Vera-demingen

Hoera! Niet echt jarig, maar vandaag (de 27e, toen ik dit begon te typen) ben ik heus een half jaar aan de hormonen, en dat is wel een klein feestje waard. Digitaal dan, want van mijn hapjes en drankjes blijven jullie vandaag mooi af. Anyhoes, ik vind het wel een mooie gelegenheid om een beetje te reflecteren (ik heb een paar dure woorden geleerd op het HBO) op dat half jaar en het hele gebeuren in het algemeen. Uiteindelijk is er best wel het een en ander veranderd, Dus, zet een leuk achtergrondmuziekje ofzo op (ik heb voor de rust dit draaien), pak wat te drinken (ik ben maar weer even overgestapt op bier, de wijn ging best hard...) en ga er lekker voor zitten. Voor de historie: ik begin om 22:25 met typen. Kijken hoe lang het duurt tot ik op Opslaan klik en jullie mailtjes krijgen enzo.

Duurt lang!

JA NOU PRECIES! Zes maanden, en nog steeds nauwelijks boobies, nog steeds overal haar, mijn stem klinkt nog steeds mannelijk en de Belastingdienst noemt me nog steeds 'meneer de Hoog'. Ga weg, zo heet mijn papa's vader, niet ik. Het is allemaal echt een kwestie van lange adem, geduld en veel werk. Dat wist ik toen ik begon, dat wist ik de voorgaande keren dat ik erover klaagde en dat weet ik nu nog steeds. Ook al zie en hoor ik het allemaal wel veranderen, blijft het lastig dat ik sneller ongeduldig ben dan dat de veranderingen bezig zijn. En eigenlijk had ik ook wel iets meer verwacht; ik zie soms foto's van mensen die ongeveer even lang als ik bezig zijn en eruit zien alsof ze zijn gebeuren als het geslacht waar ze naar toe werken. Beetje valse verwachtingen natuurlijk, want ik weet ook prima dat het voor iedereen anders is, en meestal zijn het kindjes waabij je uberhaupt net begon te zien dat het een man of vrouw is waarbij de veranderingen dan zo snel gaan. Neemt niet weg dat ik wel iets meer had verwacht bij mij.

Ze zijn er overigens wel degelijk, hoor. De borsten zijn echt wel onderweg, ik zie mijn gezicht zachtere vormen krijgen, mijn huid wordt zachter, mijn hoofdhaar is langzaamaan terug aan het groeien, haar op mijn rug wordt minder en lichter, ik krijg last van PMS, mijn stem klinkt al hoger en met de oefeningen krijg ik het best aardig klinkend, ik heb mijn huis wat minder ongezellig ingericht én ik ben bijna een wijntrutje. Sjeeses, al die wijn ;( Het besef dat een flesje bier en een fles wijn niet allebei even hard aankomen is er nog niet helemaal. Althans, niet op het moment dat ik die fles open. Maargoed, het verandert dus echt wel, maar gewoon niet zo hard.

De tieten zitten nu op een cup A, denk ik? Ik zou het eigenlijk eens moeten meten. Aan de ene kant wil ik dat nu doen om te zien of er echt een cup zit, aan de andere kant ben ik heel bang dat het stiekem moobs blijken te zijn, en het gewoon allemaal komt doordat ik tegenlijk met die pillen ook een stuk zwaarder ben. Je zult zien dat ik straks eindelijk wat resultaat zie van het gezonder eten en meer bewegen, en dat die tieten dan verdwijnen. Dan wordt het wel even huilen, denk ik zo. Wat overigens ook wel vaker opkomt, nu. Niet tranen met tuiten, maar wel vochtige ogen bij zielige scenes of verhalen.

De zachtere vormen in mijn gezicht zijn ook zoiets; ik ben als de dood dat die ook gewoon komen doordat het allemaal vet is en daardoor ronder en zachter lijkt dan het daadwerkelijk is. Onzin, want ik maak ook gewoon foto's van mezelf voor het archief, en daarop zie ik wel gewoon dat het langzaamaan anders wordt. Niet zozeer in mijn gezicht an sich, maar in mijn uitdrukkingen, die lijken een stuk vrouwelijker dan voorheen. Overigens wel zonder vergelijkingsmateriaal, want ik heb niet zoveel foto's van mezelf als kerel waarop ik poch over hoe glad mijn huid is, of schattig doe met de kat. Je zult het moeten doen met eigen herinneringen, of mij gewoon geloven.

