Vera-demingen

En ook geen betere woordgrap voor de titel. Misschien heb ik ze allemaal al verbruikt in de weken voor de operatie en de paar dagen erna, want er zijn echt veel woordgrapjes gemaakt. Een van de beste is misschien toch wel, vanuit een onverwachte hoek, die van mijn moeder toen we aankwamen bij de kliniek. Ik was toen natuurlijk wél zenuwachtig, en terwijl ik me zit op te winden is zij rustig tien keer heen en weer aan het rijden om te parkeren. Dus ik mompel dat het goed is dat we ruim op tijd zijn, en zij reageert met 'nou, testy vandaag hoor!'. En het dan ook nog eens pas doorhebben nadat ik met een doodsblik naar haar kijk van 'oh my god mam'. Goed begin van de dag.

Goede intro, lekker kort

Ja, ga er lekker voor zitten, want ik heb al een tijdje niet meer geblogged nu en ik zal los moeten gaan. Of nouja, niet echt moeten, maar probably gebeurt het wel. Er is immers wel het een en ander gebeurd. We gaan terug naar eind januari 2022, vlak nadat ik mijn laatste blogje deed. Ik heb hem in een ander venster open, en wat een verhaal weer. Heel veel over mijn ballen, en obviously is dat zometeen ook wel een aardig deel van dit blog. Het is immers niet niks. Toch heb ik ook andere dingen die ik van me af ga schrijven, want het helpt af en toe toch wel eens, en misschien maken mensen zich dan iets minder zorgen om hoe het met me gaat. Het wordt in ieder geval wel een lang verhaal. Ik heb geprobeerd om linkjes naar delen van het verhaal te verwerken, maar weet niet of ze lukken. Succes: The Beginning, Judgment Day, The Day After en Openbaringen.

The Beginning

Maar eerst die ballen. Die eerste afspraak werd dus verzet, en mijn afspraak voor logopedie uiteindelijk ook. Kwam wel uit, konden namelijk beide wel weer op dezelfde dag, dus alsnog maar één keer het hele land doorcrossen. You know, toen dat nog betaalbaar was. Anyhoes, dat was begin februari, en met niet al te lekker weer. Eerst naar Amersfoort, dat was wel te doen. Bij de logopedie hebben we weer alle metingen en testjes enzo gedaan om te kijken hoe de voortgang met mijn stem is. Hoe het qua frequentie en alles precies zit weet ik niet meer (ik geloof dat ik nu tussen 170Hz en 290Hz spreek, wat best vrouwelijke toonhoogtes zijn), maar het was wel allemaal beter dan de vorige keer dat we het hebben gemeten, ergens in juni. Een deel van die tests is ook dat ik een verhaaltje oplees, en zelf een verhaal vertel wat ik op dat moment bedenk. De eerste keer ging dat over de eierballen die we op het werk kregen, tweede keer de Maaspubquiz, en dit keer obviously over of ik mijn ballen mee krijg naar huis na die operatie, voor komedische doeleinden. Dat neemt Esther dan op, en net als vorige keer liet ze het weer terughoren.

Nou. Ja. Dat was wel een verschil. Ze haalde diezelfde streek de vorige keer ook uit, en toen hoorde ik wel verschil, maar ik hoorde ook heel erg een man die als een vrouw wil klinken. Dit keer was het zóóó anders, en het voelde ook gewoon goed. Met mijn voorleesstem kan ik natuurlijk heel goed van tevoren bedenken waar ik klemtonen op leg en zorgen dat ik alles wat ik leer goed kan toepassen, maar zelfs dan, het is zo'n verschil. En het spontane verhaal ook, je hoort wel gewoon een vrouw praten. Maak je geen zorgen, ik hoor nog steeds alle dingen die ik niet helemaal perfect doe en beter wil kunnen hoor. Neemt niet weg dat toen ik het terughoorde, ik wel een brok in mijn keel kreeg (wat heel onhandig is bij logopedie) en een beetje waterige ogen. Daarna nog lekker geoefend om te zorgen dat ik ook op volume vrouwelijk klink en niet als een holbewoner die een dino wil wegjagen, heksengeluidjes maken en hops, weer op de motor geklommen. Op naar Velsen.

