Vera-demingen

Ofzo. Ik weet het niet. Normaal heb ik altijd wel dingen te vertellen, of wil ik dingen vertellen, of gewoon over mezelf lullen omdat ik dat graag mag doen. Maar nu niet. Nu heb ik er gewoon geen zin in, en dat is al een paar weken. Ik zag net dat mijn vorige blog van half juli is, en het is nu begin september. Da's wel lang, voor een blog dat in den beginne iedere week wel een nieuw verhaaltje had waar ik ook echt wat had te vertellen. Niet dat er nu niets te vertellen valt, integendeel, maar ik heb eigenlijk gewoon geen zin om er voor te gaan zitten en het te vertellen. Maargoed, het moet. Niet van of voor jullie, mijn bijzonder gewaardeerde lezers, maar van en voor mezelf, denk ik. Oh, spoiler alert, dit wordt probably geen vrolijk verhaal.

Andere spoiler, ik weet ook niet echt waar ik heen wil met dit verhaal. Misschien even wat gedachten op een rijtje zetten en dingen van me afschrijven, misschien een soort verantwoording waarom ik nu ben zoals ik ben, kweenie. Ik ben het ook aan het typen in Vim, zodat ik gewoon een eind weg kan typen en niet per sé dingen op het blog hoef te zetten. Als anderen dit lezen is het duidelijk dat ik het uiteindelijk wel op het blog heb gezet, maar dat weet ik nog niet. Ik weet heel veel even niet. Dat klinkt heel dramatisch, en ook zo hak op de tak, maar het is wel hoe mijn hoofd nu gaat.

Voor degene die het nog niet door hadden; mijn hoofd doet het niet zo goed :P De rest van mij ook niet echt. Een week of drie geleden was het plan om gezellig met wat vriendinnen in Groningen wat te drinken. Dat heb ik ook gedaan, en het was ook heel gezellig, maar onderweg naar het Noorden is mijn telefoon uit mijn motorjaszak gevallen. Pinpas erbij, rijbewijs, en ook allemaal selfies om de voortgang van m'n hormonen te zien. An sich allemaal niet het einde van de wereld, maar wel het glas dat de emmer deed overlopen. Niet de eerste keer dat ik op deze manier iets verlies, en precies daarom check ik altijd of de ritsen goed dicht zitten. Als ik net uit Apeldoorn rij voel ik ook altijd even of die zak nog vol zit, en of de rits echt dit is. Onderweg denk ik vaak 'oh, zit het er nog?'. Allemaal niet gedaan. Dat ding is er ergens uitgevallen, met basically mijn afgelopen jaar erbij. Alle foto's en video's weg. Niet alleen van mezelf, maar ook dingen als kapsels die ik leuk vind, of wholesome memes waar ik me mee kon opvrolijken als ik even een dipje had, van alles. Foetsie. En ook geen backups, ondanks dat ik IT'er ben en anderen als eerste vraag 'you have backups, right?'. Nope. Zoveel dingen die allemaal tegelijk mis gingen waardoor dat stomme ding uit mijn zak viel, en die allemaal zo te voorkomen waren, en daarmee de hele loop van de afgelopen weken.

