Vera-demingen

En al die tijd niet zwanger geraakt, ze werken echt! 😎️ Ook niet een keer ongesteld geraakt, maar dat kan ook van de vaccinaties komen, zo schijnt. Toch eens een keer met dat meldpunt babbelen.

Anyhoes, yay! Anderhalf jaar geleden de eerste pillen met magische hormonen geslikt, dus tijd voor een blogje over hoe het nu allemaal zit enzo. Volgens mij zitten er nog geen handvol blogs tussen deze en die van 'ik zit een jaar aan de pil!' waarin ik hetzelfde deed, maar toch. Indulge me. Of scroll meteen door naar het einde, daar staat (als ik Photoshop aan de praat kan krijgen) de geupdate versie van mijn tijdlijnplaatje. Maar ja, anderhalf jaar is stiekem best lang. Ik heb het laten uitrekenen, dat zijn (inclusief vandaag) 547 dagen. Vanaf de 19e slik ik geen testosteronblokkers meer, dus dat zijn er uiteindelijk nét geen 500 geweest. Oestrogeen is in wisselende dosering gegaan, maar het laatste jaar op drie pillen per dag, dus over de hele anderhalf jaar zit dat wel rond de 1200 pilletjes, denk ik. En dan ook nog eens de vitamine D supplementen erbij, zitten we op ruim 1500 pillen. Wat een boudel.

Ze hebben gelukkig wel hun werk gedaan. Ik heb nog steeds momenten waarop ik denk 'oh zie je wel, je hebt gewoon een mannenlichaam', maar over het algemeen is het ook voor mij wel duidelijk dat ik een beetje veranderd ben. Van de week was ik foto's aan het uitzoeken om te printen en aan mijn ballenslinger (ja, ik blijf bij die naam) te hangen, en kwam toen ook een paar behoorlijk oude foto's tegen. Letterlijk, eentje is van mij als eenjarige ofzo. Nog voordat ik een baard had. Eigenlijk zijn mijn foto's wel in te delen in drie tijdperken; voordat ik een baard kon groeien, epische baardgroeigenen ten toon stellen, en nádat ik een baard kon groeien. Overigens is dat laatste tijdperk nog niet helemaal aangebroken, want er zit nog wel degelijk het een en ander. Wel aanzienlijk minder.

Maargoed, pillen en hun effect. Ik ga het niet allemaal teruglezen, maar volgens mij heeft het een krap half jaar geduurd voordat ik op foto's begon te zien dat ik toch wel aan het veranderen was. Da's het flauwe natuurlijk, ik zie mijn gezicht iedere dag, dan is de verandering niet zo opvallend. Anderen zien me minder vaak, en dan valt het meer op. Pas als ik mijn spiegelbeeld van nu vergelijk met een foto van vier jaar geleden denk ik 'oh, ja, dat is wel heel veel'. Het is allemaal wat zachter en ronder, minder ruw, gewoon dat van een meid in plaats van een vent. Mijn haar helpt ook een boel, maar ook als ik dat naar achter doe zie ik wel verschil. Dat scheelt. C1000. En, heel stiekem, mijn ogen stralen gewoon meer. Zonet nog foto's gezien van een vakantie naar Rhodos in 2015, en daar had ik het prima naar mijn zin, maar ze lijken gewoon anders in vergelijking met nu.

Behalve mijn gezicht is de rest van mijn lichaam ook veranderd. Tieten, obviously. Die lijken een beetje klaar te zijn met groeien, dat valt wat tegen, maar misschien doen ze het gewoon wat langzamer nu. Benen en billen had ik al, maar die komen wel meer tot hun recht nu. Heupen heb ik vast ook wel, als ik het ooit voor elkaar krijg om mijn combi van corona- en hormoonkilo's kwijt te raken. Dat is namelijk echt wel een van de grootste veranderingen aan mijn lichaam, hoe achterlijk veel zwaarder ik ben geworden. Het scheelt dat ik nog steeds aardig lang ben, dan wordt het vet nog enigzins verdeeld. De oplettende lezer zal nu alle blogs af gaan en kijken hoe dat ging met mijn gewicht, so let me spare you the effort:

Mja. Dat is wel tragisch. Ik begon nog wat lager namelijk, op iets van 89kg. Toen had ik ook al wel een buikje, maar boh, niet zoveel als nu. En het ging toen ook veel makkelijker weg. 'Hurdurr, welkom bij vrouw zijn, blalbalba' YES I KNOW. Laat me klagen. Ik heb begrepen dat dat óók bij het vrouw zijn hoort. Niet alle veranderingen zijn even leuk om te zien gebeuren.

Anderen wel, zoals (again) mijn haar. Nog niet zo vol als dat ik zou willen, en mijn grandioze plan om een halve dag zonder haarwerk rond te lopen om te kijken hoe dat me af gaat viel spectaculair in duigen, maar toch; het komt terug. Op andere plekken gaat het weg, en weer andere plekken wordt het gewoon wat lichter. Da's allemaal wel fijn, want het zou niet leuk zijn geweest om met het zonnige weer in een leuk shirtje ofzo naar buiten te gaan en dan met armhaar als Bokito over straat te gaan. Ook dat viel altijd wel mee, maar vanuit mijn perspectief is het natuurlijk een stuk erger en sowieso allemaal te veel, of er nou een beetje zit of een beetje boel.

