02-11-2021 21:50
Statistieken op moment van schrijven:
Als in, écht heel lang. Bijna twee maanden. En dat terwijl ik daarvoor best regelmatig al mijn woorddiarree mijmeringen hier publiceerde. Het is ook niet alsof er niks gebeurd is. Best wel een paar dingen besloten en geregeld, which is nice. En ik werd erop gewezen dat iemand al weken aan het refreshen was en maar niks nieuws zag, dus dat doet ook wat. Dus ja, daarom.
Jaa I know. Ik ben een beetje uit vorm, ja. Letterlijk, want ik heb hele andere vormen tegenwoordig 😎️ De boobies zijn best lekker aan het groeien. In augustus gaf ik ze de statistieken 'Perzik?' op 6 augustus, en 'Perzik.' op 21 augustus. Ik heb eigenlijk geen idee hoe groot perzikken zijn en wat de volgende stap op die schaal is, maar de B-cup BH's die ik heb beginnen aardig gevuld te raken. Dat is alvast jullie eerste 'ohmygod too much information' voor dit verhaal. De rest komt later.
Behalve boobs begint er ook een en ander bij mijn heupen te veranderen. Ik had altijd al wel denderende benen en billen (en dat zijn ze nog steeds, thank you very much), maar qua heup niet zoveel. Dat is nog steeds niet veel, maar ik zie bij sommige outfits toch wel degelijk de boel verbreden bij de heupen, en dat is niet alleen mijn coronavet. De borsten zijn een stuk duidelijker aan het groeien, maar langzaam maar zeker begint het hier nu ook.
Qua stem is het ook allemaal wel aardig. Ik merk steeds beter wanneer ik zinnen of woorden met mijn mannenstem uitspreek, en het lukt ook steeds beter om dan weer terug te schakelen naar mijn vrouwenstem. Niet altijd even sprankelend, maar het is sowieso een heel stuk beter dan een jaar geleden.
NOU EN. HET IS AL WEL BIJNA EEN JAAR, JA. Soort van. Pillen zijn op 3,5 week na een jaar, stemtraining zit nu op 10 maanden dus ik vind het genoeg om af te ronden naar een jaar. Het is niet zo'n situatie waarin de ouders van een baby gevraagd worden hoe oud de baby is, en dat ze dan reageren met '23 maanden'. Zeg gewoon twee jaar. Dus ja, een jaar. Als het écht een jaar is, en ik het me herinner én er de puf voor heb, doe ik wel een Groot Het-Is-Een-Jaar-Sinds-HRT blog schrijven.
Ik neem er wel vast een boel spanning uit, omdat er nog best wat dingen te vertellen zijn. Zo is mijn baardgroei echt serieus in de pan gehakt door de lasers van de lasermeisjes. Jazeker, meervoud. Ik heb tegenwoordig niet één maar twéé jongedames die met vol plezier een laser op mijn bovenlip zetten en de haartjes die de pech hebben om op dat moment te bestaan compleet op te blazen. Letterlijk ook; de laser staat inmiddels op zo'n kracht dat de haartjes gewoon ontploffen. "Momentje hoor, er zitten wat haarfragmenten op de laserkop" is een van de dingen die ik niet had verwacht te horen terwijl ze me onder handen nemen. Wel leuk om te horen.
De boel zit inmiddels ook eigenlijk alleen nog maar rond mijn mond en op mijn kaaklijn. Mijn wangen, en in iets mindere mate mijn hals, zijn eigenlijk iedere keer dat ik me nog scheer nog steeds glad. Überhaupt scheer ik me nu nog maar eens in de drie dagen ofzo, en vooral omdat dat het punt is waarop ik het duidelijk begin te zien (en te voelen), maar mensen die niet strak op mijn neus zitten merken er probably niet zo veel van. Dat is wel leuk. Ondertussen heb ik 7 sessies gehad, dus nog drie te gaan en dan is het kijken hoeveel er nog zit. Als dat niet zo veel is, kunnen we over naar (als ik dit goed heb onthouden) onderhoudsessies van eerst iedere drie maanden en daarna iedere zes maanden. Daar kan ik eigenlijk best wel mee leven, denk ik. Het is natuurlijk eventjes zien tegen die tijd, maar sowieso al zoveel beter dan voordat ik hiermee begon. En dat terwijl die lasersessies eigenlijk pas een half jaar bezig zijn. Achteraf toch wel een dingetje van 'mja, hier had ik wel eerder aan kunnen beginnen, had een hoop stress bespaard'.