Naja, zoals ik zei, het was net dat ene dingetje wat ik er even niet bij kon hebben. Vrijdag thuisgekomen, telefoon lag toch niet op tafel zoals ik gehoopt had. Stad in gegaan, bankpas geblokkeerd ('Ja, dan kunt u dit nummer bellen', zei die bankmeneer drie seconden nadat ik hem vertelde dat ik mijn telefoon en bankpas was verloren. Ik weet niet hoe ik hem niet ter plekke vol op zijn gezicht heb geslagen), nieuwe SIM-kaart gehaald om die in een oude telefoon te doen. Ik was nog niet eens halverwege de trap toen ik thuiskwam voordat ik compleet instortte. Ik kon niet meer en ik wilde ook niet meer. Al het gezeik wat in mijn hoofd rondspookt kon lekker hun gang gaan. De tyfusherrie van mijn buren, de rest van de buurt, jammerende katten, stress van mijn werk, stress van mezelf, stress van dingen voor anderen willen doen, stress van al het rijden en reizen, hoe bagger ik met mijn geld om ga, hoe slecht ik eet, hoe ik niet genoeg beweeg, hoe ik alles opgeef als het me te moeilijk wordt, hoe ik alleen maar over mezelf kan praten, hoe ik zoveel dingen zou willen doen maar niets daadwerkelijk oppak of afmaak, hoe ik volstrekt niet om kan gaan met kinderen, dat mijn eigen haar nooit goed genoeg gaat zijn, dat ik überhaupt niet goed genoeg ben, hoe mijn broer schijnbaar veel moeite heeft met mijn hele transitie, hoe ik niet in staat ben om met hem te praten en hem te helpen, hoe ik het zelf af en toe ook gewoon heel moeilijk vind, hoe ik dat eigenlijk niet moeilijk zou moeten vinden want waarom doe ik het anders, hoe ik wel een vriendin zou willen hebben maar niet denk dat iemand mij wil, hoe ik zelfs als het wel lukt iemand te vinden alsnog duidelijk niet in staat ben zelf stabiel te zijn in een relatie, hoe ik niet eens weet hoe ik me zou moeten gedragen, de oneindige twijfel over mezelf/mijn keuzes/mijn acties en reacties, wat anderen van me vinden, wat anderen zeggen wat ze van me vinden, hoe ik overal in het land vrienden heb maar toch voor iedereen te ver weg, hoe ik zelf ook niet de moeite neem om bij mensen langs te gaan, alles. En dan ook nog eens een nieuwe telefoon moeten gaan uitzoeken. Oh, én wat er mogelijk op die telefoon stond waar anderen wat mee kunnen, en hoe ik dat allemaal moet gaan tegenhouden, wat ik hiervan moet vertellen op mijn werk en wat ik allemaal beter had moeten doen, hoe ik zoveel gedoe kan voorkomen als ik gewoon beter ben. En dan nog meer.

Alles kwam tegelijk omhoog, alles had tegelijk aandacht nodig, alles was tegelijk het ergste van de wereld en alles was veel te veel voor mij om mee om te kunnen gaan. Vooralsnog lukt het me op een of andere manier wel, want ik ben er nog, maar for fucks sake. Op deze manier hoeft het echt niet. Ik wilde niet dood, maar blijven leven was ook niet noodzakelijk. 't Is jammer dat daar niks tussenzit. Ja, een coma, maar dat lost ook niks op. En zelfs dan zul je zien dat ik nog wel kan dromen en dat ik dan dezelfde dromen heb als nu, waar ik in feite de Greatest Hits van de vorige alinea nog even fijntjes overdoe.

Nou blijkt dat een herkenbaar gevoel te zijn bij velen. Niet jezelf van kant willen maken, maar wel 'hmm, ik kan best door de railing van deze brug rijden en dan is het voorbij'. The call of the Void, heet dat. Wist ik wel, vergeten, weet ik nu weer. Op een afgrond staan en denken 'ik zou kunnen springen', terwijl je weet dat je het niet wil of gaat doen. Ik weet best dat ik niet dood wil en mezelf ook niet ga doden. Maar pfoe, wat roept die Void de laatste weken vaak en luid. Misschien dat er ergens iets is geknapt ofzo, dat ik nu zoveel moeite heb met de dingen die me zorgen maken. Ik krijg de meeste gedachten ook niet meer weggestopt, ook niet eventjes. Het zomaar uitbarsten in huilen van dat weekend is grotendeels weg, maar telkens als ik iemand er over spreek ('hoe gaat het nu met je?') komt het razendsnel naar boven en krijg ik er net aan een 'Meh' uit voordat ik dichtklap en probeer niet te verdrinken in alles wat dan omhoog borrelt. En dan kan men wel zeggen dat ik prima mag huilen en whatever, maar dat wil ik niet. Als ik dat nu iedere keer zou doen was ik een hoopje verdriet dat niet fatsoenlijk een dag door kan komen. Zelfs boodschappen doen is af en toe een klus; tijdens het fietsen denk ik dat ik best een langere route had kunnen nemen en zo meer beweging krijgen. In de winkel wil ik gezonde dingen kopen en doe dat ook, maar ondanks dat ik dan geen chips of vettigheid haal voel ik me slecht over hoe zwaar ik al wel ben. Bij thuiskomst kom ik erachter dat ik weer de helft van wat ik had moeten halen ben vergeten, maar er is totaal geen puf meer om nog een keer heen en weer te gaan. Doe me die bank maar, ik zet wel iets stoms op en wacht tot het laat genoeg is dat ik kan gaan slapen en niet om 5:00 al wakker ben. Hopen dat het morgen een betere dag is dan vandaag.

