Vera-demingen

Ja echt. Gedoe. De onmenselijk hoge druk om weer een stuk poëzie uit mijn vingers te krijgen, zo op een normale dinsdagavond, alsof het allemaal niks is. En dan te bedenken dat ik dit vroegâh gewoon wekelijks deed. Ik word oud, denk ik. Of er is gewoon minder te vertellen. Well, dear reader, not tonight!

Heb je Bridgerton zitten kijken?

Mogelijk. Mam's voorliefde voor kostuumstukken is nooit zo overgedragen op mij (niet dat ze het niet vaak genoeg heeft geprobeerd), maar Bridgerton is dan wel geinig. Voor de rest weet ik alleen nog dat Mr Darcy een ding is, en als ik mij mam's commentaar goed herinner ook een lekker ding. Idunno, ik val nog steeds niet zo op mannen. Was er ook een Mrs Darcy, en was dat toevallig ook een lekker ding? Ik dwaal af.

Ja, je was aan het klagen over hoe kut je blog is

Klopt! Dat is namelijk stiekem een ideaal bruggetje naar mijn grote onthulling van dit verhaal, namelijk dat ik er eindelijk over uit ben en toch wel een vagina wil. Vandaar de titel kutblog, want de dubbele betekenis van het woord is dan geinig. Schrijven over hoe kut het is dat je schrijft dat je een kut wil. Het heeft bijna evenveel diepgang als ik tegen die tijd.

Badoem tssss

Danku, danku. Maar ja, nou, dat dus. Ik heb het pap en mam al wel verteld, dus zij weten al wel redelijk wat de gedachte er nu achter is, maar mijn andere trouwe lezers mogen dat natuurlijk ook te weten komen. Daar is het immers een blog voor, veel te veel persoonlijke murmeringen opschrijven in de hoop dat mensen mij en mijn transitie dan wat beter begrijpen. Wat overigens wel een dingetje is als ik dan straks 'klaar' ben; dan hoef ik echt maar eens in het jaar ofzo te schrijven. "Tieten zitten er nog steeds, vagina is niet dichtgegroeid, tot volgend jaar". Wel lekker kort.

Jajajajajaja genoeg met je blog, vertel over die poes

Fine. Ik geloof dat ik vanaf het begin van het bloggen (en uberhaupt de hele transitie) duidelijk heb gemaakt dat ik niet wist wat ik met mijn loodgieterij wilde. Geen gehuil als ik er naar kijk, ook geen gevoel van 'heuj, leuk dat je er weer bent vandaag', gewoon wat neutraal. Op praktische overwegingen na, zoals geen oncharmante bult bij een strak rokje of iets, hoefde er niet zo nodig wat te gebeuren. Dat is heel lang zo geweest, maar de laatste maanden was ik toch wel iets meer bezig met of die piemel nog wel past. Volgens mij heb ik in een van de verhalen wel verteld over mijn spookvagina. If not, mam, even doorscrollen naar de volgende alinea. Die spookvagina is de leuke bewoording voor dat ik sinds ik aan de hormonen zit ineens feilloos kan voelen waar alle andere onderdelen zouden zitten, en ook (wat mijn hoofd althans ervan maakt) hoe die voelen. Wanneer ik opgewonden ben zit het gevoel veel minder fysiek in de piemel en meer mentaal, maar ook 'dieper' in mijn lichaam. Op de plek waar bijvoorbeeld een clitoris zou zitten, of een eindje naar binnen als ik gepenetreerd zou worden.

Nou, die gevoelens zijn de laatste tijd wel wat heftiger geworden, waardoor ik nog meer bezig was met wat er nou wel en niet hoort. Langzaamaan werd de piemel zelf wat minder interessant, terwijl de rest juist meer naar de voorgrond kwam. Ook wanneer ik niet opgewonden was, was mijn hoofd er nog wel mee bezig. Niet op de manier van 'HE GA EENS AAN JEZELF ZITTEN', maar 'He, weet je nog wat je gisteravond voelde? Wil je dat dat echt is? Weet je hoe eng het is om zo'n operatie te ondergaan? Wat als het mislukt? En doe je het wel om de juiste redenen, en niet alleen omdat je gisteravond basically een hitsige puber was met een vage fantasie?', om wat te noemen.