Ik heb hier vast wel eens lopen opscheppen over dat ik als persoon niet heel veel verander. Vaardigheden die ik voor mijn transitie had zijn niet significant beter of slechter geworden. Sterker nog, tijdens mijn rijlessen kan ik gewoon inparkeren alsof het hele stereotype nergens op gebaseerd is. Die dag bleek dat navigeren wel degelijk wat minder is dan het ooit was. 'Oh, Velsen, dat is bij Haarlem enzo, daar ben ik vaak langsgekomen, ik weet prima hoe ik daar en rond Amsterdam moet rijden', 'even op google maps kijken hoe lang het duurt en dan komt het wel goed', 'gewoon de A10 pakken, die is korter' en andere onzin die ik mezelf vertelde. Ik ben er drie keer verkeerd gereden. Eerst op de A10, omdat ik daar druk bezig was met niet doodgereden worden. Ik ben er tig keer met Annika langsgereden, zelf ook vaak zat, maar nu was het toch anders. Alle mensen waren maniakken in een ton metaal, heb nog nooit zo veel fouten van anderen moeten herstellen als toen. De borden verschenen telkens uit het niets, omdat ik geen tijd had om omhoog te kijken vanwege al het blik dat willekeurig opzij kwam, maar wist het nog goed genoeg te volgen dat ik in de richting van Haarlem bleef rijden. En toen, bij een knooppunt met de A-weetikveel naar Rotterdam, had ik het niet door, en zag ik nog net het bord 'Hoi Vera, je had eigenlijk hier moeten rijden, maar je zit vier stroken te ver naar links, succes!' voorbij komen. Kut. Toen ging ik ineens naar Schiphol en Rotterdam. Mijn hoofd was druk aan het denken hoe ik dan moet rijden, want geen TomTom ofzo, en de TijnTijn deed het dus niet meer. Dus, toen miste ik ook een stiekeme afslag naar Haarlem. Volgende afslag, Hoofddorp. Daarheen, de McDonalds nog weten te vinden en daar de navigatie erbij gepakt. Dat was avontuur #1.

Verder gegaan, nu weer in de juiste richting, en ook de juiste borden gevolgd en voilá, ik was ineens Amsterdam voorbij en zag Velsen op de bordjes staan. Je voelt het al aankomen, hier kwam foutje nummer 2. De afslag die je daar moet nemen is zo'n 2-in-1 ding, waarbij je twee stroken afslag hebt maar ze beide naar andere richtingen gaan. Ik zat op die naar Beverwijk, in plaats van het gare industrieterrein waar die kliniek zit. Ik reed er nog mooi voorbij, want het gebouw is redelijk herkenbaar. De weg waar ik toen op zat leek eeuwig af te takken naar andere doorgaande wegen in plaats van gewoon een woonwijk ofzo in te gaan met een plek waar ik even kan keren. Heeft inclusief alle verkeerslichten die natuurlijk op rood stonden me weer 10 minuten gekost voordat ik goed en wel gekeerd was en nu wél op de juiste plek was aangekomen. Motor geparkeerd, en op een of andere manier toch nog 20 minuten te vroeg. Ik had nu ook wel honger, dus even naar de Burger King aan de overkant, en daarna mezelf eindelijk bij de balie gemeld. Twee wachtkamers later zat ik dan eindelijk in het kantoor van de chirurg.

