20-01-2022 22:26
Statistieken op moment van schrijven:
Ok, eerste dingetje eerst, wat is ballentent eigenlijk een raar woord. Stel je voor dat je een tent zou maken van ballen; dat is sowieso al raar, want tenten hebben meestal een soort doek en wat stokken enzo, en beide zijn bijzonder lastig te bereiken met ballen. Nog los van welke soort ballen je gebruikt. De meeste ballen die ik in mijn leven heb gezien zijn niet echt stapelbaar zonder ze in een soort houder te stoppen, en heb je ze dan gestapeld of gewoon in een houder gestopt, net als wanneer je een glas water inschenkt? Zijn ballen vloeibaar? En al zou je er op magische wijze in slagen om daadwerkelijk een tent te maken van ballen, wat ga je er mee doen? Maak je er een ballenballentent van, dat Vindicat daar gezellig eerstejaars kan mishandelen, of pak je het groots aan en maak je het groot genoeg dat je in de tent plek hebt om te volleyballen? Misschien heb je dan een ballenzaal gemaakt. Of draai het om, en maak een tentenbal. En dan een tent van die ballen. Of een bal waar iedereen zich verkleedt als tent. 'Wat ben jij?' 'Een voortent'. Right, ik hou op.
Graag gedaan. Ik ben wel een beetje bezig geweest met ballen, misschien dat ik er daarom zo veel over kan zeggen nu. Niet dat het nuttig of zinnig is, maar da's een detail dat ik voor het gemak even negeer. Ik ben wel echt bezig geweest met ballen though, want het proces om de mijne weg te halen is ingezet. Een tijdje geleden al, maar ja, ik blog niet zo veel dus dan lees je het achteraf.
Anyhoes, dat is dus bezig, en soepel is anders. Normaal lopen dingen op rolletjes, dit loopt duidelijk op ballen. Op 13 december hebben Alwin en ik alle documenten naar de psychiater gestuurd voor de second opinion. Zelfde mevrouw als voor de hormonen, en toen duurde het een weekje of anderhalf tot we een afspraak hadden staan voor dat gesprek. Ik wachtte dus geduldig af, tot het uiteindelijk al een keer een compleet nieuw jaar was (ja, ik heb die grap gemaakt. Het is januari, nu kom ik er nog mee weg), en ik toch maar eens heb gemaild van 'he, joh, *poke*, doe eens wat?'. Wat bleek, die mail zat bij haar in de spamfolder. Toen ze mijn mail zag heeft ze wel heel snel gereageerd en was alles ook snel gedaan, maar mijn mooie planning voor Testicle-free February waren daarmee al wel aardig vertraagd.
De volgende stap is een intake bij de chirurg. Die zou vandaag plaatsvinden, maar afgelopen maandagochtend werd ik gebeld dat de arts ziek is en de boel verplaatst moest worden. Nou, ja, pff, dat moet dan maar. Nog twee weken later. Wachttijd van één á twee maanden, zitten we al in Nog-steeds-aan-de-antitestosteronpil April. Nou weet ik ook best dat die twee maanden het verschil niet maken op de ruim 20 jaar dat die rommel al aangemaakt wordt. Neemt niet weg dat ik ze er nu toch echt wel uit wil.
Ik heb me er ook wat meer op ingelezen nu, omdat het toch echt eraan komt, en je hebt echt niks aan het internet hierbij. De ene heeft na twee dagen nergens last van en fiets na een week de Tour de France, de ander kan een week niet lopen en heeft vier weken nodig om weer normaal te functioneren. Het zijn ballen, die doen toch alleen pijn als je ze hebt, hoezo dan ook als je ze weghaalt? Wat oneerlijk. Eerst vergiftigen ze me met testosteron, de pillen die dat onderdrukken kunnen je een hersentumor geven, en als je ze dan fysiek laat weghalen geven ze nog even een trap na.