Dus, lieve lezer, wat doe ik dan? Juist, ik ga er lekker in mijn eentje over zitten twijfelen en af en toe kies ik een pechvogel uit die mijn gezeur erover moet aanhoren. Zo is het vanvond ongeveer december al, want ik ben niet snel met mijn getwijfel. Al dat getwijfel ging prima, niet mijn eerste rodeo, tot daar plots een avond was waarbij er een meid naast me in bed lag en dingen gebeurden. Leuke dingen, daar niet van, maar wel dingen die de volgende ochtend (lees, week) mijn gewoonlijke getwijfel en gedoe een behoorlijke twist gaven. Ineens ging het me niet meer zo om wat ik ervan vind als ik de boel in de spiegel zie of sta te wassen onder de douche, maar ook wat ik ervan vind als er een ander bij komt. Dat stond pas gepland voor over een jaar of drieduizend, na de Grote Droogte. Laat ik eerst zelf maar eens goed bedenken wat ik er van vind, en daarna wat anderen er misschien van vinden.

Nou, die planning was dus ineens naar de kloten (hehe), en het 'wat vinden anderen ervan' werd naar voren geschoven. Gelukkig heb ik daar al wel eerder over getwijfeld en toen besloten dat het niet uitmaakt wat anderen vinden, het gaat erom wat ik wil. Alleen, nu blijkt ineens dat wat ik wil neerkomt op dat er bij mij geen piemel zit voor anderen om wat over te vinden. Ik wil niet dat er ooit een Mrs Tuna is en dat die dan met mijn piemel bezig is. Het past niet meer. Niet omdat zij dat al dan niet wil, maar omdat ik het niet wil. Om het lomp te zeggen: als zij leuk bezig is daar beneden wil ik dat ze me beft, en niet dat ze me pijpt.

Dat besef, hoe verhelderend het ook moge zijn, is wel eentje die nóg meer zorgen veroorzaakt, want nogmaals, zo ben ik. Wil ik het wel om de juiste redenen? (Ja) Doe ik het niet alsnog voor anderen? (Nee) Wil je echt nooit meer kunnen helikopteren? (I'll survive) Had ik dit niet allemaal wat eerder kunnen bedenken, zodat die chirurg meteen door had kunnen opereren? (De beste dag om een boom te planten is twintig jaar geleden. De op één na beste dag is vandaag) Doe je het niet gewoon omdat je vind dat je een keuze moet maken? (Nee) Is er iets wat ik mijn hoofd kan vertellen waarmee ik dan meteen denk 'oh, ja, nu je het zegt, doen', of niet? (Nee, want hoofd vindt altijd wel iets) Wat als dit, wat als zus, wat als zo... Vermoeiend. Het scheelt dat ik Alwin kan bombarderen met al dat gezeik, en dat hij dan wijsheden heeft.

Die wijsheid kwam dit keer neer op 'hou toch eens op met alles kapot beredeneren en doe gewoon wat je voelt', maar dan lomper. Da's leuk gezegd, maar moeilijk gedaan. Nadenken is mijn ding, en na een jaar of wat hierover nadenken kan ik toch niet ineens zeggen 'LOL fuckit we doen het gewoon YOLO'? Maar het klopt wel. Het is gewoon hetzelfde verhaal als bij de hormonen, waar ik ook al een maand of wat voelde dat ik daar aan wilde beginnen, maar dat ik nog even toestemming moest vragen van mijn hoofd. Ik weet hoe dat is gelopen, en ik weet ook dat dit hetzelfde zou gaan. Er is ook niks wat mijn rationele hoofd zou kunnen overtuigen om voor die operatie te gaan; het moet zich er gewoon niet mee bemoeien. En als het dan toch een reden wil, hier heb je er een; ik ben een vrouw en ik mag gewoon een poes willen. Overigens mag je dat ook als je iets anders bent dan een vrouw, maar dit blog gaat over mij en ik ben er wel eentje :P