Tsja. Wat moet je daar nou van zeggen. Best wat, vrees niet. Het begon ermee dat hij niet helemaal duidelijk had wat er nou gedaan zou worden.
'Goed, ik begrijp dat u hier bent voor de vaginaplastiek?'
'Ehhh, nou, eerst maar de orchidectomie, en daarna kijk ik wel verder of de rest ook moet.'
'Oh, dan heb ik dat verkeerd doorgekregen'
Alle documenten erbij gepakt, er stond wel in dat het vooralsnog alleen de ballen zijn, dus dat ging goed. Hij legt uit wat 'ie gaat doet, wat weg gaat, wat niet, ik stel mijn vragen over het herstel en wat ik kan verwachten, blablabla. Ten slotte zegt hij nog dat 'ie even "het gebied" wil bekijken. Dus, hij begeleidt me naar achter een gordijn, en of ik de boel wil droppen. Als de totaal oblivious doos die ik ben vraag ik 'ook mijn onderbroek?', alsof 'ie daar doorheen kan kijken ofzo. Nouja. Ik ben maar met een beschaamd gezicht in die stoel gaan zitten. Het scheelt dat hij te druk was met mijn ballen. Op een gegeven moment had 'ie een gevonden en zocht hij de ander, en vertelt dat ook. Precies op dat moment knijpt hij bijna in de tweede, dus ik met een ietwat verhoogde stem 'ik denk dat je hem hebt'. Dat was apart. Maargoed, hij vond alles er prima uitzien, dus ik mocht me weer aankleden en ophoepelen. Typisch. Meeste actie die ik in drie jaar heb gehad, en het is een kerel die meteen aan me  wil zetten, even aan zijn eigen trekken komt en me na vijf minuten weer de deur wijst. Mannen.

Anyhoes. Aangekleed, naar beneden gegaan om me verder aan te melden voor de wachtlijst en alles en weer op huis aan. Toen ik net weer de snelweg op ging voelde ik mijn telefoon in mijn jaszak trillen dat ik gebeld werd. Eerder op de dag was dat ook al geprobeerd, voicemail achtergelaten door iemand van FBTO, want ik had dik bij ze zitten klagen. Dus, bij Haarlem eraf, want ik moest ook nog even tanken, en dan maar een plekje zoeken. Dat was verkeerd rijden nummer 3; ik dacht dat er bij de IKEA een pomp zat, maar reed die afslag zo voorbij. Toen was ik ineens in Haarlem, en daar waren alle wegen zoals ik ze kende ineens weg. Compleet de weg kwijt (huhu), uiteindelijk een Shell gevonden (sorry mam), volgegooid (sorry portemonnee) en weer als een gek weg (sorry milieu). Bij de IKEA wel gestopt om 'even' terug te bellen. Dat werd een gesprek van een half uur ofzo waarin die dame me heel goed hielp met al het drama om mijn naam en geslacht daar gewijzigd te krijgen. Dat is uiteindelijk toch gelukt (zelf bloemen gekregen om het goed te maken, yay), dus weer naar huis, door de inmiddels gestaag harder vallende regen. Dan is Apeldoorn toch ineens nog een best eind rijden, heel oneerlijk.

Eenmaal thuis meteen het bad vol laten lopen, want ik was koud. Sjeses. Mijn vikingbloed is echt weg. Mam gebeld om haar te laten weten hoe het ging, want dat is nodig bij moeders. Fles wijn gepakt, Netflix erbij en opwarmen. 't Was a good evening. Het zat er in ieder geval eventjes op, nu was het gewoon wachten tot ze me zouden bellen voor de datum van de operatie zelf. Little did I know...