Laat dat zien dan

Niet zo ongeduldig, alles op zijn tijd. En ja, ik ben me prima bewust van de stinkende hypocrisie met een paar alinea's eerder. Voordat ik weer allemaal foto's kunstzinnig bij elkaar tover, eerst wat verder met de veranderingen. Want, die huid. Boh. Vandaag had ik mijn tweede laserbehandeling, en die viel om drie redenen best mee; dat ding stond dit keer een standje lager ingesteld, er zat een kleinere kop op (dus minder huidoppervlak per puls, dus minder haar per puls en dus minder pijn), en er was minder haar. Ik heb sinds een paar weken dat ik me 's ochtends wil scheren en drie keer langs dezelfde plek ga omdat ik gewoon niet hoor of voel dat er haartjes geschoren worden, terwijl ik weet dat ze daar altijd zaten. Which is nice, want ik kan me nu zo veel makkelijker buiten vertonen na een dagje niet scheren dan een maand geleden, niet normaal. Best prettig, want dat betekent dat ik niet een week van tevoren moet bedenken wanneer ik boodschappen ga doen, wanneer ik videomeetings heb en wanneer er pakketjes bezorgd worden en aan de hand daarvan bepalen wanneer ik me scheer en wanneer ik de boel laat rusten. Ik voel wel dat er haartjes zitten, maar je ziet ze veel minder duidelijk dan eerst, en dan is de drempel om niet te scheren ineens een stuk lager.

Nou is mijn huid meer dan alleen de beharing daarvan. Hoewel het nog steeds ruim voldoende aanwezig is op mijn borst, buik, benen en billen, maar al wel minder op mijn schouders, rug en armen. Als ik over een half jaar niet meer mijn buik en borst hoef te scheren ben ik tevreden, qua lichaamshaar. De rest mag uiteraard ook gewoon hun biezen pakken als ze dat willen, maar het is haar waar ik mee kan leven. Of makkelijk weghalen.

Anyhoes, andere dingen over mijn huid; die is ook zelf wat zachter aan het worden, los van de haartjes. Minder plekjes, minder pukkeltjes, gewoon allemaal wat rustiger. Da's een effect wat ik wel had gelezen, maar waarvan ik dacht dat het helemaal niet zo erg was bij mij. Dat was ook zo, ik had al geen vreselijke huid om mee te beginnen, maar 't is nu wel beter. Bonuspunt. En, tijd voor foto's! Want dit is iets waarover ik kan opscheppen, en combineren met het eerdere gejammer dat er maar niets verandert aan mijn gezicht. Achter gordijn één, mijn geschoren maar verder onbewerkte huid, vanmorgen.

Best aardig, toch? Je (fine, ik) zie wel een paar plekken waar wat haartjes proberen door te komen en zichtbaar zijn, maar te kort om weg te scheren, en wat plekjes en bultjes die wat mij betreft niet per sé nodig zijn, maar ik zie hierop wel gewoon een vrouwengezicht. En dat is al wel heel wat meer dan dat ik een half jaar geleden zag. Also, check dat oog. Hoe cool is die kleur oogschaduw? Mam komt zometeen aanzetten met iets als 'ach kind, wat heb je toch een mooie bruine ogen' of iets sentimenteels als dat, en daar heeft ze gelijk in. Ze komen potverdorie goed naar voren zo. Voor de volgende keer misschien wel even kijken of ik wat aan de wenkbrauwharen die op mijn ooglid komen kan doen, en de donkere wallen onder mijn ogen, en *mompelt nog wat dingen die haar nu opvallen en irriteren*. Verder wel gewoon een leuke foto.

Een andere, waarmee ik dat statement van eerder over uitdrukkingen wat kracht bij wil zetten:

Ik ben de linker, voor degene die zich het nog afvraagt. Ja, die rechts is schattiger, I know, maar zij krabt, en ik niet. Daarnaast kijk ik minder boos, wat ik ook pluspunt vind. En mijn haar zit hier leuk <3 Maar wat ik dus wilde aangeven is dat ik bij dit soort foto's, waarbij ik niet een geposeerd gezicht heb voor vergelijkingsmateriaal, en geen opgezette lach omdat het vrolijk moet lijken, er (duhh) veel natuurlijker uitzie en ik dán prima ie dat die hormonen hun ding aan het doen zijn. Overigens probeerde ik volgens mij om hier een foto te maken waarbij ik Lola een kusje geef, maar daar moest ze niets van hebben. Trut.

Nou, da's toch best wat, al

Ja, klopt. En da's alleen nog maar wat je fysiek aan verandering ziet, niet aan wat hoe ik zelf ben gegroeid in wie ik ben. Die zin doet pijn om te typen, want het is echt gruwelijk cliché, maar wel een beetje waar. Ik stel me tegenwoordig veel makkelijker voor als Vera, ik voel dat ik met dit hele circus wel gelukkiger ben dan voorheen, en hoewel het nog steeds onwennig is om te zeggen voel ik me ook wel steeds vrouwelijker.