Nou, wat leuk

Ja, wel een beetje. Ik ben nog wel een klein beetje met mezelf aan het worstelen dat ik dit heb besloten buiten mijn zorgenmakerij om, maar dat komt wel goed. Ik heb al een avond lang allemaal verhalen gelezen van ziekenhuizen hoe die operatie gaat, foto's van eerder werk van dr Kanhai bekeken en alvast wat zoekwerk gedaan wat ik moet doen om me voor te bereiden. Een van die dingen is afvallen, want hoe gezonder je gewicht, hoe beter het resultaat. Aangezien ik nu toch voor een designervagina ga, wil ik ook dat 'ie mooi wordt. Overigens moet ik wel even een lijstje gaan bijhouden van disturbing vragen over die vagina, zoals of 'ie met of zonder g-spot komt, en of ik zelf mag kiezen waar dan. "Nou, doet u maar een knokkel of twee naar binnen, drie centimeter links van de middenlijn en dan redelijk aan het oppervlak". "Mag het een centimetertje minder zijn?". Alsof ik bij de slager ben, wat ook wel soort van waar is. Beide werken met lappen vlees.

Dat afvallen is nog wel een dingetje hoor. Ik zit nu op veel te veel kilo, want om een of andere reden ben ik magisch anderhalve kilo aangekomen toen ik een paar dagen in Groningen was, terwijl ik daar gewoon normaal heb gegeten en iets van 6km gewandeld met de honden. Het leven is een tranendal, maar dit is wel stom. Anyhoes, ik had gisteren besloten om vandaag serieus te beginnen met afvallen. Niemand van jullie gaat het geloven, maar ik stond vanmorgen nog vóór 7:30 naast mijn bed om me klaar te maken voor een stuk hardlopen. Dat heb ik ook daadwerkelijk gedaan, 2220 hele meters volgens mijn horloge.

Lekker bezig!

Ja, best wel. Alleen wel even vergeten dat de laatste keer dat ik ging hardlopen was voordat ik tieten had. En dat het helemaal niet leuk is om te gaan hardlopen met tieten, want ze stuiteren. Ik dacht er niet bij na, gewoon 's ochtends mijn nachthemdje uit, renbroek/shirt aan, schoenen erbij en gaan. Potdikkeme dat is naar. Ten eerste omdat het helemaal niet warm was en mijn tepels onbeschermd tegen mijn shirt schuurden en bijzonder zichtbaar waren. Ten tweede omdat ze dus alle kanten op stuiteren, en ze inmiddels best wel zwaar zijn. Nog een paar keer zo rondrennen en ze laten los. Na mijn volgende salaris maar even langs een sportwinkel en wat nieuwe uitrusting halen...

Maargoed, ik ben er nu wel redelijk voor gemotiveerd. Lang lang geleden toen ik nog gezellig in mijn tuin sociaal rookte met mezelf had ik ook een moment waarop ik me bedacht dat ik aan de hormonen wilde en dus zou stoppen. Nou rookte ik gelukkig helemaal niet veel en ging dat dus best goed, maar het is vooral die gigantische stok achter de deur die het zo makkelijk maakte. Ik hoop een beetje dat 'hoe minder je weegt, hoe mooier je spleet' me hier een tijdje energie voor blijft geven. Vooralsnog zit ik op iedere avond 2,5km lopen en vanmorgen dat achterlijke hardlopen. Alle snoep is al een paar dagen op en komt er voorlopig niet in, en ik heb zelfs ontbeten met een fruitshake. Over een jaar ben ik gewoon een fitgirl joh.

Zul je zien dat mijn tieten als eerste weggetraind worden...