Vera-demingen

En daar was wat ophef over. Ik noem geen namen, maar Christina weet dat zij het was. Anyhoes, dagje later dan gepland, maar dan toch weer een nieuw verhaal, yaaay! Normaal weet ik van tevoren wel een klein beetje waar ik wat over ga schrijven, maar dit keer is het bijna allemaal wat er nu in mijn hoofd opkomt. Bijna.

Spanneeeeeeend!

Ja! Beeld je ook even zo'n drumroll in om de spanning nog net ietsjes op te drijven, want hier komt 'ie: ik heb zowaar een beetje kunnen huilen, ohyeah. Ik geloof dat ik daar al wel eens eerder over verteld had, dat ondanks het feit dat de hormonen best geinige dingen doen met mijn emoties, het huilen niet echt lukt. Nou is dat an sich helemaal geen probleem, want het is geen doel in mijn hele transitie om zometeen als een ontroostbaar stuk verdriet om alles en niets te gaan lopen janken. Het tegenovergestelde, dat er bijna niets is wat serieus de tranen laat lopen, vind ik echter ook niet zo wat. En, omdat ik hartstikke hormonaal ben, maak ik me om een of andere reden druk om hoe veel/weinig ik huil.

Wat blijkt, ik moet gewoon ergens serieus ontevreden of verdrietig om zijn, en dan werkt alles ineens. Tot op heden was dat ook alleen nog maar op dagen waarop mijn make-up écht goed zat, wat wel een beetje zonde was. Maargoed, zonder in al teveel detail te duiken helpt het wel eens om dingen lekker van je af te klagen en wat onderdrukte gevoelens te uiten. Niet dat ik enorme jeugdtrauma's heb om te verwerken hoor, no worries, het gaat eigenlijk nog steeds best aardig met me gezien alles wat ik uitspook. Maar soms is het ook wel veel, en zeker als ik dan eigenlijk vooral met mezelf praat maak ik het mezelf best moeilijk.

Good for you!

Nou, wel een beetje. Maar nu komt het lastigere gedeelte, en dat is de rest van het hele verhaal schrijven terwijl ik eigenlijk geen richting heb om het heen te sturen. Bij wijze van update kan ik wel melden dat mijn badkamer tegenwoordig een apotheek is met alle pillen die ik er heb liggen. Twee weken geleden had ik weer een gesprek met de endelcriminoloog hormoonarts, en het blijkt dat mijn oestrogeenniveau niet zo hoog zit als hij zou verwachten met de dosering van toen. Dus, wéér omhoog (je had me moeten horen klagen joh, steen en been, pfoe) en over drie maanden opnieuw prikken en kijken wat er gebeurd is. Testosteron is wel laag gebleven, dus daar hoeft niets aan te veranderen. Alleen de Femme&M's is een extra pilletje per dag. Die lagen de dag na dat gesprek ook al klaar bij de apotheek, die mij werkelijk een enorme bundel aan doosjes pillen gaven. Ik heb ze geteld, het waren er dertien, met in totaal krap 400 pilletjes, en dat is net aan genoeg voor drie maanden. Dat zijn toch wel even de momenten waarop je denkt 'Jezus muts, waar ben je mee bezig'. Mijn antwoord was 'tieten kweken, duh'. Daar had ik even niet van terug. Suck it, irritante kritische stem die nergens voor nodig is.

Dus ja, pillen gaan wel goed. Er hangen serieus borsten nu, hoewel nog niet van een denderend formaat, maar ze zitten er wel. Ik heb het idee dat er ook heupen komen, maar alle ongezonde rommel die ik de laatste maanden heb gegeten verbergt het een beetje. Haar op mijn rug, schouders en bovenarmen is een stuk minder, de rest is allemaal nog in volle glorie aanwezig. Behalve in mijn gezicht, want dat wordt echt gruwelijk afgeslacht. Afgelopen dinsdag was ik er voor de derde behandeling, en hoewel deze op bepaalde plekjes meer pijn deed (looking at you two, bovenlip en kin), zie ik er echt enorm verschil in met twee maanden geleden. En daarnaast, de eerste vijf pulsen ofzo die ze doet op mijn wang en in mijn hals voel ik nauwelijks, omdat er bijna geen haar meer zit. Op dit tempo zijn we op een haartje na dit jaar klaar.

Zeg, waren boobies en baardgroei niet de twee grootste dysforie-veroorzakers, een paar blogs geleden?

