Vera-demingen

Hé hé, eeeeeeindelijk. Ik hoor de zucht van de trouwste lezers hier al. Het heeft eventjes geduurd, ja, maar je krijgt nu ook wel wat hoor. Een tijdje geleden ging ik naar ééns per twee weken een verhaal, want alle spannende momenten waren al wel geweest en het ging redelijk z'n gangetje. Vorige week donderdag had er dan weer zo'n verhaal moeten komen, maar ik was superdruk met voorbereidingen voor Maasbrays, dus kwam er niet meer van. Bijkomend voordeel voor mij om het dan over dat weekend heen te tillen was dat er dan misschien meer te vertellen was. Uiteindelijk zijn we nóg een week verder, en eh, ja, er is wel het een en ander gebeurd. Dus, ga er even lekker voor zitten, want dit wordt een lange. That's what she said.

Klinkt onheilspellend...

Jahahaaaa, voel die haren omhoog gaan en kijk even of er echt niet iemand in de gang verstopt staat. Potver, wat een verhalen die ik ga vertellen joh, niet te zuinig. Ik ga ze wel soort van chronologisch doen over de laatste vier weken ofzo. Het begon... bij het begin.

Hoofdstuk 1: AmenRa

Mja, dat voegt wel wat spanning en literaire verantwoording toe, zo. Goed. Amenra is een band, en die trad op 2 juli op in het openluchttheater van Nijmegen. Omdat ik fabeltastische secundaire voorwaarden heb en voor elk concert in Doornroosje twee kaartjes kan krijgen, ik gruwelijk veel zin had in een bak herrie die wordt gespeeld door mensen die in vlees en bloed voor me staan én omdat Tessa zei dat ik heen moest gaan, heb ik daar dus maar gebruik van gemaakt. So far so good, niets nieuws onder de zon, ik ben vaker naar concerten geweest. Echter, <spannende plotwending!>, maar twee keer als vrouw. Eerste was vlak nadat ik serieus begon met heel dit verhaal, met pap naar Alan Parsons Project. Spannend, maar ik had mijn vader bij me, en dan komt het wel goed. De tweede keer was naar Saxon en Diamond Head, een week voor de eerste lockdown. Toen had ik mijn haarwerk al, maar zat nog niet aan de pil en was nog heel erg aan het uitzoeken of dit nou echt was wat ik wilde.

Een kort intermezzo, want leuk verhaal over dat concert; ik had een heel leuk blauw jurkje aan en die tactisch opkruipt als ik zit en in een donkere zaal prima zedelijk is. Dat viel iemand blijkbaar wel op, want toen ik in de rij stond om onze jassen bij de garderobe te halen (de twee beren van kerels met wie ik naar dat concert was stonden als de stoere mannen die ze zijn buiten te wachten, 'want die rij is zoooo lang') kreeg ik wel wat aandacht van een medebezoeker. Probeer je nog weer even voor de geest te halen hoe ik er toen uitzag, klonk, alles. Tuurlijk, met dat jurkje en haar was het wel duidelijk dat ik als vrouw over wilde komen, maar het ik was nog wel redelijk een vent. Anyhoes, dude begint een beetje een praatje te maken (voor zover hij dat kon, want er zat duidelijk meer dan voldoende bier in hem) en gaat van een beetje koetjes en kalfjes steeds meer naar flirten toe, en uiteindelijk zit hij nog net niet in mijn gezicht te hijgen dat hij me wel leuk vindt. Gelukkig voor mij was dat het exacte moment waarop ik aan de beurt was bij de balie, want hij stonk ook als een malle. Loop naar buiten met die jassen, vertel mijn vrienden dat daar net een kerel mij probeerde te versieren en hoopte op wat bijval en 'oh bah' ofzo, maar kreeg in plaats daarvan bulderend gelach. Eikels. Volgende keer gaan zij maar lekker in de rij staan.