Stem, tsja, het voelt alsof dat een beetje afglijdt. Ik merk steeds vaker dat ik wat moeite heb om de juiste klanken te maken, of toonhoogte vast te houden, of alle andere dingen waar we op oefenen. Dat is ook wel een beetje gemakzucht, 'want ik kan dat nu wel dus ik hoef de basis niet meer te oefenen', maar dat is dus juist nog wel heel erg nodig. Zeker nu ik weer naar allerlei concerten en gezelligheid met vriendinnen ga is het wel fijn dat die stem een beetje vrouwelijk blijft nadat er een niet-geheel-noodzakelijke hoeveelheid alcohol is genuttigd. Dat kan ik overigens ook wel; laatst was ik met een vriendin naar MEROL, en toen hield ik het vol tot ik de paar holbewoners bij het station 'subtiel' liet weten geen man te zijn.

Dat blijft me wel raken, namelijk. Al die moeite die ik er nu al drie jaar in stop, en toch zien mensen (of ik) het soms gewoon. Alles wat ik doe met mijn haar, met makeup, met kleding, met die pillen, met mijn stem, hoe ik beweeg, wat ik allemaal wel en niet doe, mijn complete presentatie, al in feite sinds ik dus iets meer dan drie jaar geleden zei 'ja, maar als ik hier met Alwin over ga praten moet ik wel weten hoe het écht is om een paar dagen zo rond te lopen', alles, en toch ziet iemand midden in de nacht terwijl ik bij ze vandaan fiets 'nee dat is een man'. Fuck off, hoe dan. Ik zei nog niks, het was donker, ik liep in een jurkje met een tas en leuk jasje, haren los, hoe. Misschien zat 'ie mee te luisteren hoe ik nog afsprak met die vriendin, en dat 'ie het hoorde, idunno. Ik weet wel dat ik hem liever niet hoorde toen zijn vriendjes 'he moppie' en 'heeee schatje' naar me riepen, en hij er dus casual een 'dat is een man' achteraan gooide. Nee lul, dat ben ik niet. In heel dit proces ben ik van weinig dingen zeker, maar dat ik geen man ben is er wel eentje van.

Overigens is het niet allemaal komkommer en kwel hoor. Ik mag er graag grapjes over maken (hoewel je zou kunnen stellen dat ik dat doe om te voorkomen dat anderen ze maken en ik me er ongemakkelijk door voel, maar hey, ik ben geen psycholoog), en het is best geinig om een beetje mannelijke ervaring in een gesprek vol vrouwen te kunnen gooien. Als het over piemels gaat kan ik een boel vertellen. In een bubbelbad zitten en horen 'we zijn allemaal vrouwen, we hebben allemaal boobies' en dan heel kort dat momentje hebben van 'ohja, ik tel ook mee, wat cool'. Als een stoomwals over genderrollen walsen door bijna in je eentje een vaatwassen aan te sluiten terwijl een stel kerels toekijken en ze daarna nog even de les wijzen hoe het ding moet werken. Het zijn de wat uniekere aspecten aan hoe mijn leven nu is in vergelijking met vijf jaar geleden.

Ook zonder andere mensen erbij is het wel leuk. Ik noem mezelf nauwelijks nog 'lul' als ik iets stoms doe, en vaker 'muts' of 'kut'. Speaking of which, daarvoor vandaag even bellen naar de kliniek om een consult ervoor te plannen, zodat ik met mijn vragenlijstje (onder de titel 'Vraagina') naar die chirurg kan en de boel in gang kan zetten. Doodeng, wel. Het blijft een gezond orgaan waarvan ik zeg 'yo, ga maar lekker snijden en doen, maak er wat leuks van', omdat ik liever iets in mij heb dan mezelf in iemand anders. Ik loop er al 33 jaar mee rond, is het echt zo nodig? Het is dat ik die vraag al eerder heb gesteld over andere dingen en dat ik daarom kan zeggen 'ja, dat is nodig, shut it', want jezus wat een gedoe wordt dat. En als ze er dan is moet er ook nog eens iemand worden gevonden die er dan een trucje mee wil doen, nóg meer moeite. Wat een boudel, alweer.

Maarja, dat is waar ik nu ongeveer sta, na 18 maanden. Korte samenvatting:

• + Vrouw zijn is leuk
• - Vrouw zijn is soms ook echt absoluut kut
• + Tieten
• - Ik mep mijn tieten nog steeds per ongeluk
• + Mijn huis wordt langzaamaan gezelliger en leuker ingericht
• - Ik heb zoveel meer troep in huis nu
• +++ Miauw!

Oh, en natuurlijk het plaatje, want daar doen jullie het allemaal voor.