Het is een doelloosheid die hopeloos maakt. De hopeloosheid maakt verdrietig en boos. Het verdriet laat me huilen en slecht voelen over mezelf, de woede maakt dat ik me de longen uit het lijf schreeuw en hele, héle onaardige dingen wil doen. Alles bij elkaar zorgt ervoor dat ik moeite heb om me te concentreren, en wanneer dingen niet gaan zoals ik wil (Looking at you, nieuwe klantenportal @ work), ik me er compleet op dood staar en bijna niet productief ben. Ik heb nergens zin in, alles is een klus en alle klussen zijn vermoeiend, dus dan doe ik dat wel wanneer ik minder moe ben. Dat duurt lang, en in de tussentijd word ik steeds bozer op mezelf dat ik alles zo op zijn beloop laat. Het voelt als een vicieuze cirkel waar ik niet de energie voor heb om mezelf eruit te trekken.

'Maar je hoeft het niet zelf te doen, wij zijn er om je te helpen', hoor ik mensen nu denken. Dat klopt, jullie zijn er ook, en dat helpt echt wel. Pap die dat weekend langskwam heeft echt heel erg geholpen, mensen die gewoon een luisterend oor bieden zijn heel fijn en anderen die vragen wat ze voor me kunnen doen wordt echt wel gewaardeerd. Maar 't lost de boel niet op. Het is afleiding op dat moment, of iets waarvan ik af en toe in staat ben om mezelf mee te vertellen dat ik het veel somberder inzie dan het is, maar de gedachtes blijven. Misschien kon ik ze sowieso nooit wegkrijgen en was ik voorheen gewoon beter in alles onderdrukken en negeren. Misschien is dat wel datgene wat is geknapt. Ik weet in ieder geval wel dat het geen onzin is als 'haha, dat doen hormonen met je, hurrrr!'. Tuurlijk, die dingen maken het intenser dan wanneer ik ze niet zou slikken, maar het negeert volledig de zorgen die ik heb en dat die al aanzienlijk langer spelen dan dat mijn tweede puberteit duurt. Niet dat iemand het met zoveel woorden heeft gezegd, maar het is iets wat ik dan denk te horen tussen neus en lippen door. Ik ben meer dan alleen maar transgender, er zit ook gewoon een compleet persoon aan vast.

Vrijdag heb ik een afspraak met Alwin, om er in ieder geval met iemand die er zijn werk van heeft gemaakt over te praten. Ik weet niet wat voor wijsheden eruit gaan komen en of ik er wat aan ga hebben. Op het moment voelt het allemaal een beetje als 'tsja, ik moet er toch over praten, ofzo, dit is ook niks', en ik heb geen zin om telkens bij vrienden en familie zielig te zitten doen. Misschien is het ook wel een dingetje wat door die pillen komt; een mogelijke bijwerking is depressie. Zul je zien dat ik moet stoppen met de testosteron-onderdrukking, terwijl dat juist een van de dingen is waar over wél voornamelijk tevreden mee ben. Ik zie het allemaal vrouwelijker worden, ook al gaat het langzaam, en dat maakt me wel gelukkig. Mijn stem klinkt zo anders op mijn goede dagen, dat geeft dan kort een beetje vertrouwen. Scheren doe ik nu voornamelijk wanneer ik vind dat ik teveel haar kan voelen, maar dan zijn ze nog niet echt te zien. BH's worden steeds beter gevuld, en het gestuiter wanneer ik een stukje ren is serieus oncomfortabel. Maargoed, wat ik al zei, ik ben meer dan alleen maar transgender, en dat die dingen allemaal goed gaan is leuk, maar niet opgewassen tegen wat er niet goed gaat.

Aan het begin schreef ik al iets dat ik niet weet waar dit verhaal nou echt heen gaat, en dat ik misschien meer een en ander van me af moet schrijven dan echt wat handige inzichten geven in hoe ik mijn transitie beleef. Dat schrijven is zo te zien aan mijn scherm redelijk gelukt. Of het echt helpt, meh. Ik voel me er niet beter door. Ik heb dezelfde brok in de keel als die ik gisteren had toen ik Esther (van de logopedie) vol slechte moed vertelde dat het niet zo denderend ging. Overigens was zij echt heel begaan, wat ik wel heel lief vond. En op een of andere manier kwam ik ook binnen tien minuten van mijn superlage emotionele stem naar de stem waar ik zo graag naar toe wil, wat ook leuk is. Maar ook dat, nog geen vijf minuten later stonden de tranen al in mijn ogen. Ik krijg het allemaal niet blijvend weg, ik krijg het niet opgelost en ik krijg het ook niet opgekropt. Het zit er maar, constant aandacht en energie te vreten. Ik heb zo het vermoeden dat het er ook nog wel even blijft zitten.

Maar ik heb wel weer geblogged.