Goed, langer intermezzo dan ik dacht, maar ik had al gewaarschuwd dat dit een laaaang verhaal wordt. Ik loog niet. Anyways, AmenRa was dus het eerste concert ná corona en ook bijna anderhalf jaar verder in mijn hele transitie. Dat was eventjes wennen omdat ik haast was vergeten wat je nodig hebt voor concerten (oordopjes lagen keurig thuis, telefoon bijna leeg, plas kun je wel ophouden, blablabla) en omdat ik nu allemaal nieuwe zorgen had. Namelijk, wat doe ik in godsnaam aan? Het was 's avonds en buiten, maar wel zomer. Is het warm genoeg voor blote benen? Probably niet, doe maar iets wat leuk is met een panty. Mouwen? Ja, kut als je in de zon zit en je dan wegdrijft in je eigen zweet. Iets met korte mouwen dus. En dan ook nog eens iets waarin ik niet moddervet lijk, én het moet er wel een beetje stoer en metal uitzien. Ik kan er in mijn leuke roze jurkje gaan zitten, maar het feit dat ik nu jurkjes draag in plaats van bandshirts en legerbroeken verandert niets aan dat je wel een beetje binnen de toon moet vallen daar.

Allemaal stress die ik eerder nooit had. Voorheen was het gewoon kijken welk bandshirt het dichts bij de band die speelt past, broek erbij en klaar. Nu zat ik helemaal te plannen, in te pakken, en ik ben nog niet eens begonnen over mijn makeup. Wat een gedoe zeg. 't Is dat het de moeite allemaal wel waard is.

Goed, de voorbereiding was gedaan, kaartjes geprint, stalplaats voor mijn motor gevonden, alles aardig. Na véél te lang wachten op ons eten ('ja sorry, iets met voetbal' terwijl Nederland al uitgeschakeld was) zijn we dan die kant op gegaan, plekje om te zitten gevonden, biertjes erbij en kijken naar de laatste tien minuten van het voorprogramma. Verschil nummer drie met concerten vroegâh: zitten. Heel raar, zeker bij metal. Headbangen is dan toch wat uitdagender, maar gelukkig had ik een alternatief; soort-van-zittend-headbangen, en gewoon mijn bovenlichaam in de strijd gooien. Wat bleek, ik raak soepeler in de heupen! Als ik ooit nog eens een keer een taille weet te krijgen ben ik niet meer te stoppen joh.

Goed, concert ging verder, ik was mijn dingetjes aan het doen met bier drinken, heupwiegen en mijn haar heen en weer slingeren, gewoon leuk. En toen, <opbouwende stilte>, gebeurde het. Ik zag dat ik net een beetje uit de maat was met mijn gewieg. Niet dat iedereen om mij heen nou straks als een metronoom op de muziek zat, maar ik had wel een soort van openbaring

Nog een intermezzo, want mijn openbaring slaat ook op iets wat ik de week ervoor met Alwin besprak. In het vorige verhaal vertelde ik daar over, dat constante vergelijken met andere vrouwen en of het wel goed genoeg is en alles. Het leren accepteren dat ik niet ben geboren met een vrouwenlichaam, maar dat wel gewoon ben, en daarmee gewoon een vrouw met een wat ander verhaal. Allemaal moeilijk, traantjes, drama, van alles. Daar was ik die week best wel druk mee bezig, om te herkennen wanneer ik me zit te vergelijken in plaats van gewoon (want dat doe je eventjes tussendoor, ofzo) accepteren dat ik was anders ben. Einde intermezzo, dit keer wel redelijk kort.

Met dat in mijn achterhoofd begon er iets te klikken; ik hoef niet keurig in de pas te lopen met de rest om me wel goed te voelen. Wat maakt mij het nou uit als ik net naast de maat los ga op dezelfde muziek als anderen? Het is niet alsof mensen achteraf naar je toekomen en zeggen dat je moet werken aan je timing ofzo. Het boeit ze niet, waarom zou het mij dan moeten boeien? Ik heb gewoon plezier op dat moment. Maak je niet zo druk over of je wel op de juiste manier plezier hebt. Dat geldt net zo hard voor mijn vrouw zijn; wat boeit het dat ik dat wat anders doe dan anderen? Moet ik daar mee bezig zijn, in plaats van gewoon genieten van leuke jurkjes en dergelijke? Waarom zou ik me wat moeten aantrekken van wat anderen vinden over of ik wel goed genoeg vrouw ben? 't Gaat om mij, niet wat anderen vinden dat ik moet zijn.