Aan de andere kant is het ook wel een hele belevenis, lijkt me. Nou hebben we rond mijn 5e al geoefend hoe het is om daar geopereerd te worden omdat ik toen ben besneden, maar daar weet ik niet zoveel meer van. Alleen de verdoving (opscheppen dat ik makkelijk van 10 terug kan tellen naar nul, en dan bij 7 al compleet van de wereld zijn), dat ik heel gek moest lopen, dat ik ijs kreeg, en dat mijn moeder een feestje voor me organiseerde. Nu maak ik het toch een stukje bewuster mee. Eens kijken of ik dit keer tot de 5 kom, als ik onder gehele narcose ga. Naar het schijnt kan het ook verdoofd worden met een ruggenprik. Da's wel een moeilijke keuze hoor (als ik die al krijg), want óf ik kan proberen mijn record terugtellen te verbeteren, óf ik kan meepraten met cisvrouwen over hoe fijn een ruggenprik is.
Waarmee ik op het (tot nu toe) enige voordeel van al die tegenslagen (het zijn er maar twee, I know, shut up) kom, namelijk dat ik wel ineens een stuk minder twijfel of ik het allemaal wel wil. De trouwe lezer weet dat ik gigantisch kan twijfelen over dingen, en dit is/was er obviously ook eentje. Gezien de beslissing toch voornamelijk uit praktisch oogpunt gemaakt is, zat ik er nog wel mee of ik het dan wel echt wilde, en niet gewoon omdat ik het handig vind. Mijn hoofd werkt niet logisch, want ook als ik het wil weet ik niet of ik het wil. Snap je het nog? Ik niet in ieder geval.
De ochtend waarop de kliniek me belde was ik echt behoorlijk depri. Gedachten dwaalden constant af naar dat het dus nog langer duurde, terwijl ik er écht naar uit keek om bij die chirurg te zitten en te vragen hoe lang ik niet kan lopen omdat hij in mijn zak heeft zitten snijden. In de trein/bus naar huis die avond zat ik er nog over te peinzen en te doen, en tot overmaat van ramp raakte ik ook nog eens mijn leuke haarelastiekje met strik erin kwijt, én zat mijn haar kut. Nooooouuuuu, ik was niet vrolijk. En dat allemaal omdat een intake voor een operatie twee weken verplaatst is. Mijn hoofd draait de hele week al overuren om alles wat ik daardoor voelde en dacht, en wat dat over mij zegt. Het is maar goed dat ik nog naar Alwin ga.
Nee, die moet nog komen. Want ook daar denk ik nu natuurlijk superveel over na. Dat deed ik sowieso al, want het is wel een soort van heilige graal bij een transitie, 'de operatie'. Ik ben er nog steeds niet helemaal over uit of ik nou blij word van wat ik tussen mijn benen heb of kan hebben. Ik neig nog steeds heel hard naar 'er zit iets wat werkt, gezond is en geen vreselijke dysforie veroorzaakt, waarom het risico lopen'. En dat klopt ook, want ik kan nog steeds prima douchen en me daar wassen zonder dat ik harder huil dan de douche water uitspuwt. Ergens lijkt ik ook nog steeds te denken dat ik pas dan zou mogen zeggen dat ik die operatie wil, dat het daarvoor allemaal niet erg genoeg is en dat het daarom niet mag.
Wat daar de laatste maand, perhaps afgelopen twee maanden, wel bij is gekomen, zijn twee bijzonder irritante gedachten:
1: Ik mag prima zelf bepalen hoe mijn transitie gaat, hoe snel en wat wel en niet. Hoe anderen zich in hun lichaam voelen betekent niet dat ik dingen niet, wel, of anders moet doen. Mijn piemel, mijn keuze.
2: geen vreselijke dysforie.
Vooral die laatste is irritant, want dat zet me meteen aan het denken hoe ik ook bezig was met wel of niet beginnen aan hormonen, en daarvoor wel of niet de boel uitzoeken, en dáárvoor wel of niet de boel verbergen. We weten allemaal redelijk hoe dat is gelopen, en iedere keer was het mijn twijfel die het (achteraf) onnodig lang liet duren tot ik er mee bezig ging. Het zijn allemaal weloverwogen beslissingen geweest, maar wel telkens nadat ik eigenlijk mijn hoofd had overtuigd dat het de goede beslissing was omdat ik het stiekem al wist.