I know, goed bruggetje, of niet? Het gaat inmiddels wel beter dan de vorige keer dat ik een verhaal schreef. Ik heb nog steeds honderdmiljoenmiljard dingen door mijn hoofd spoken, sommige nieuw, sommige omdat ze wat bevestigd zijn, anderen omdat ze hardnekkiger zijn dan de vlekken op mijn kookplaat. Maar ik kan er inmiddels wel iets beter mee omgaan. Dat moet ook wel, want het meerendeel is niet 1-2-3 weggewerkt. Van sommigen gaat dat sowieso niet gebeuren, dus dan is het helemaal handig dat ik er mee leer dealen. Het is in ieder geval niet meer zo erg als de meer dramatische alinea's uit het vorige verhaal.
Neemt niet weg dat het me allemaal nog steeds aardig in de weg zit. Toen ik éééindelijk mijn afspraak voor mijn naam- en geslachtswijziging had moeten kunnen inplannen bleek dat 14 december om een of andere onverklaarbare reden niet beschikbaar was bij de gemeente. Paniek, zorg, al mijn plannen die ik al bijna een half jaar daarvoor bedacht had konden mooi de prullenbak in, want het kon niet op de juiste dag. 'Maar het gaat erom dat je het aanpast, niet wanneer dat is', zei ik tegen mezelf, in de hoop me wat uit de put te denken. Dat viel dik tegen, want het is niet hetzelfde. We kennen allemaal wel dat verhaal van een bruid die al als klein meisje droomt van haar trouwdag, en dat het dan ook exact zo moet. Nou, blijkt dat dit mijn trouwdag is. Juist de symboliek van het op mijn verjaardag doen is om een of andere reden héél belangrijk voor me geworden, en ik ga er niet nog eens een jaar op wachten.
Ik merkte dat ik heel snel weer in diezelfde diep ongelukkige staat kwam, waarin alles moeilijk is, niks lukt en het ook nooit goed komt. Waardoor ik me nóg meer zorgen begon te maken, want alle momenten daarvoor waarop ik dacht 'nou, het gaat wel weer beter' zijn dus vrij oppervlakkig. Het gaat dan eventjes goed, maar het gaat niet écht goed. De eerste de beste fikse tegenslag, echt of niet, slaat dat kleine laagje meteen weg. Wel een beetje een dingetje.
Uiteindelijk bleek gewoon dat de gemeente Groningen die dag trainingen heeft voor medewerkers, en ze uit gemak dan de balies dichtgooien voor het planningsysteem. Toen ik ze belde kon ik meteen een afspraak maken. De wolken verdwenen, het zonnetje scheen weer, vogeltjes floten en meer van die clichés, maar op dat moment wel eventjes echt voor mij. Daarna heb ik nog kunnen regelen dat het niet saai aan een loket gebeurt, maar we even een spreekkamer hebben waar ik, de ambtenaar en alle ouders het moment suprême kunnen bewonderen. Ik hoop dat ze er tissues hebben, want 10 jaar na dato krijgt mam eindelijk genoegdoening voor de teleurstelling die mijn diploma-uitreiking was.
Ja! Ik moet nog even een tent uitkiezen. Gedoe. Maar wel feest! Ik heb dan gewoon een officieel papiertje dat zegt 'Vrouwtje, bedankt!'. Gisteren werd ik al gebeld door Unive, of ik nog tevreden was met al mijn diensten daar. 'Goedemiddag, ik ben op zoek naar meneer ML de Hoog', zei ze. 'Nou, dat is mevrouw de Hoog geworden'. Nou was het telefonisch, dus ik heb het niet kunnen zien, maar ik zweer dat ik de verbazing en verontschuldiging op haar gezicht kon horen. Ze vroeg wel meteen wat dan mijn nieuwe voorletters zijn en heeft het meteen aangepast, wat wel heel cool is. Ik heb inmiddels ook mijn eerste post op naam van 'mevrouw V.D.A de Hoog' gekregen, wat best vet is. Nog anderhalve maand en 'meneer de Hoog' is echt alleen mijn vader en mijn broer, niet ik.
