als man zou hebben is zo leuk en brengt zoveel vreugde, niet te meten. Ook met mijn Sneezing Angels, dat we met zijn drieën stom doen en kwebbelen en het gewoon gezellig hebben. Spontaan besluiten wat te doen en me niet druk hoeven te maken of ik er wel presentabel bij loop, maar gewoon mezelf kunnen zijn. Ze kunnen vragen of ze op mijn katten kunnen passen wanneer ik een week weg ben, en dan potdomme thuiskomen in een helemaal schoongemaakt huis. En dan heb ik het niet over een prullenbak die is geleegd en even stofzuigen, maar echt schoon. Aanrecht helemaal schoon, alle kastjes opgeruimd en netjes, zelfs de oven die is schoongeboend. Wie doet dat nou? "Omdat we je lief vinden en je wilden helpen. Het zag er een beetje uit alsof het huishouden je had ingehaald, dus we wilden je helpen om het een beetje te overzien". Fuck angels, het zijn godinnen. Tranen wegpinken wanneer ik weer iets zie wat ze hebben opgeruimd, en hoe ze mij wilden opwachten met twee liter aan Pink Mules en een supercoole roze parasol. Zo ontzettend lief, ik ben nog steeds ontroerd.
En dan blijkt dat een schoon huis wel redelijk vrolijk maakt, ook. Het is ook zo schoon dat ik het niet vies durf te maken. Mam valt waarschijnlijk van haar stoel als ze dit leest, maar ik heb sinds ik thuis ben al mijn borden enzo meteen in de vaatwasser gezet en al twee keer gestofzuigd omdat ik het nu zo schoon wil houden. Ik ben heel langzaamaan ook de rest van het huis zo schoon aan het krijgen, maar ik ben duidelijk niet zo'n opruimfanaat als dat zij waren. Gelukkig gaan we nog een keer met zijn drieën mijn tuin doen 🙈️
Weer een andere piek is een wat meer... vleselijke. Half juni ben ik immers bij de chirurg geweest om de operatie voor mijn vagina te bespreken. Paar vragen gesteld over hoe en wat met de hele procedure en complicaties, en aan het einde naar huis gegaan met de mededeling dat ik opnieuw een brief van Alwin en psychiater moet regelen (ondanks dat de vorige genoeg had moeten zijn), dat ik op de wachtlijst sta en dat ik moet beginnen aan ontharen daar beneden. Dus ja, dat is allemaal helemaal in gang gezet. Niet meteen, want ik werd vlak daarna ziek en mijn stem klonk echt helemaal nergens naar. Intermissie: mijn stem is dus óók goed he, anders zouden al die mensen die me wilden batsen wel iets door hebben en alle mensen die me mooi noemden ook wel wat zeggen. Ik ben er nog wel eens onzeker over, zeker nadat ik zo ziek was en gewoon drie weken weer als Martijn klonk, maar heuj, anderen hebben het blijkbaar niet meteen door. Supercool.
Anyhoes, inmiddels zijn de brieven verstuurd en heb ik afgelopen dinsdag de eerste lasersessie down under gehad, nadat ik twee weken eerder langs was voor een intake. Ik heb me in tijden niet zo awkward gevoeld, want er zat dus ineens een vrouw wat aan mijn zaakje te prutsen om te kijken hoe het staat met mijn huid en schaamhaar. "Je hebt perfect schaamhaar!" Ehhh, dankjewel? Twee weken later was ik er dus weer en dit keer smeerde ze allerlei koude gels over mijn piemel, zak en perineum. Ik maakte me nogal druk over of ik tijdens haar bezigheden een erectie zou krijgen, maar ongemakkelijk naar het plafond staren terwijl die koude gel erover gesmeerd wordt en vervolgens een absoluut bloedhete en knetterpijnlijke laser erop loslaten helpt daar wel tegen. Al die toko's omschrijven laserontharing als een elastiekje dat tegen je huid wordt geschoten, maar dat is echt gelogen. Zeker daar. En alsof het ontharen van de aanzet van m'n penis en de balzak niet genoeg was, gaat het helemaal door tot aan de anus. Die huid is gevoelig, jezes. Nog minstens vijf keer te gaan, met telkens 6 tot 8 weken ertussen. Het duurt dus waarschijnlijk tot minstens maart voordat het genoeg onthaard is, en met een beetje pech nog tot eind volgend jaar. Da's wel irritant, want ik begin zo langzamerhand toch wel uit te kijken naar die vagina. Niet naar de operatie, want die is nog steeds doodeng, en ook het herstellen ervan lijkt me vreselijk. Nou heb ik gelukkig een uitgebreide set ouders die me daar bij wil helpen, maar het is alsnog een hele onderneming. Ik hoop echt dat ze het waard is.
Voor de rest, tsja, the usual denk ik. Mijn haar is nog steeds voorzichtig maar toch aan het door- en dichtgroeien, mijn stem klinkt dus voor steeds meer mensen natuurlijk als die van een vrouw, het afvallen wil nog steeds niet echt lukken, daten gaat al net zo goed, ik heb al veel te lang niet fatsoenlijk geshopt, maar wel casual tussendoor mijn autorijbewijs gehaald. So I've got those things going for me, which are nice. Ik overleef de dips wel, en geniet op een moment nog meer van de pieken dan ik nu al doe. Dan is het niet meer nodig dat vrienden zich druk maken als ik dingen zeg als dat ik er allemaal geen zin meer in heb en er klaar mee ben. Dan ben ik gewoon een vrolijke meid die geniet van wie ze is. Dan ben ik nog steeds wel bezig met dat ik anders ben of was, maar is het niet belangrijk meer. Tot die tijd blijf ik wel leuk verhaaltjes als deze dumpen.