Wat als dat hier nou ook zo mee is? Nee, ik ben niet ongelukkig met een piemel. Ik was ook niet ongelukkig als man, maar inmiddels toch wel duidelijk gelukkiger als vrouw. Ga ik gelukkiger zijn met een vagina dan met een penis? Misschien. Waarschijnlijk. Scheelt sowieso een hoop zorgen als ik rondloop en denk 'oh shit, zien mensen een bult?', en het scheelt toch goed een kilo 50gram op de weegschaal. Da's mooi meegenomen. Of weggenomen, in dit geval.
Het stemmetje achter in mijn hoofd schreeuwt zich de longen uit mijn lijf wat het toch allemaal wel niet betekent dat ik denk 'waarschijnlijk' wel gelukkiger te zijn dan. Voornamelijk angst, want het is echt heel eng om soort van toe te geven dat je daar het mes in wil zetten. Dan moet je toch wel éééécht trans zijn, en ook dat is nog steeds (drie jaar later) vreemd om te zeggen. Niet dat het niet zo is, het is gewoon die eeuwige twijfel die nog steeds niet overtuigd is dat dit meer is wie ik ben dan hoe ik vijf jaar geleden was. Ik heb mezelf er ooit eens van overtuigd dat ik toen niet trans was, en dat nu dus niet kan zijn. Wat dat betreft ben ik net een jaar of tien te vroeg geboren; de enige transseksueel (zo heette dat toen, jaja) die ik uit mijn jeugd herinner is Kelly, van Big Brother. Niet echt een denderend voorbeeld, en alles wat ik toen op internet kon vinden over dit soort gevoelens was heel zwart wit. Je moest absoluut diep ongelukkig zijn met je geboortegeslacht, anders was je niet trans, maar gewoon een viespeuk. Dankjewel, internet uit 2004! "Internalized transphobia", zoals de mensen op internet dat dan zo mooi noemen. Lekker nuttig, kan er niks mee.
Maar ja, goed, daar gaat dus ook flink wat denktijd naar uit. Ik ben er absoluut nog niet over uit, want het is een gigantisch ingrijpende operatie waarvan je maanden aan het herstellen bent (als het al in één keer goed gaat), en daarna de rest van je leven aanzienlijk uitgebreider moet verzorgen dan wat er nu zit. Ik heb al moeite met iedere avond mijn tanden poetsen, laat staan een hele holte in mijn lichaam hol houden. Het is echt super intens, en voor iets waarvan ik nu denk dat ik er misschien gelukkiger van word is dat nogal wat.
Maar toch lijkt het me wel wat.
Nee, dat vergeet ik niet, ik was er gewoon nog niet aan toegekomen. Want ook dat was stress, sjeeeezes. Een van de weinige dingen in mijn leven die ik van tevoren goed geregeld had. Ruim op tijd de afspraak gemaakt bij de gemeente om de boel te laten veranderen, mensen die erbij moesten zijn gemobiliseerd, mensen uitnodigen voor na het moment suprême, locaties scouten, outfits samenstellen, namen écht zeker weten (hierbij wel!), en alles nog eens geverifieerd bij iedereen. Echt waar, voor mijn doen was dit militaire discipline en precisie. En dan toch één telefoontje dat een vrachtlading roet over het eten stort, pfff.
Het is al even geleden, dus ik weet niet wie ik dit verhaal wel heb verteld en wie niet, dus korte samenvatting. Ik had allemaal plannen om op mijn verjaardag mijn naam en geslacht officieel te laten veranderen. Zoals net omschreven, tot in de puntjes geregeld. Die ochtend stond ik te douchen bij pap thuis, en toen ik klaar was zag ik dat ik werd gebeld door een 050-whatever nummer. Da's het kengetal van Groningen. Even verder aangekleed en het circus naar beneden verhuisd, waar ik aan mijn makeup begon. Er was nog niet teruggebeld, dus ik dacht, nou dan doe ik het wel, volwassen dat ik ben. Ik maakte nog een grapje naar Sita, 'huhu, zal de gemeente zijn dat het niet door kan gaan'.