Godsamme wat een verhaal zeg, je zit wel weer in je ultra-verbose modus of niet

Ja, leuk verhaal, dat is tegenwoordig mijn enige modus. Of nouja, niet echt, er is ook nog een ultra-ultra-verbose, maar die heb ik tot op heden enkel gemerkt bij het wakker worden uit narcose. Wat een supergoed bruggetje weer. Want, de operatie is obviously al geweest! Nadat ik ze een keer heb gebeld van 'joh, ehh, wanneer?' had ik ineens een datum (8 maart) en een paar dagen ervoor zelfs een tijdstip om er te zijn. Mams was al geregeld als chauffeur en verpleegster, dat was sjiek handig. In de weken ervoor dingen geregeld op mijn werk en mensen verteld wanneer het gaat gebeuren, honderdduizend ballengrappen gemaakt, en iedereen vertellen dat ik niet echt zenuwachtig was. Vooral de gesprekken op het werk waarin ik met een vrolijk gezicht uitleg hoe ze die nootuitgang (best joke of them all) maken, hoe het probably zou gaan met pijn, alle andere operaties die kunnen en hoe die dan weer gaan, en dan de gezichten van de collega's met ballen, prachtig. Het gaf mij wel het besef dat ik echt wel zeker was dat ze eruit mochten. Waar zij dus allemaal zoiets hadden van 'ohgod no' en een paar keer de benen kruisten, was ik juist aan het vertellen met een mindset van 'ja, nou, mooi toch, zijn ze weg'. Pak aan, twijfels!

Allemaal mensen vroegen me natuurlijk tig keer of ik al zenuwachtig was, en dat was ik eigenlijk niet. Ik wist wat er ging gebeuren, waar het voor is, en ik heb mijn mama erbij, dus wat kan er nou mis gaan. Alles was geregeld, ik had de juiste pasjes en dergelijke, bleef die ochtend nuchter, maar bij het inpakken van mijn tas begonnen de zenuwen wel wat te komen. Ben ik niks vergeten? Wat als ik net een opvlieger heb wanneer ze mijn temperatuur opmeten en de boel verplaatst wordt? Wat als de verpleging eikels zijn? Hoe reageer ik op een infuus? Hoeveel pijn gaat het nou echt doen? Toen we daar aankwamen waren we dik 45 minuten te vroeg en zaten we uiteindelijk ruim twee uur te wachten tot ze me naar boven rolden. Wel met de nodige grapjes tussendoor, en natuurlijk mam die zich nog even bemoeit met haar kind en zegt dat ik écht even naar de WC moet voordat ze beginnen. Fiiiiiiiiine. Ik heb zelfs nog met broerlief zitten appen, en die maakte zich misschien ook wel een beetje zorgen, wat heel lief was. Als beloning heb ik geen smerige medische foto's naar hem gestuurd. Ik heb wel een superzielige 'help, ze komen voor mijn ballen'-selfie gemaakt.

Maarja, het moment was uiteindelijk daar dat ze me dus ophaalden. Waar de kamers zelf redelijk ziekenhuizig waren door de bedden die er stonden, was het boven wel een serieus ziekenhuis. Allemaal machines en mensen die rondliepen met haarmutsjes op, helemaal echt. Supercoole zuster daar die mij een infuus gaf en nog wat uitlegde enzo, gezellig mee zitten kletsen over mijn tieten, best leuk. Dat gehad en toen naar de OK zelf gerold, waar het nóg serieuzer was. Op die tafel klimmen, wat best een gedoe was. De ene anestesioloog (ofzo) die mij zo'n wasknijper om de vinger doet voor mijn hartslag (die was hoog), een andere die mijn andere arm uitstrekt zodat ik daar in mijn beste Jezus positie lag. Vervolgens komen ze aanzetten met zo'n maskertje voor de verdoving, ik kon nog even een grapje maken dat dat wel een extreem mondkapje was, en boem, weg. Ik kreeg niet eens de kans om terug te tellen. Mijn vijf jaar oude ik mag dat record dus voorlopig houden.

En toen?

Nou, toen werd ik wakker. Beste dutje ooit, echt. Ik was zo heerlijk uitgerust dat ik niet eens door had dat ik dezelfde vragen meerdere keren stelde. Ik kreeg van de leuke zuster een ijsje, en na een minuut of 15 was ik blijkbaar goed genoeg om naar beneden te gaan. Herinner je die opmerking over mijn ultra-ultra-verbosity nog? Ik bloepte echt alles wat in mijn hoofd opkwam eruit, voor zover mijn lichaam daar aan mee wilde werken. Ik heb een meisje naast me gefeliciteerd met haar operatie, maar zo zacht dat ik het nauwelijks hoorde. Toen ik mijn ijsje op had kwam de zuster weer langs om die mee te nemen, 'anders hou je die ook maar zo vast he'. Waarop mijn hoofd het een goed idee vond om te reageren met 'oh, geeft niet hoor, ik heb wel vaker een stokje in mijn hand'. Ik hoorde haar nog wat lachen, en toen was ik weer even weggedoezeld. Echt, qua rust, 10/10 would recommend. Ik was ook diep teleurgesteld dat ik de anesthesist niet mee mocht nemen naar huis. Voor de rust dan, niet voor zijn stokje.

