10-06-2021 22:00
Statistieken op moment van schrijven:
Hopsakiedee, een woordgrap op meerdere niveaus van absolute wereldkwaliteit die relevant is én allerlei zelf-acceptatie in één. Begin een blog en doe me dat na, I dare you. Topniveau omdat de lente vrij letterlijk in mijn ogen zit, wat echt heel slecht is voor mijn make-up, maar ook omdat ze vanmorgen straalden toen ik bij de tandarts was. Ik denk niet dat iemand ooit zo blij die kamer uit is komen lopen als dat ik deed. De zelf-acceptatie omdat ik mezelf die patiënte noem, en het voelt niet raar om dat te zeggen. Wat een titel, wat wil je nog meer? grotere borsten, een vrouwelijkere stem, een centimeter of vijf korter zijn, langer haar, minder beenhaar, minder gezichtshaar, een vagina, minder dikke buik, een spuit in die @$&@($&*_kuthonden van mijn buren, ...
Oh. Nou, eigenlijk niet zo veel, want ik was vanmorgen echt behoorlijk tevreden met mezelf. Douchen, kort en snel scheren, niezen, aankleden, make-up, niezen, haar kammen en hops, naar de tandarts, zodat hij even kon kijken hoe weinig ik poets en dat ik beter moet stokeren. Poppetje gezien, kastje dicht, toch? Vraagt die kerel hoe het met me gaat, 'buiten je gebit om'. Onverwachte vraag is onverwacht, maar niet onaangenaam en de interesse was leuk, dus ik antwoord dat het allemaal wel redelijk zijn gangetje gaat. De hormonen zijn hun ding aan het doen, langzaam maar zeker verander ik mijn stem en ik zit gewoon (wat betreft het hele trans zijn althans) een stuk beter in mijn vel dan een jaar geleden. 'Wat aardig dat je er naar vraagt', zei ik nog heel beleefd. Dat zal het dan wel zijn, kerel heeft vast meer mensen waarbij hij in de mond moet staren.
Wat bleek, hij had nog wel een gaatje. *Pause for laughter* Ik weet het, dit is echt een goudmijn, alleen maar kwaliteit. Maar wel waar, hij had nog even tijd om te babbelen, zijn assistente ook en op een gegeven moment luisterde de mevrouw van de receptie ook vrolijk mee. En waar ik nog wel eens loop te klagen dat de veranderingen zo langzaam gaan en zoveel moeite kosten, zeiden zij dat ze echt allemaal verschil zagen. In mijn gezicht, aan mijn stem, hoe ik beweeg, van alles. Dit zijn mensen die ik letterlijk een keer per half jaar zie, en de laatste keer was een paar weken nadat ik begon met de hormonen. Voor hun is het, in tegenstelling tot bijna iedereen die dit leest, dus wel echt in één keer al dat verschil wat binnen komt wandelen. Ik zat daar letterlijk van oor tot oor te grijnzen. Om het in de onsterfelijke woorden van Frogrus te zeggen: The bad in the world is hard to hear when in your ear a banana cheers. En oooh, de banaan was aan het cheeren.
Het was ook gewoon oprechte interesse, wat heel fijn was. Hij was benieuwd naar hoe die stemtraining dan in zijn werk gaat, wat mijn familie er allemaal van vindt ('want je hoort wel verhalen waarbij die het allemaal niet steunen'), en hoe prettig hij het voor mij vond dat ik op deze manier gelukkiger ben. Allemaal dingen die ik ook wel van anderen hoor, maar nu toch anders. Misschien omdat ik die man verder totaal niet ken en dus alleen maar die twee keer per jaar even spreek. Hij wist zelfs mijn naam nog, terwijl dat verder nergens is aangepast ofzo, want verzekering die dan misschien denkt 'wie the fuck is mevrouw de Hoog nou weer?'.