HET WAS DUS OOK ECHT DE GEMEENTE DIE BELDE DAT HET NIET DOOR KON GAAN. In de anderhalve week tussen mijn belletje naar hun van 'he, met alle maatregelen en varianten, kunnen alle ouders er dan nog wel bij zijn? Gaat dit allemaal nog volgens mijn totaal niet overdreven gehechte plan?' en hun bevestiging dat het nog kon, kon het toch niet. Of we het konden verplaatsen. Nou, ik geloof niet dat mijn hartdruk (even checken of pap meeleest) ooit zo hoog is geweest als toen ze dat zei. Gelukkig wilde ze het maar twee uur verplaatsen, maar ook dat zorgde nog voor een halve zenuwinzinking. Ik heb duidelijk wat autistische trekjes.
Het kwam uiteindelijk goed. Mijn hartslag en bloeddruk gingen allebei weer omlaag, ik kreeg mijn makeup zowaar goed op, iedereen die erbij moest zijn kon ook op de nieuwe tijd, de dag was gered. Tot het moment steeds dichterbij kwam en ik zelfs hier weer over begon te twijfelen. Een half jaar in de planning, juist zodat ik niet die eeuwige twijfel zou hebben, maar toch. Met een baksteen in mijn maag naar Groningen gereden, naar het gemeentehuis gelopen, me daar aanmelden en dan met een club van vijf mensen ongemakkelijk om me heen kijken of we ergens heen moesten ofzo. Enter de ambtenaar, mijn redder in nood. Wel dezelfde nood die ze zelf heeft aangewakkerd door de boel te verplaatsen, maar ok, ik vergeef het haar.
We werden met z'n allen naar een ruimte geleid waar blijkbaar allerlei raadsvergaderingen waren. Ze legde een beetje uit wat er ging gebeuren, gaf me een papiertje om mijn namen op op te schrijven, en vroeg alvast om wat identificatie. Met dat papiertje (vier keer de spelling gecheckt) en mijn rijbewijs in hand ging ze terug naar haar loket om dingen te regelen. Nou, daar zit je dan, met je ouders in een of andere fancy zaal. Het blijkt dat mijn ouders niet de verantwoordelijke volwassenen zijn die ze in mijn hoofd waren, maar gewoon kinderen die je niet zonder begeleiding alleen kunt laten. Stom zitten geinen, Jan die lekker rondcruised in zijn karretje, pff, allemaal terwijl ik de grootste stress van mijn leven heb. Oh, en het blijkt dat we allemaal ongeduldig zijn. Dat is wel leuk om te weten.
Na een halve eeuwigheid kwam de ambtenaar terug, dit keer met een mooi papier voor mij om te ondertekenen. Mijn mooie nieuwe namen erop, en een dikke V bij geslacht, net echt. Maar dan ook echt, want dit was dus de controle of ze dit echt zo moest doorvoeren. Voor de beide cameravrouwen in de zaal was dit het moment om even de boel te regisseren, en daarna teleurgesteld te zijn over hoe snel ik mijn handtekening zet. Tja, sorry, het is maar een V met een krabbel erdoor, zo lang duurt dat niet. Maargoed, de handtekening stond er, dus mevrouw Ambtenaar kon weer verdwijnen om het nu écht in orde te maken. Zit ik weer met die pubers.
Dit keer keerde ze terug met een mooi mapje waar mijn geboorteakte zoals die in het jaar des Heeres 1988 was opgesteld, en een tweede vel erbij met basically 'Vrouwtje, bedankt!' erop. Fotomomentjes, nog wat uitleg over wat het betekent voor mijn rijbewijs en gegevens in de BRP, en daarna was het tijd voor cupcakes. Toen die op waren was het hele moment op het gemeentehuis wel voorbij en zijn we maar naar de tweederangs genodigden gegaan, die op ons zaten te wachten in een cafe. Dat mocht nog net, ze waren bijna letterlijk op dat moment aan het aankondigen dat horeca weer dicht moest. Aldaar heb ik nog wat cadeau's in ontvangst genomen, wezen eten met mam en daar nog kort babbelen met mijn oudoom (denk ik? Oom van mijn moeder), die allemaal hele aardige dingen over me zei, en uiteindelijk maar op weg naar huis. Bij thuiskomst bleek dat er cadeau's waren bezorgd (FFS Willella, wat een vreselijk en tegelijkertijd tof ding), en toen maar naar bed, want ik was op.