Op de kamer bleken de andere mensen die daar zaten ook allemaal weggerold te zijn, en kon ik lekker drowsy mam bellen. 'Hoi, ik ben er weer' kwam er met iets meer moeite dan ik wilde uit. Zij was lekker naar het strand, met een kop chocolademelk en alles. Het duurde dus nog wel even tot ze er weer zou zijn, dus ik pak lekker mijn muziek erbij, want die maakt me meestal wel wakker. Did not help. Het eten dat ik kreeg hielp wel wat. Mensen wezen appen dat de operatie klaar was, meer grapjes maken over ballen, wat zitten geinen en kleppen met mam en wachten op de chirurg om te horen wat hij er nog over te zeggen had. Dat duurde best wel lang stiekem, maar dat vond ik niet erg; het bijkomen kon lekker rustig zo, en we hoefden dan niet meer door de Amsterdamse spits te rijden. Bonus op bonus.

Na letterlijk drie uur ofzo wachten kwam de dokter, die keek en zag dat het goed was, maakte wat lompe opmerkingen over vragen die ik had en was weer weg. Gelukkig was daar wel Floor, de zuster op die verdieping die voor me zorgde. Die vertelde wel een paar dingen, gaf nog wat gaas mee voor de volgende dag, vast een afspraak gemaakt om de drains eruit te halen (er staken twee schrikbarend lange buisjes uit mijn zak), en noemde me volgens mij vaker 'schat' en 'lieverd' dan iedereen bij elkaar in de afgelopen paar jaar. Wat een scheetje. Ik heb me aangekleed, met wat moeite, en daarna zijn mam en ik voor wat eten naar de BK aan de overkant gegaan. Dat was ook een ervaring, want de muts daar nam eerst tig bestellingen aan, liet ons betalen, ging daarna alle bestellingen maken en pas vijf minuten later ofzo hadden we ons eten. Fast food, m'n ballen. Naar huis gereden, wat voor mam denk ik erger was dan voor mij, want ik ben echt een nare bijrijder als ik moe ben. Maar we hebben het gered. Geheel volgens traditie een bakje ijs gegeten en toen maar naar bed.

Nou, dat was me het verhaal wel, zeg.

Oh, maar ik ben nog niet klaar. Vergeet niet dat dit ook soort onheilige kruising van blog en dagboek is he. En na bijna twee maanden moet ik daar wel gebruik van maken. Ik zou eigenlijk moeten kijken of ik anchors in de tekst kan stoppen, inhoudsopgave erbij, dat je meteen dingen kunt skippen ofzo. Ik vraag me af of de editor die ik voor mijn blog heb dat snapt. You'd think so. Zal het zo proberen. Anyways, de nasleep. Het doet best pijn. Niet als zo'n scherpe pijn, maar echt die zeurende pijn nadat je ballen onverwachts in botsing komen met een object dat niet aan de kant gaat. Uit bed komen was naar, naar de badkamer lopen was naar, op de WC gaan zitten was naar, het verband was smerig, naar de douche lopen was naar, onder de douche staan was naar, you get the picture. Ik heb mezelf in mijn kamerjas die ik toch wel blijk te hebben met Harry de Haai op de bank genesteld, en ben enkel met de kreunen van een bejaarde bergtrol overeind gekomen, of weer gaan liggen. 'Woensdag ben ik er sowieso niet, donderdag en vrijdag misschien wel maar dat moeten we maar even zien', zei ik nog op het werk. Ik had het gezien, donderdag en vrijdag ging ik niet werken. Jemig, wat doet zoiets pijn. Het scheelt dat mijn neef nu hier crasht, kon die nog een beetje dingen voor me doen. Nou ben ik te koppig om helemaal niks te doen en moest ik ook wel proberen te bewegen, which I did, maar wel met tegenzin.