Die onwennigheid zit hem denk ik nog steeds in mijn hoofd, dat krampachtig wil vasthouden aan 'jamaar je was 30 jaar lang een dude en bent ook zo geboren, wie hou je nou voor de gek'. De ultra-transgenders op internet noemen dat volgens mijn geinternaliseerde transfobie, ik noem het gewoon een proces waar ik aan moet wennen. Het is geen schakelaar die je even omzet, het is een dimmer die langzaam van de ene naar de andere kant gaat. En net zoals dat anderen niet in één keer gewend zijn aan mij Vera en zij noemen, ben ik dat ook niet. Ondanks mijn gigantische voorsprong op jullie allemaal.

Sommige dingen ben ik al wel verder aan gewend dan andere, zoals het gebruik van zij en haar. Het valt me nu zo hard op wanneer iemand hij/hem/zijn/whatever gebruikt waar dat de vrouwelijke vorm had moeten zijn, echt allemaal. Ik ben ook zo irritant dat ik mensen nu begin te corrigeren. Niet als je een keer hij zegt ofzo, maar wel als het drie keer in dezelfde zin gebeurt. Je hebt je periode waarin we er allebei echt aan moesten wennen gehad, nu moet je het toch wel fatsoenlijk kunnen. Lijkt mij. Het voelt inmiddels ook gewoon naar om 'hem' genoemd te worden. Daar had ik voorheen een stuk minder moeite mee, maar nu vallen ze dus meteen op en ben ik meteen een beetje 'jamaar, nee, het is zij, toe nou, leer dat, ik vind dit niet leuk'. Niet meteen in tranen, gelukkig, maar wel genoeg dat ik even van de leg ben.

Maargoed, dat met die naam, daar gaat verandering in komen! Ik kan me niet herinneren of ik dit in het vorige blog al had verteld, en ik ben te lui om het terug te lezen (ik heb dit een half uur later alsnog gedaan, en ik heb het al eens genoemd. Vergeef me.), maar in december ga ik officieel de beide M's op mijn geboorteakte laten veranderen naar een V. Dat is een verandering waar ik een jaar geleden echt nog niks van kon zeggen. Ik had geen idee of en wanneer ik dat dan zou willen doen, of het uberhaupt zou moeten, en nog wat 'praktische' bezwaren. Het enige bezwaar dat ik nu nog heb is wat ik in godsnaam met mijn tweede naam moet doen. Laat ik die lekker zoals 'ie is? Zorg ik dat 'ie eindelijk overeenkomt met wat er op mijn geboortekaartje staat? Of verander ik het gewoon lekker naar 'Tuna', zodat dat letterlijk mijn tweede naam is? Maak ik er heel origineel gewoon een vrouwelijke versie van? Misschien laat ik hem wel gewoon helemaal weg, geen gezeik. Of misschien vernoem ik mezelf wel gewoon naar iemand anders, kan ook nog. In ieder geval was mijn eerste naam kiezen al moeilijk, en een tweede nog lastiger. Ik heb wel een klein lijstje met namen die ik mooi vind als tweede (geen enkel die ook op mijn lijstje van eerste namen staat, overigens), maar als ik er naar kijk voel ik weer diezelfde 'raarheid' als toen ik naar een eerste naam zocht. Met de bijkomende moeilijkheid dat het geheel dan ook een beetje leuk moet klinken en geen gekke initialen opleveren. Gedoe.

Maar ja, ook in mijn hoofd verandert uiteraard het een en ander. Die emotionaliteit had ik al eerder besproken en kennen we nu wel, maar wat dan dus 'nieuw' is voor de halfjaarlijkse evaluatie, is hoe makkelijker ik nu mezelf ben. Ik ga met veel meer zelfvertrouwen naar buiten, ik maak me een stuk minder druk om wat anderen denken als ik in de bus of trein zit, ik loop met iets minder ongemak een lingeriewinkel binnen en make-up opdoen voelt meer als iets wat ik wil in plaats van iets wat ik nodig heb. Allemaal dingen die over de afgelopen twee jaar (volgens mij was het iets van 15 mei 2019 dat ik begon met serieus babbelen hierover met Alwin) al wel aan het leren en verbeteren was, maar waarvan ik merk dat dat de afgelopen zes maanden toch een stuk harder is gegaan. Dat wel, nu de tieten nog.