Nou, dat vond ik toch wel een hele openbaring. Ik ben gewoon een beetje uit de maat, that's it. Uiteraard is het hebben van die openbaring één ding, en het omarmen en accepteren een tweede, maar ik vond het wel knap van mezelf. En het was een hele diepe titel geweest voor een blog als het wél op tijd was.

Na het concert zaten we ook nog een paar uur te babbelen, wat ook prima hielp voor me; ik hoorde hoe Tessa gewoon de naam Vera gebruikte als ik niet bij het gesprek was (dunne muren, denk ik), wat ik dan weer heel vet vond. Het was daarmee ineens veel meer dat gevoel dat ik daadwerkelijk geaccepteerd word in plaats van dat ze alleen Vera/zij/haar gebruiken als ik erbij ben omdat ik dat graag wil. De vriendin van Mike (de dude bij wie we uiteindelijk allemaal bleven crashen) zei nog allemaal aardige dingen terwijl ze met net een uur kende, gewoon allemaal heel fijn. Ik ging best wel gelukkig naar bed. Vooral omdat ik ook wel helemaal kapot was en moest slapen.

Hoofdstuk 2: Maasbrays

Voor de lezers die denken 'wtf is dat nou weer', dat is het festivalletje wat we (lees, Willem en Rachella) inmiddels voor de tweede keer hebben georganiseerd omdat de serieuze en grote festivals niet mogen. Lekker je tentje opzetten in de wei van zijn ouderlijk huis, zwembadje erbij en gewoon gezelligheid met 15 man ofzo. Superchill. Een van de activiteiten van dit jaar was dat Milena en ik eindelijk eens onze pubquiz zouden houden. Dat ding was al een jaar in the making, maar we maakten hem maar niet af. Op een gegeven (redelijk beschonken) moment zei ik dat we het gewoon op Maasbrays moeten doen, met die vette rode buzzerknoppen erbij en er een dikke show van maken. Quiz afgemaakt, uitgeprobeerd met normalere mensen, kon niet misgaan. En, omdat we voor show gingen en niet voor inhoud, dat ook geregeld: Milena met supervette corpsepaint, en ik als spelshowassistente. Compleet met paillettenjurkje, netpanty en hoge laarzen.

Mja. Die outfit stond me beter dan ik dacht en viel ook aanzienlijk meer in de smaak dan ik had verwacht. Bijkomend voordeel was dat mensen een goede smoes hadden om me te complimenteren met mijn benen en billen. Ik weet al jaren dat die twee mijn sterkte wapens zijn om ooit een Big Tiddy Goth GF te versieren, maar ik vind het niet erg als mensen het nog even bevestigen.

Maargoed, dat was behalve heel goed voor mijn ego ook wel goed voor mezelf. Ik zag het in eerste instantie misschien meer als een soort grapje, 'haha kijk Vera nou daarin rondlopen, wat een doos'. Maar doordat het wel zo goed stond kreeg ik er stiekem wat meer zelfvertrouwen van, én dat ik dit gewoon kan dragen. Het is niet meer 'LOL, Tuna draagt een rok, wat een grap', maar gewoon een vrouw die het draagt. Weer zo'n momentje van besef die me dan toch best goed uitkomt. Hoe meer ik dit soort dingen doe, hoe meer het voor mij ook begint te voelen dat het 'mag' en dat ik niet een nepvrouw ben. Ik ben zelfs dit jaar wél het zwembad in gegaan, in mijn badpak. Wel met een rokje erbij, want ik heb echt geen idee hoe ik anders de bobbel moet wegwerken.

Meestal dan, want naast de hoogtepunten zijn er obviously ook de dieptepunten. Superhandig voor het verhaal kwam die de dag erna en kan ik gewoon zo doorvertellen, in plaats van dat ik daar weer een los verhaal voor moet schrijven ofzo. Ik weet niet meer precies hoe we erbij kwamen (ik heb wel een vermoeden: drank), maar op een gegeven moment zaten we te kijken wat de lesbische versie van Grindr is. Men zag het wel zitten om mij daar dan in te schrijven en chicks te gaan keuren. Nou, dat ging een minuut of twee goed denk ik. Hoewel er inmiddels echt wel weer de behoefte is aan iemand die naast me in bed ligt 's avonds (en 's ochtends), zodat ik eindelijk eens de kleine lepel kan zijn, komt hier dat hele 'jamaar je bent geen vrouw, je bent trans, en dat willen ze niet' met volle vaart om de hoek scheuren. Volgens mij was het bij de eerste foto waar we moesten swipen al raak en kroop ik in mezelf om me even lekker zielig te vinden. Dat werkt niet als je vier vrouwen om je heen hebt die dan zien hoe je begint te spiralen en steeds meer moeite hebt met niet voluit te janken.