Op vrijdag kwam pap langs om me wéér naar Velsen te rijden, dit keer voor die drains. De pijn was al minder, de bergtrolgeluiden nog niet. Met het laatste beetje elegantie wat ik nog in me had heb ik me in die auto gehesen, en weer op weg. 'Heb je last van die drempels?', vroeg pap nog, waarop ik heel naïef antwoordde dat die prima gingen. *VROOOOOOOOOEEEMMM* 'NIET ZO GOED, EIKEL'. Gelukkig heeft zijn auto ook remmen. Na wat gezellig kletsen in de file en mensen appen terwijl ik me weer lekker liet chauffeuren waren we mooi op tijd bij de kliniek. Ik meld me bij de poli met de mededeling dat ik niet helemaal wist of ik nou meteen naar boven moest of niet. De mevrouw belt even naar die afdeling, 'Ja hallo, ik heb hier mevrouw De Hoog staan, voor het verwij- Ja, direct naar boven? Ok!'. Ze verwachtten me al. Wij naar boven, worden naar exact dezelfde kamer en zelfde bed begeleid, en wie komt daar aanlopen: Floor! Als er dan iemand gekke buisjes uit mijn zak moet halen, dan zij. Ik me weer uitkleden, wat vertellen over hoe het is gegaan de afgelopen dagen terwijl zij alles klaarlegt en vertelt wat ze precies gaat doen. Om de angst er even wat extra in te jagen bij de ballenbezitters onder jullie; die buisjes zaten vast met een hechting, die doorgesneden moest worden. Met het meest agressief uitziende mes wat ik ooit gezien heb. Buisjes eruit, één hechting niet maar die lost op, prima. Ik zag ze nog even liggen, en die krengen waren lang. Toen ze eruit waren voelde ik ook bij het lopen minder druk en gedoe waar de pijn zat, dus ik vermoed maar zo dat die dingen er wel wat mee te maken hadden. Weer naar huis gereden, samen klagen op mensen die niet kunnen rijden, even de zorgzame dochter uitgehangen en pap voorzien van koffie en toen ook maar weer naar een horizontale positie. Gesteriliseerd worden hakt erin. Pun very much intended.

Kutgrap.

Ja, die mogen we nu gaan maken, want dat zou een eventuele volgende operatie kunnen zijn. Aan de andere kant, ik ben er nu voorlopig wel even klaar mee. En dan was dit nog een simpele ingreep. Maar behalve dat, ik ben er nog niet verder over uit of ik De Operatie™ wil. Qua geopereerd worden en herstellen sowieso niet, wat een gedoe. Qua het hebben van een vagina, mja, mogelijk. Maar waar ik van mijn ballen wel aardig vond 'die zijn niet nodig, zitten in de weg, oprotten', heb ik dat met mijn piemel nog steeds niet. Ook het idee dat het niet zou kloppen, of dat het dan pas 'af' is, leeft gewoon niet zo. Story of my transition natuurlijk, want bijn alles is euforie-gedreven, en niet dysforie-gedreven. Ik doe dingen voornamelijk omdat ik me daar beter en meer mezelf bij voel, omdat het me blij maakt als ik eraan denk, en een stuk minder omdat ik ongelukkig ben met hoe het nu is. Hoe meer ik ook gewoon doe wat ik wil doen, hoe meer ik merk dat ik ontdek wat ik nou echt leuk vind, en hoe meer ik ook ineens mezelf ben. Zoals bijvoorbeeld als een ongeleid projectiel door een Intratuin lopen en roepen hoe leuk een beeldje van een uil is, of hoe schattig Terry de Triceratops (een krukje in de vorm van een dino) is. Ik hou mezelf minder tegen, wat ik vroeger wel deed. Als Annika en ik in een winkel met inrichtingsdingetjes waren, was ik ineens een vent die het allemaal niet boeide. Inmiddels probeer ik dat wat los te laten en mijn huis wat in te richten. Met de tragische dood van Blub de 7e vorige week is er ruimte op mijn buffetkastje, die nu heel leuk is opgevuld met een plant en een beeldje van een aap die een selfie maakt. Want leuk.