Wat scherp opgemerkt! Ik kan merken dat je dit allemaal goed leest en tot je neemt, chapeau. Jazeker, daar had ik begin dit jaar nog héél veel moeite mee. Het gebrek aan borsten en de overdosis haargroei in mijn gezicht waren bepaald geen positieve invloeden op mijn humeur. Vandaar dat die twee ook knetterhard te grazen zijn genomen. Ik merk ook dat ik aanzienlijk minder moeite heb met wat er nog wel aan baardgroei zit, omdat het al zoveel minder opvalt. Ik kan nu rustig de dag nadat ik me fatsoenlijk heb geschoren naar buiten, zonder het even te moeten bijwerken ofzo. Niet dat het zo lang nodig heeft om te groeien, maar er zit minder dat groeit en daardoor valt het ook veel minder op. Ik weet zelf dat het er zit, maar ik zoek er ook naar. Iemand die heel braaf vanaf anderhalve meter afstand naar mijn gezicht kijkt zal dan geen haren zien. Which is nice. Op naar een week niet scheren, en daarna nog langer. Opruimen die handel.

Het begint anderen ook op te vallen, denk ik. Hadden we een paar maanden geleden nog de enge vuilnisman die wat probeerde te sjansen, tegenwoordig word ik ook nagefloten door creepy ouwe lullen. Op zich is dat natuurlijk een compliment voor me, want blijkbaar ben ik dan toch overtuigend genoeg een vrouw dat zo'n gast zich genoodzaakt voelt mij te laten weten dat 'ie het uitzicht kon waarderen. Aan de andere kant heb ik toch liever dat die waardering van een rondborstige lesbienne komt, dan heb ik ook een uitzicht om van te genieten. Some day.

Maargoed, dat schiet dus allemaal wel op. Mijn stem gaat voor mijn gevoel nog steeds minder hard. Anderen zeggen wel leuk dat ze verschil horen, en dat is ook wel een beetje zo, maar niet genoeg. Ik kan prima voor mijn spiegel staan en mijn haar borstelen of bezig zijn met oorbellen ofzo, en dan ook echt wel een vrouw zien, maar ik moet er niet bij praten. 't Klinkt wel iets minder laag, en de klemtonen gaan wat vrouwelijker, maar ik hoor nog wel echt een vent praten. Zeker als ik met mensen moet bellen, en ze er dus geen beeld bij hebben hoe ik er dan uitzie, maakt dat me nogal nerveus en, daar komt 'ie, dysforisch. Dus, twee problemen opgelost, nieuwe prioriteit erbij, ofzo. Ik heb ook maar zo het vermoeden dat wanneer mijn stem wél goed genoeg is voor me, ik wel weer iets anders vind om moeilijk over te doen.

Laat dat nou ook net een van de dingetjes zijn waar ik van de week zo huilerig om werd; ik ben mezelf constant heel erg aan het vergelijken met 'echte' vrouwen, om er maar zo goed mogelijk op te lijken en erbij te horen. De knop dat ik geen man ben is al een hele tijd om, maar toch vind ik het moeilijk om mezelf als vrouw te zien. Nou is dat logisch, want ik ben ook niet geboren als eentje en het zal dus niet zijn alsof dat wel zo was. Dat weet ik, en dat zou ook helemaal geen probleem moeten zijn, maar toch is het wel ergens heel moeilijk te accepteren dat ik wat dat betreft eigenlijk altijd een transvrouw zal zijn. Wat dan voelt als een soort namaak, en wat niet echt bij de groep vrouwen hoort.

Nou is dat allemaal onzin, want ik ben vrouwelijker dan best een boel geboren vrouwen in mijn omgeving. Ik ga helemaal los op jurkjes, kan inmiddels best aardig omgaan met make-up, ik klaag continue over mijn gewicht en je zult zien dat ik straks totaal niet achteruit kan inparkeren. Het zijn echter wel de wat oppervlakkige vrouwelijke dingen, stereotypes. Als dat hetgeen is waaraan ik voor mezelf afleid of ik wel of geen vrouw ben komt het nooit goed, denk ik zo. Dat zou ook niet moeten zijn wat bepaalt of iemand een vrouw is of niet, maar het zit toch vrij diep ingebakken bij mij. Da's niet handig, en dat moet wel aangepakt worden. Daarvoor moet ik, echt super naar, helemaal bezig met mezelf accepteren als wie ik ben, om het lekker zweverig te zeggen. Nee, ik ben niet geboren met het lichaam van een meisje, en da's achteraf een beetje jammer maar weinig aan te doen. Mocht ik over een hele lange tijd overlijden en dat er dan toch een god blijkt te zijn, zal ik die daar even stevig over aan de tand voelen. Tot die tijd is het gewoon leren te accepteren dat ik een vrouw ben met een wat andere achtergrond ben dan de meesten. Als me wordt gevraagd of ik heel zwaar ongesteld word, zal ik gewoon antwoorden dat ik het vooral psychisch merk. Vraagt iemand me of ik zwanger wil worden, zeg ik dat ik ben geboren zonder baarmoeder. Ik kom er wel, alleen op een ietwat andere manier. En het duurt wat langer. Maar ik kom er wel.

Overigens zonder te huilen opgeschreven, dus er is al een beetje van verwerkt! :D