*pinkt traantje weg*

I know, right, emoties en gevoelens en stuff :'( Het is overigens allemaal nog niet zonneschijn en rozengeur. Een enkele opmerking van iemand die ik totaal niet ken kan mijn stemming voor de rest van de dag verpesten. Twee weken geleden was ik 's ochtends aan het hardlopen (vooral lopen), en vlak voordat ik thuis kwam, kwamen een moeder en kindje me tegemoet fietsen. Ik liep daar in een sportbroek en shirt, haar in een staart, niet bijzonder vrouwelijk ofzo. Ze fietsen voorbij, en ik hoor dat kindje aan haar moeder vragen 'is dat een meneer of een mevrouw?'. Volgens mij zei de moeder nog wel iets aardigs wat ik me niet helemaal herinner, maar wat wel neerkwam op een les voor dat kind dat transgenders bestaan en niet eng zijn ofzo. Wat een hele goede les is voor het kindje, maar ik was toen al met grof geweldig in een dip geduwd die de rest van de dag niet helemaal weg ging.

Niet eens zozeer omdat het een kutopmerking is ofzo, want dat kind kan mij gewoon niet plaatsen en vraagt het aan haar moeder, prima. Wat zo hard aankwam was dat de eerste keer in maanden dat ik niet overduidelijk als vrouw presenterend buiten ben, er meteen twijfels zijn over meneer of mevrouw. Al die pillen, al het gedoe met mijn haar, alles wat ik probeer te doen met mijn bewegingen, helemaal voor niks want het is dus nog steeds niet genoeg om een kind van een paar jaar oud te overtuigen dat ik een vrouw ben. Dat voelt wel kut. Aan de andere kant was er blijkbaar wel genoeg om niet direct aan te nemen dat ik een man ben, wat dan weer een pluspuntje is.

Vorige week was ik onderweg naar huis, en op station Arnhem kwam een mevrouw achter mij op het bankje zitten. Ze zei iets van 'Niet schrikken hoor mevrouw, ik kom gewoon achter u zitten', waarop ik heel beschaafd en beleefd reageerde dat ik haar al had gezien en ze zich geen zorgen hoefde te maken. 'Oh, sorry! Meneer!'. Ja godverdegruwelijkepleuristrut, je had het gewoon goed. Ik probeerde nog 'Nee, het is wel mevrouw' te zeggen, maar dat kwam er maar half uit. In tegenstelling tot dat kindje zat ik hier gewoon in vol ornaat; haar los, felrode jurk aan, makeup op, dikke damestas bij me, alles. Blijkbaar was mijn stem genoeg om al die hints teniet te doen en te denken 'oh, deze persoon kleedt zich als vrouw, draagt makeup en alles, heeft lang vrouwelijk haar, maar de stem klinkt als die van een man dus het zal wel een man zijn. Nou weet ik best dat ik nog niet heel vrouwelijk klink, maar van een potige kerel met een hoge stem denk je toch ook niet 'oh, het zal dan wel een vrouw zijn!'? Uiteindelijk zat dat nog flink lang door te malen die avond, maar gelukkig was er gehuil en geknuffel, wijn, junkfood en chickflicks. Het blijkt overigens dat '10 Things I Hate About You' en 'How To Lose A Guy In 10 Days' best wel leuke films zijn. In het kader daarvan, omdat het zes maanden is, nog een foto om te zien of er dingen veranderd zijn of niet:

Misschien wel. Ik wil hierbij trouwens wel opmerken dat het absolute pronkstuk van deze foto onze fabeltastische Nibbit-dropveterkettingen zijn. De linker heeft trouwens niet echt een smiley als gezicht, maar ik zet niet zomaar gezichten van anderen op internet. Plus, jullie weten bijna allemaal wie dat is. Daarbij ga ik het ook mijn goede voornemen voor de rest van dit jaar maken om met zoveel mogelijk mensen een vergelijkbare foto te maken. Het gaat me wel heel veel dropveters en vooral zakken chips kosten, maar het is het waard.

Poeh, flink verhaal al hoor

Ja, dat krijg je ervan als ik het in mijn bol haal om na te denken over wat er nou allemaal anders is. Het is inmiddels ook al 23:55, dus ik moet er wel een eind aan breien. Over minder dan zes uur gaat mijn wekker al weer :( Samenvatting dan maar, zoals het bij een goed verslag aan het begin zou staan. De fysieke veranderingen zijn er maar mogen nog even blijven werken, mentaal gaan ze harder door dan dat ze voordat ik aan hormonen begon aan het versterken waren, mensen moeten meer dropveterkettingen maken.

Beste afsluiter voor een blog ooit, 'mensen moeten meer dropveterkettingen maken'. Kwaliteitswerkje weer.