11-05-2021 23:29
Statistieken op moment van schrijven:
Hop! Toch nog een beetje variatie in die titel, zo op de dinsdagavond. En dan ook nog eens accuraat, want mijn vorige gezwam was geloof ik na de eerste keer laseren, bijna twee weken geleden. Ik vind dat eigenlijk een best prima frequentie zo, ééns in de twee weken en indien noodzakelijk vaker. Het is nu toch allemaal wat minder spannend dan voorheen, waarbij ik ook nog allerlei achtergronddingetjes wist te vertellen enzo. Nou kan ik nog prima een paar weken vullen met klagen over van alles en nog wat, maar dat lijkt me minder leuk om te lezen, en ook heel frustrerend om op te schrijven. Die hou ik wel voor mijn dagboek.
Anyhoes, een korte update dan maar. Ik begin ook meteen met dat laseren, want daar had ik het net over, dus dat loopt redelijk over. Het is nu dus bijna twee weken geleden, en ik moet misschien een paar dingen even rectificeren. Ik zat wat op te scheppen over hoe het helemaal niet zo rood was, en alles er prima uit zag. Nou, ik had me die zaterdag toch een lading puisten en pukkels, niet normaal. Ik weet alleen niet in hoeverre die van het laseren zelf komen, of van de zalf die ik meekreeg; het waren namelijk echt puistjes, met zo'n vieze smurrie erin, en dan ook dik opgezet. Als het zwellingen waren van de laser zou je denken dat het geen puistje wordt, maar dat vraag ik volgende keer mooi eventjes na.
Maargoed, ik was dus zo puisterig als een 14-jarige snotaap. Vervolgens ga ik dan natuurlijk stom over die puisten heen met mijn scheermesjes, ik pulk eraan, eigenlijk alles wat je niet moet doen. Ze hebben er uiteindelijk een week echt zichtbaar gezeten, en de laatste is vanmorgen pas bijna helemaal weggetrokken. Ze kriebelden ook enorm, wat dan mogelijk weer wel door dat laseren komt. Al met al reden genoeg om te zorgen dat die afspraken mooi op een donderdag zijn, zodat ik daarna heel het weekend heb om me thuis op te sluiten met al mijn heksenpukkels.
Wat wél heel goed gaat, is dat die eerste haren nu dus ook weg moeten zijn. Die eerste week was het nog steeds schuurpapier bij mijn kin wanneer ik het probeerde te scheren, maar nu is het eigenlijk zonder al te veel moeite serieus glad. Al een paar dagen merkte ik dat het scheren wat leek alsof er weinig werd afgeschoren. Dat verklaarde ik eerst door bijvoorbeeld een bot mesje, of niet goed ingesmeerd en dat het daarom niet zo goed gaat. Vanmorgen viel me op dat er eigenlijk gewoon niet zo veel is om te scheren als voorheen, en wat er niet is kan natuurlijk ook niet geschoren worden. Het moet nog wel, maar ik kon het gisteren prima overslaan en aan het einde van de dag nog steeds geen dikke baardschaduw hebben. Oftewel:
Ik ben best blij als ik nu al van dagelijks scheren naar om de dag kan en dat het er dan niet vreselijk uitziet. Laat die andere behandelingen maar komen! Wel met de vier weken ertussen, want ik ben mogelijk een beetje getraumatiseerd van de pijn.
Behalve dat gaat het inmiddels ook langzaamaan de goede kant op met mijn stem. De oefeningen om het bereik van mijn stem te vergroten helpen, want de mensen die ik afgelopen week sprak hoorden (nadat ik ze erop wees) allemaal dat ik op een wat hogere toonhoogte spreek dan voorheen. Niet dramatisch veel hoor, we hebben het een paar weken geleden gemeten en het zat zo rond de 20~30Hz tijdens spreken. Oefeningen gingen al 90Hz hoger, maar dat zijn dan dus enkele lettergrepen waar ik de resonans mee oefen.
Maaaaaaar, dat moet ik nu ook gaan toepassen :o En dat betekent dat ik dan dus allemaal dingen tegelijk bewust moet doen om het juiste stemgeluid te vormen, én dan ook nog eens daadwerkelijk iets zinnigs zeggen. Dat was voor die stemtraining ook al lastig, en nu moet ik dus nog meer doen. Gelukkig kan ik door die pillen straks multitasken. Naja, het is op zich niet zo heel moeilijk, maar het is moeilijk om vol te houden. Met bepaalde resonans-klanken kan ik de juiste klanken wel oproepen, maar hele zinnen maken en dan nóg meer zinnen is nog heel moeilijk om vol te houden. Dan krijg je dat ik halverwege weer zak met de toonhoogte, dat ineens zelf merk en dan plots weer omhoog ga.