Spoiler alert, dat gebeurde dus. Het moge duidelijk zijn dat ik nog niet helemaal klaar ben met mezelf om er ook al een ander bij te hebben. Achteraf had ik gewoon op het moment dat die app werd geopend al moeten zeggen dat we dit niet gaan doen en me niet zo laten pushen/meeslepen, maar ja, dat is achteraf. Ik kon wel lekker uithuilen, en men zei hele lieve dingen om me wat te troosten/opbeuren/andere synoniemen, which was nice. Het is vooralsnog gewoon wel even kut, maar wel goed dat het er even uit kon.

Dat is trouwens niet de noot waarop dit hoofdstuk eindigt; het was allemaal namelijk wel supervet, en volgend jaar heb ik misschien wel die grote lepel mee. Komt wel.

Hoofdstuk 3: Titelloos om de spanning te verhogen

Ja, dit is het huzarenstukje van dit blog, denk ik. Wat zeg (schrijf) ik, van alles wat ik tot nu toe in heel de transitie heb meegemaakt, denk ik. Ik geloof dat de meeste lezers wel weten dat ik oorspronkelijk ben opgeleid tot vormgever; dingen met logo's, video, 3D, websites, die ongein. Opleiding (uiteindelijk) afgemaakt en toen besloten dat ik programmeren leuker vind en dat gaan doen. Maar die opleiding en het meeste van wat ik daar heb geleerd zit er natuurlijk nog wel. Snel iets photoshoppen, bijna alle design-klusjes op m'n werk, korte video's in elkaar flatsen voor Tesskmaster, ik kan het allemaal nog wel. Daarom help ik ook mee aan een clip voor een nummer van de band van een vriend van me, ik ga die boel monteren als alles gefilmd is. Een paar weken geleden was ik bij de opnames daarvoor in Simplon, en dat was wel gewoon heel leuk. De regisseur was ook wel tevreden met me, en die vroeg of ik aanwezig wilde zijn bij andere opnames, gisteren. Fun fact waar ik niet van op de hoogte was; gewoon dezelfde clip. Ik dacht dat het een ander nummer zou zijn dan toevallig hetzelfde thema heeft qua teksten, maar dat bleek dus niet zo.

Anyhoes, ik gisterochtend om fucking 6:00 mijn bed uit. Op een zaterdag hè, de dag voor de dag van de heer, waarop je gewoon hoort te kunnen rusten. Ik niet, ik moest douchen en scheren en haasten en godallejezus wat een chaos. Ik had niet eens meer de tijd om mijn makeup of haar te doen, dus gewoon alles in mijn tas gesmeten en het dan maar in de trein doen ofzo. Als een gek naar het station fietsen, me onderweg beseffen dat ik geen enkel kwastje mee had voor al die makeup, die nog gehaald bij de AH (€6,50 :') ), met kapotte benen doorknallen naar het station, en het op een of andere manier nog op tijd gehaald ook. IS DIE FUCKING TREIN TIEN MINUTEN TE LAAT. Daar ging mijn mooie plan om nog redelijk op tijd in Groningen te zijn en te helpen met heel de set en alles. Ik moet nog even mijn geld terugvragen daarvoor. Toch vier euro ofzo, heb ik bijna dat kwastje terugverdiend.