Die adressering gaf ook nog een mooi stukje bevestiging voor mezelf. Het is namelijk best moeilijk om een nieuwe naam te kiezen, laat staan ook nog eens een tweede naam waar je iets mee moet doen. Leon is duidelijk komen te vervallen, wat ook wel nodig was. Ik twijfelde nog of die zou houden, omdat het wel een stukje is van wie ik 'was' (ik ga nog steeds niet dood), en het dan leuk is om daar nog een beetje naar te verwijzen. Maargoed, zeker bij tweede namen is de eerste vraag dan altijd 'oh, hoe kom je daaraan?', en dan heb ik probably geen zin om 'oh, ik ben geboren als jongen en heb dat deel van mijn naam gehouden voor ongemakkelijke situaties als deze' te zeggen. Dus vandaar, geen Leon.
In plaats daarvan een D en een A, en die staan voor Daphne en Aurora. De eerste stond ook op mijn lijstje van voornamen, maar daarvoor vind ik het niet leuk genoeg, en ik ben meer een Vera dan een Daphne. Also, de V is een mooiere letter. De naam komt blijkbaar uit het Grieks, van een nymf. Cupido was op zijn pik getrapt door Apollo, die zijn boogschutterskunsten beledigde. Dus, hij schiet een pijl in de kont van Apollo en eentje in de bips van Daphne. Apollo probeert haar te 'versieren', zij wil dat niet zo, en vlak voordat 'ie haar te pakken heeft smeekt ze een of andere riviergod om haar te helpen, die haar vervolgens in een boom verandert. Grieken waren raar. Voor de duidelijkheid, ik vernoem me zelf niet naar een boom, ik vind het gewoon een mooie naam. Als we dan toch iets eruit moeten halen, laten we dan het nymf-gedeelte doen. Klinkt leuker dan een boom.
Aurora is in eerste instantie ook omdat ik het gewoon een mooie naam vind. Niet Grieks, maar Romeins, want ondanks dat ik mezelf niet echt vernoem vind ik de verhalen achter namen wel heel interessant. Aurora is/was de Romeinse godin van de zonsopgang, wat an sich geen heel denderde rol is, lijkt me. Volgens degenen die haar geschilderd hebben was het wel een lekker ding, dus ik ben tevreden.
Alles bij elkaar kan ik dan heel zweverig doen en zeggen dat 'Vera Daphne Aurora' zoveel betekent als 'ware vrouw opkomst'. Potdorie wat ben ik goed met woorden. En dat niet eens bewust. In het echt vind ik het gewoon mooie namen, en aangezien ik ze dit keer zelf mag kiezen doe ik lekker wat ik wil. Toch zat er een beetje twijfel in, die perfect is weggenomen door die ene brief aan mevrouw VDA de Hoog. Lang leve de post.
Echt wel. Maar wacht, er is meer! Ik had namelijk meer TMI beloofd; ik heb besloten om mijn ballen weg te laten halen. Dat had ik, net als met alle andere grotere beslissingen, een paar maanden geleden al bedacht, maar eigenlijk afgelopen maand, anderhalf, pas voor mezelf echt besloten. Ze gaan weg om twee redenen:
Maar ja, dat gaat dus wel gebeuren. Wel weer eerst een papiermolen door, want ik moet hiervoor weer een second opinion vragen van de psychiater, en daarna vast weer allemaal gedoe met de verzekering. Wat wel scheelt is dat ik niet lang hoef te wachten op de operatie zelf. En het is een kleine ingreep, dus als het goed is lig ik ook geen week lang zielig op de bank. Misschien wel even oppassen met motorrijden...