Ja, flinke boost voor mijn zelfvertrouwen, dat de laatste weken ook wel een aardig aantal deuken heeft opgelopen. Niets heel serieus ofzo, gewoon weer een kindje die het niet snapt en dan net binnen hoorafstand zegt 'he, dat is een man', of sukkels op internet die er niks van snappen en waar ik dan met mijn stomme hoofd op reageer. Aan de ene kant is het wel vermakelijk om te horen dat mensen dus blijkbaar serieus denken dat we, De Transgenders™, al hun kindjes trans maken, alles alleen maar doen zodat we 'ongestraft' de viespeuk kunnen uithangen op de vrouwentoiletten en andere klassiekers zoals dat we 'ze' censureren en laten meebetalen aan onze 'dick-construction operation'. Ik verzin het niet, het is wat werkelijk tegen en/of over me gezegd wordt. Veilig achter een toetsenbordje, uiteraard, dat dan weer wel. En ondanks dat ik weet dat het volk wat zulke onzin uitkraamt een troll is, of dat hun beide hersencellen op dat moment druk ruzieën om de 3e plek, raakt het me toch en trek ik het me aan. Ik denk nog wel eens heel naïef iemand wat wijsheid bij te kunnen brengen, maar het is een verloren zaak. Voor hun ben ik de antichrist, ondanks dat ze niemand zoals ik kennen en al hun 'argumenten' baseren op wat hun Facebookvriendjes ze vertellen.
't Is rommel die je nu wat vaker ziet omdat het Pride Month is, schijnbaar. We zijn deze maand extra speciaal ofzo. Het zou leuk zijn als er wat minder energie wordt gestoken in overal op social media een regenboogje achter je logo te plakken, en wat meer in bijvoorbeeld de wachtlijsten van twee jaar voor een intake bij een genderpoli. Misschien is dat niet symbolisch genoeg. Fatsoenlijke voorlichting op scholen, misschien? Zodat je minder pubers hebt die denken dat dingen als 'een man is een man, en je piemel afhakken maakt je nog geen vrouw' zeggen gewoon door de beugel kan. Of minder pubers die depressief zijn omdat zij geen steun krijgen van familie of vrienden. Ook te concreet, waarschijnlijk. Laten we maar gewoon wat extra vlaggen bedenken en die op gemeentehuizen laten wapperen zodat iedereen weet hoe vreselijk begaan ze zijn met het wel en wee van iedereen die om wat voor reden dan ook in het hele clubje van lgbt+ enzo valt. Dat helpt vast!
reeeeeek! Ja, het gaat best diep. Niet dat ik echt zo veel last heb van die mafketels op internet, of mensen die in het echte leven nare dingen zeggen ofzo, maar wel dat er zoveel onwetendheid, onwil en onkunde is dat het allemaal gewoon gebeurt. Die wachtlijst die ik eerder noemde, twee jaar voor een intake, is dus twee jaar wachten voordat je een gesprek hebt om te bepalen of je kunt beginnen met praten over wat je voelt. Ik wil niet eens weten hoe lang het dan duurt tot je daadwerkelijk met een psycholoog kunt gaan babbelen, of wanneer je dan eens aan medicatie kunt beginnen. Stel je voor dat je een kind van 13 bent, je zit hier al een tijdje mee en je wil er wat aan doen. Dan krijg je dus ook geen puberteitsremmers in de tijd dat je wacht op je intake. Je ziet je lichaam onder je neus veranderen in een lichaam waarin je je nog minder thuis voelt dan dat je daarvoor deed. Omdat we met zijn allen te druk zijn met alles behalve de transgenderzorg eens op orde brengen.
Maargoed, ik was vandaag dus vrolijk1! Want ook al zijn er zat prutsers die er niks van snappen en zich van de domme houden, er zijn ook genoeg die wel snappen hoe je gewoon iemand in zijn/haar/diens/whatever waarde laat, en die laten zich gelukkig ook horen. Dat helpt wel, dat het niet alleen maar komkommer en kwel is. En ook wanneer anderen wat hebben aan alle wijsheden die ik deel op het grote boze internet, is dat ook wel fijn. Inmiddels doe ik ook al wel een tijdje mee met het hele circus, en ik mag graag denken dat ik daardoor ook daadwerkelijk wijsheden heb om te delen. Als dat iemand helpt die op het punt is waar ik drie jaar geleden was, mooi voor diegene. Nog een jaar of tien en ik geef mezelf een plekje in de Raad van Transgenders. Want ja, volgens die ene malloot die claimt dat ik piemels afhak en ze op vagina's hecht is dit allemaal een groots plan, en dan wil ik er fatsoenlijk deel van uitmaken ook. Doe het goed of doe het niet.
Daarnaast, mijn tieten zijn vrij duidelijk géén manboobs meer, tijdens de bbq afgelopen weekend zat het best aardig met mijn stem en als ik over een dag of 10 ineens weer helemaal chagrijnig ben heb ik zelfs een heuse cyclus. Nog even die dingen uit het lijstje in de intro erbij en het is iedere dag lente in mijn ogen.