Om 11 uur kom ik aan in de stad, nog steeds kapot van hoe vroeg ik ben opgestaan, dus eerst maar als de stereotype basic bitch die ik ben de Starbucks binnengelopen en daar een sloot koffie gehaald. Het meisje was wel een beetje hardhoors, vermoed ik zo. Ik vraag keurig beleefd in mijn best geresoneerde stem om een gewone beker zwarte koffie, maar dan hoe zij dat noemen.
Zij: 'Wat zegt u?'
Ik, dit keer harder en meteen al lompen en zwaarder: 'Een tall Americano alsjeblieft, om mee te nemen'
Zij: 'Ah, ok. Wat is je naam?'
Ik, weer met mijn stem zoals ik die hoor te gebruiken volgens Esther: 'Vera'
Zij: 'Hoe?'
Ik, met inmiddels het geduld van een geschilde aardappel in een pan kokend water, en ook niet meer zo'n zachtaardige stem: 'VERA'

Intermezzo: Vorige week donderdag was ik zowaar fysiek bij de stemtraining. Vanwege corona was dat allemaal digitaal, maar toen hadden we als lang nog redelijk de illusie dat het wel aardig ging. Omdat het inmiddels ook al zo'n zes maanden is dat we bezig zijn, was het weer tijd om was testjes te doen en te kijken hoe ver de boel gevorderd is. In vergelijking met januari doe ik de monotone klanken nu ongeveer 40Hz tot 50Hz hoger (yay!), is mijn bereik een stuk hoger en in mijn gewone spreken zit ik tussen de 130Hz en 210Hz, wat ook al een stuk hoger is dan voorheen. Da's allemaal gewoon wat kille metingen natuurlijk, waaraan je wel voortgang ziet maar je merkt het niet echt. Een ander deel van die tests is dat je een verhaaltje moet oplezen, en daarna zelf iets spontaans vertellen. Nou, dat deed ik dus over Maasbrays en de quiz en alles wat daarbij kwam, heel leuk en aardig. Maar, wat doet ze nou, ze laat het direct terughoren. Niemand wordt er gelukkig van om je eigen stem terug te horen, want het is raar. Dat vond ik ook, en ik hoor natuurlijk ook alle dingen waarvan ik weet dat ze anders moeten. Vervolgens pakt ze het spontane verhaaltje van januari erbij. Wat een enorm verschil zeg. Sure, mensen zeiden wel een paar keer van 'oh, maar je klinkt al zo anders, en blablabla', maar dat geloof ik meestal niet zo. Nu ik het zo terug kreeg te horen, en ook met de vergelijking van mijn stem nu erbij, was dat toch wel een momentje van 'Oh, het is écht al heel anders!'. Vervolgens was het afgelopen week op mijn werk ook nog dat er werd gevraagd naar het verschil, dus ik zette even mijn 'oude' stem op, waarvoor ik nu dus wel moeite moet doen om zo laag en lomp te komen. Moraal van het intermezzo, ik was eigenlijk best tevreden met mijn voortgang qua stem.

Na het bestellen van die koffie was ik niet meer zo blij met mijn stem. Nu is het toevallig wel een dingetje waar we nog mee bezig gaan, mijn stem kunnen verheffen zonder omlaag te gaan of alles uit de borst te doen, maar toch. In ieder geval kreeg ik uiteindelijk mijn koffie en was de wereld een stukje minder rot omdat er caffeïne binnen kwam. Het vroeg echter ook om een selfie, dat ik nu dus wel officiëel basic ben. En, omdat het inmiddels bijna acht maanden is dat ik aan de hormonen zit en ik af en toe voortgangsdingetjes hier plaats én omdat het van pas komt later in dit hoofdstuk, een paar foto's van mijn huidige hoofd.

Nou, dat ook weer gehad. Maargoed, zo zag ik er gisteren dus uit. Nu ook nog wel ongeveer, maar dan met minder makeup en nog steeds als het luie varken dat ik ben in mijn nachtjurkje. 't Is toch te warm voor kleren.

Maargoed! Door met het verhaal, want dit wordt wat. Ik kwam dus eindelijk aan bij de kroeg waar de boel gefilmd werd. Even voorstellen aan de acteurs, wat helpen (bemoeien) met een paar shots en zelfs een paar keer in beeld komen. Amy heeft er vertrouwen in dat ik hiermee mijn glanzende carriere als actrice start, ik heb daar zo mijn twijfels bij. Ondertussen zat ik af en toe wat te geinen met Daniella, de actrice die de hoofdrol in de clip speelt. Om het lekker vaag en 'wtf?' te houden zaten we buiten op de stoep, zij onder het nepbloed en ik met een flesje bier, mensen die voorbij kwamen vertellen dat er niks aan de hand is maar dat ze gewoon heel erg ongesteld is en dergelijke. Bij al dat geinen zat ik wel gewoon wat transgrapjes te maken, zoals 'Sjeeses, scheelt dat ik nooit ongesteld wordt' en zo nog een paar. Allemaal leuk, maar sommige dingen die ik zei leken niet helemaal te landen. Belangrijk voor later.