Dat klinkt voor mij allemaal heel onnatuurlijk, wat dan weer ervoor zorgt dat ik me er ongemakkelijk bij voel, er nog meer op ga letten en het mezelf alleen maar moeilijker maak. Terwijl ik het allemaal best kan. 't Is allemaal gewoon heel veel werk, en ik ben eigenlijk wel een beetje lui. Daar moet ik me wel echt overheen zetten voor die stem, anders lukt het nooit. Straks heb ik over een jaar ofzo een glad gezichtje, leuke boobs en mogelijk zelfs een taille, maar dan trek ik mijn mond open en komt er zo'n lompe lage stem uit. Da's ja ook niks wat. Volhouden dan maar.
Die taille is overigens heel ver weg. Tegenwoordig gaat echt alles wat ik eet direct naar mijn middel en mijn benen. Een klein beetje wordt verbruikt, maar zelfs na een paar dagen niet denderend veel maar wel gezond eten én fietsen kom ik nog steeds aan. Not cool. Ik hou er niet van wanneer ik ergens moeite voor doe en dan geen resultaat zie. Ook al duurt het langer dan een paar dagen voor je wat ziet. Die weegschaal moet gewoon een leuker getal gaan aangeven. Gelukkig ben ik vandaag met pap bezig geweest om kasten in elkaar te zetten, dat verbrandt vast een boel troep die anders naar mijn vet was gegaan.
Dat nog maar even als laatste dingetje dan, daarna vind ik het wel leuk geweest. Een jaar geleden, misschien anderhalf, heb ik een nieuwe kledingkast gekocht omdat ik die niet had. Denk ik. Nadat ik die zin schreef heb ik vijf minuten besteed aan proberen te bedenken hoe ik al mijn kleren bewaarde, want ik kan me niet voorstellen dat alles maar gewoon op een hoop lag ofzo. Ik was toen immers al wel even bezig met het hele proces, en Annika's kast stond er ook al dik een jaar niet meer. Mysterieus.
Anyway, ik had toen een kast gekocht waarvan ik heel naïef dacht dat ik wel weer even vooruit kon. Dat kon ik niet. Dat ding zit al máánden bomvol, en dan lag er ook nog een boel was op zolder klaar om opgeruimd te worden in een kast waar al geen ruimte was. Die moest dus even vervangen worden. Luxe PAX-planner erbij gepakt, dingetje bij elkaar geklikt, prijs was soort van acceptabel, lang gewacht tot alles verkrijgbaar is, maar het is nu eindelijk allemaal in huis. Straks heb ik twee meter kledingroede om alle jurken en rokken aan te hangen, in plaats van de 75cm. Size does matter. Maar wat ik er vooral leuk en opmerkelijk aan vind, en waarom ik er uberhaupt nu over schrijf, is dat ik dus in krap twee jaar van een paar normale kledingstukken naar een uitpuilende kast ben gegaan, die nu is vervangen door eentje die bijna drie keer zo groot is. Ik ben benieuwd hoe lang deze mee gaat.
Ja. Ik ga het nog wel iets langer maken, want ik ben iets vergeten. Iets vrij groots. Iets waar ik al wel een weekje of wat over zat te broeden, en daarvoor af en toe wat over na te denken. Namelijk, dat ik heb besloten om officieel mijn naam en geslacht te gaan veranderen! Niet vandaag of morgen, maar pas in december. Verjaardagscadeautje aan mezelf. Op die manier heb ik nog even om mijn hoofd te overtuigen dat dit zo hoort. Het is een beetje als destijds met de hormonen; ik wist al wel dat ik daar mee wilde beginnen, maar in mijn hoofd zaten nog allerlei gedachten als 'ben je wel trans genoeg' en 'wat als het niet aanslaat'. Dingen waar ik me achteraf helemaal niet mee bezig moest houden. Zulke gedachten heb ik ook over de boel wijzigen, maar ook nu weet ik wel dat ik dit wil doen. Ik ben wel een beetje klaar met brieven die beginnen met 'Geachte meneer de Hoog,'. Zelfs de brieven van mijn verzekering, die toch best aardig op de hoogte is van wat ik allemaal uitspook, beginnen daar mee. Nou is dat natuurlijk allemaal automatisch opgesteld, maar toch, dat mag best anders.
En als bijkomend voordeel kan ik dan ook mijn tweede naam aanpassen, en dus voor de wet Vera 'Danger' de Hoog gaan heten, wat echt supercool zou zijn. Of iets anders. Ik heb nog een half jaar. Tijd zat.