Nou, meid, leuk joh.

Ja toch. En ook eens wat anders dan die ballen. Dat was wel een beetje het hoofdgerecht van dit blog, maar er is meer. Waaaaaaant, omdat ik dus meer 'los' kom en mezelf ben, merk ik ook steeds meer de behoefte om weer met mensen om te gaan buiten een schermpje om. Vorige week was ik de hort op met een Bumble meet, en dat was supergezellig. Lekker kletsen, eten, drinken, spelletjes spelen in de arcade hall die Apeldoorn om een of andere reden heeft, toeteren op haar scooter, basically gewoon lol hebben. Ik denk dat ik redelijk uit mijn schulp begin te raken, wat wel een goed ding is. Op een dag kan er dan iemand samen met mij in bed doen alsof we een Siamese schildpad zijn onder de dekens. Waar dat een tijd geleden nog wel heel erg was 'oh maar wat als ze me niks vinden' en andere domme gedachten, heb ik daar nu iets meer lak aan. Ik maak me er nog steeds zorgen om, maar het blijkt tot op heden iedere keer dat de mensen die ik spreek/ontmoet mij als persoon leuk vinden, en niet als transgender. Althans, niet dat ze mij vertellen. Maar dat is een zorg die ik nog wel eruit geslagen krijg.

Net als een boel andere zorgen die ik vorige zomer had. Ik heb iets minder stress op mijn werk, ik heb die laptop eindelijk draaiend, ik eet soms beter, ik beweeg wat meer, ik vind een specifieke set kleine kinderen wél leuk om mee om te gaan, mijn eigen haar groeit best aardig en ik denk dat ik het op een moment ook wel gewoon goed vind, broerlief heeft me niet afgeschreven, minder twijfel over mijn transitie, beter contact met mijn al bestaande vrienden, van alles. Ik blijk toch niet volstrekt hopeloos te zijn, en misschien komt het ook wel gewoon een keer goed. Dat zou leuk zijn. Ik kijk er naar uit.

En, als klap op de vuurpijl, omdat ik inmiddels alweer bijna 16 maanden aan de pil zit, nog wat extra foto's. Want dat zelfvertrouwen van hierboven komt natuurlijk niet uit de lucht vallen. Ik blijk er gewoon daadwerkelijk wel als een meid uit te zien, ook zonder makeup of dat je mijn kleding ziet. Behold.

Met mijn zwaar verdiende trofee na het bowlen met het werk. True, ik heb hier nog wel wat makeup op, maar toch, ik ben best blij met deze foto.

De ochtend na de operatie, met Harry de Haai. Geen makeup, half gezicht, maar wel dat van een vrouw.

Ik heb nog steeds geen humor, maar kijk hoe het hier lijkt alsof ik een taille heb! En ik schijn te stralen. I'll take it. Also, ik ben heel blij met mijn haar hier.

Goede fotodump, volgende keer op insta ofzo

Nee, ga weg met die gekkigheid. Ik hou het wel op mijn blog en af en toe een Reddit post, genoeg publiciteit. Maargoed, ja, ik ben wel redelijk tevreden over hoe ik eruit zie. In fact, toen ik zaterdag aan het proberen was of ik wat langer dan naar het einde van mijn tuin kan lopen en bij de bushalte stond, zei een meisje die ook wachte dat ik er superleuk uit zag. Ze kon het niet zien door de mondkapjes, maar mijn grijns was héél breed. Mission accomplished.