Herinner je nog wat ik zei over twijfel? Jaaaa, daar was het weer! Want ja, was dit het nou? Ik voelde me er niet anders door. De wereld had niet ineens allemaal prachtige kleuren, er was geen gruwelijke last van mijn schouders gevallen, het was eigenlijk gewoon een hele lange en drukke dag. Ik moet het mijn brein nageven, het is echt knap hoe lang ik nog wakker bleef om hier over te piekeren en te doen. Want als het niet zo voelt als wat ik net zei, was het dan wel nodig? Ben ik dan wel echt een vrouw, heb ik niet een gruwelijke fout gemaakt die ik over een maandje weer moet corrigeren? "Tsja, sorry, beetje meegesleept, denk ik". Dit is toch waar ik een half jaar naar uit heb gekeken, waarom lig ik niet met een grijns van oor tot oor in bed?
Kan ik niet gewoon één momentje in dit hele gedoe hebben waarop het wél direct goed voelt? Dat het gewoon een dag was die ik me herinner als leuk en omringd door mensen die me dierbaar zijn, genieten van de dingen die men zegt en onthouden als een hoogtepunt in mijn leven tot nu toe. Neeuuuuh, ik herinner me hoe ik boos in bed lag, moeilijk te doen over dat ik niet constant supergelukkig en zeker ben over mijn keuzes. Met tranen in de ogen een beetje troep van me af proberen te schrijven op Reddit, want ik ga niet midden in de nacht mensen lastig vallen met mijn gezeur van 'huilhuil, wat als'. Alles wat ik doe kost me vreselijk veel energie aan getwijfel en gedoe, en zelfs als ik daar al zes maanden van tevoren mee begin is het nog niet genoeg. Ik ben dat toch echt wel zat.
Aan de andere kant wist ik gelukkig best wel dat ik er blij van zou worden. Ik was het ook wel zat om meneer genoemd te worden, en alle toko's waar ik die gegevens niet zelf kan aanpassen en me nog steeds zo noemen, negeer ik ook maar gewoon. De zorgverzekering vertelde me twee keer dat het automatisch zou gaan, maar deze week is het toch ineens niet automatisch en moet ik een kopie van mijn paspoort naar ze mailen. Naar info@, niet eens een direct adres ofzo. Afgaande op hoe gruwelijk ik me daar aan erger lijkt het me duidelijk dat ik wel degelijk een V op mijn paspoort moet hebben, en geen M.
Nou, leuk dat ik het vraag! Want tussen het kutte door is er ook wel leuks, het valt alleen een beetje weg omdat ik neig het kutte meer aandacht te geven. Maar, mijn tattoo is helemaal genezen en suuuupercool. Mijn haar groeit nog steeds terug én ik heb helemaal nieuwe extensions erin, waardoor alles weer supermooi zit. Nadat mijn ballen (laat, maar toch) echt weg zijn en ik zelf weer dingen kan ga ik een 'Hoera ik heb geen ballen meer'-bal geven, dus eeeindelijk eens een doel voor al die galajurken op mijn zolder. Mijn tieten gaan best goed, die zou ik echt eens een keer fatsoenlijk moeten gaan meten inmiddels. Ik heb mijn theorie-examen voor auto even casual tussendoor met slechts één fout op het belangrijke gedeelte gehaald, terwijl ik me daar echt compleet voor kapot heb zitten stressen. De beharing in mijn gezicht en op mijn lichaam lijkt overal steeds minder te worden; baard natuurlijk sowieso door de laser, rug en schouders waren vorig jaar ineens al haarloos, en ook bij mijn binnen is het nu aan het uitdunnen. En, last but not least, ik heb mijn computerkamer eindelijk maar eens voorzien van een fatsoenlijker bureau dan het bijzettafeltje dat er eerst stond.
Ken minder.