Nadat de meeste bloedscenes gefilmd waren en ze een outfit wissel moest doen, was ik haar daarmee aan het helpen. In de WC die ze overigens net ondergebloed had, supergezellig. Ze vertelde over haar haar, en dat ze heel blij was dat het weer voller groeide omdat ze jarenlang een haarwerk droeg. Dus ik natuurlijk direct op mijn hoofd wijzen en zeggen 'IK OOK!', want enthousiast. Ze vertelde wat over hoe ze dan wel clip-in extensions had, maar na een tijdje te weinig haar om dat er nog in te hangen. Toen dus een haarwerk genomen, en nu groeit het weer mooi vol. Althans, ik zou letterlijk een moord doen als ik daardoor mijn haar zo krijg als zij heeft. Uiteindelijk vroeg ze ook waarom ik dan een haarwerk had, dus ik vertelde dat het vooral is om de kalende plekken en inhammen te bedekken. Met een subtiele 'dat krijg je van al dat testosteron, 30 jaar lang, maar het groeit nu gelukkig weer terug' erbij. Weer zo'n blik van 'He? Wat'. Awkward silence, en vanaf toen deze reconstructie.

Zij: Verwarde blik
Ik: 'you know, omdat ik trans ben'
Zij: 'WAT!? NIET WAAR, ECHT? OHMYGOD, IK HAD NIKS DOOR'
Ik: 'Echt? Ook niet met mijn stem enzo?'
Zij: 'Nee, ik dacht dat je gewoon een vrouw met een wat lagere stem was'
Ik: 'OHMYGOD ECHT'
Zij: 'ECHT!'
Samen: 'AAAAAAAH!'
Mijn hoofd: 'AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAH ZE WIST VAN NIKS OHMYGOD I PASS'

Ze dacht dus oprecht de hele dag al dat ik gewoon een cisvrouw was, met toevallig een lage stem. Alle grapjes die ik maakte vielen wel ineens op hun plek, en ik wist die vertwijfelde blikken nu te plaatsen. Uiteraard was dat het enige waar we toen nog over konden praten, want zij was supergeïnteresseerd en ik praat graag over mezelf. We zaten daar gezellig te kletsen, ik hielp met haar haar, en het voelde allemaal zo 'gewoon' ineens.

In schrift komt ook niet helemaal over hoe belangrijk dit is voor me. Waar ik me constant druk zit te maken over alles wat ik zie dat niet klopt, en er altijd vanuit ga dat mensen meteen weten dat ik trans ben, had zij dit dus al uren lang totaal niet door. Er was niks aan mij dat schreeuwde 'KIJK DIT KLOPT NIET HET IS EIGENLIJK EEN VENT', het plaatje was gewoon compleet. Deze vrouw die mij totaal niet kende zag mij gewoon als een 'normale' vrouw. Ik kan het ook niet eens helemaal uitleggen, maar geloof me maar gewoon dat het een big deal is. Ik wilde het eigenlijk meteen van de daken schreeuwen, maar vond het ook wel een mooi dingetje om hierzo te vertellen. Daarom heb ik me heel goed ingehouden en alleen Amy meteen geappt, omdat iemand het moest horen. Overigens grijns ik nog steeds.

Epiloog

Want dat hoort na zo'n verhaal. Ik ga gewoon lekker samenvatten.

- Was dit blog laat? Ja.
- Maakt het dat goed met lengte? Yup. We all know size matters. Het is niet voor niets een Big Mac en geen Medium Mac.
- Zit er voortgang in mijn hele transitie? Oh yeah.
- Ben je gelukkiger? Oooooh yeah.
- Ben je nog steeds zielig? Soms. Maar dan wel meteen The Big Sad™.
- None shall pass? FUCK OFF I PASS AAAAAAAAAH
- Zijn er nog andere dingen om op te sommen? AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAH I PASS

© Vera de Hoog, 2021, eerste druk.