Vera-demingen

Die nieuwe titel voor gebrabbel tussendoor gaat toch niet zo soepel. Hopelijk heb ik wel wat meer inspiratie om het verhaal te schrijven, want anders wordt het wel een heel saai blog :P Aan de andere kant, what did you expect? Als ik lang moet wachten op de spectaculaire veranderingen zullen jullie dat ook moeten. Suck it.

Wat een vrolijke bui!

Moodswings. Ze gaan best hard ook, inmiddels. Niet zo heel verwonderlijk, gezien ik inmiddels bijna 5 maanden bezig ben met mijn tweede puberteit. De eerste is al eventjes geleden, dus ik weet niet helemaal meer of ik dit toen ook had. De vermoeidheid wel, en die komt ook nog steeds in golven. So far so good, geen nieuwe dingen op dat gebied.

Bij de meeste andere dingen is dat eigenlijk ook wel zo. Meer van hetzelfde, nog steeds doen alsof ik geduldig wacht en braaf foto's van mezelf maken om de veranderingen te zien gebeuren. Wat wel een beetje anders is, is dat ik die veranderingen steeds meer zie komen. In plaats van dat mijn moeder zegt dat er al van alles verandert en ik wat mompel dat het nergens op lijkt, mompel ik nu iets van 'I knooooooow right?'. Wat leuk is, want dat betekent dat ik zelf veranderingen begin te zien én daarover opschep, wat zou betekenen dat ik zelfs een beetje zelfvertrouwen begin te ontwikkelen.

Nou wat leuk, wat voor veranderingen dan?

Alsof ik het nooit zou vragen.Nou, mijn gezicht dus bijvoorbeeld. Het blijkt dat als ik de moeite neem om te lachen, het er allemaal wel redelijk uitziet, en het ook nog eens behoorlijk overeenkomt met een oude foto van me. Wat je dan krijgt, is dit:

Net echt. Of, zoals mam zei, 'een groot verschil en een mooie vrouw'. Jullie horen het niet, maar ik mompel nu dat ik het daar wel een beetje mee eens ben. Een beetje, want ik zie mezelf en ik zie ook gewoon iemand die eerst 30 jaar man is geweest. Om dan dingen als 'mooie vrouw' te horen is leuk (duh), maar ook nog steeds wel onwennig. Ondanks dat ik duidelijk gelukkiger ben met hoe ik nu ben, is het moeilijk om van mezelf te zeggen dat ik een vrouw ben. Ik heb die foto ook voor internetpunten op Reddit gedumpt. Vreemden die zeggen dat ik er leuk uitzie is ook wel geinig om te horen. Maar, ook bij wat zij zeggen zit er nog een heel irritant stemmetje achterin mijn hoofd dat zegt 'ja meid, lekker bezig, maar weet je ééééécht zeker dat je vrouw bent?'. Nee, dat weet ik niet zeker, maar ik wist ook niet zeker of ik een man was, en dat blijkt inmiddels toch vrij duidelijk niet het geval. Ga heen, met je getwijfel en gedoe.

Goed. Naast mijn gezicht is de rest ook nog steeds aan het veranderen. De boobs groeien door, maar volgens mij zijn ze nog steeds geen echte cup, dus da's nog eventjes verder wachten. Ze lijken mijn kleinere BH's al wel te vullen, which is totally awesome. Verder heb ik het idee dat mijn heupen ook wat vrouwelijker beginnen te worden. Kan ook aan mijn kleren liggen, soms heb ik een jurk aan die precies de goede ronding benadrukt. Ik heb wel eens dat ik langs een spiegel of raam ofzo loop en net mijn reflectie zie, en dan lijkt het toch wel allemaal goede vormen te hebben. In de badkamer staat mijn wc recht voor de wasbak met daarboven een spiegel, dus als ik na een bezoekje aan de wc opsta en alle lagen kleding weer goed doe kijk ik heel awkward naar mezelf terwijl ik dat doe. De laatste stap is dan jurk/rok weer goed doen, daarbij wieg ik wat heen en weer met die heupen en voilà, curves. Als ik de boel echt ongemakkelijk wil maken doe ik er een net wat te overdreven wiggle bij. Meestal draai ik me op dat moment heel snel om, spoel door, was mijn handen terwijl ik de spiegel koste wat het kost vermijd en loop dan naar buiten, want waarom sta ik voor een spiegel mijn kont heen en weer te zwengelen. Oh god. Maar ja, ook daar lijkt dus de verandering te zijn ingezet. Bij zowel de heupen als het dansje na het plassen.

Nog eentje die ik jullie niet wil onthouden; het haar op mijn bovenarmen lijkt te verdwijnen/minder te worden. Dat werd nog wel eens weggeschoren tijdens mijn zaterdagochtenddouche, wanneer ik groot onderhoud doe op al het haar. (Ik wil wel even tussendoor aandacht vragen voor het feit dat ik hier héél goed had kunnen kiezen voor de woordkeuze 'wanneer ik mezelf een grote beurt geef', maar dat niet heb gedaan. De woordgrap is fantastisch, maar ik zal het jullie niet aandoen. Graag gedaan.) Dan ging het scheermesje ook even langs mijn armen en de delen van mijn rug die ik kan bereiken, wat meestal nog een best groot deel was. Anyhoes, een maandje later is het dan allemaal weer in volle glorie teruggegroeid, maar vandaag viel me op dat mijn bovenarmen dus een stuk minder harig zijn. Geen enorme haren die mijn gorillagenen pijnlijk verraden, maar 'gewoon' normale haartjes die er zitten. Nice. Bovenarmen gehad, alleen nog de onderarmen, bovenbenen, onderbenen, rug en gezicht waar het minder moet.

Je houdt geen vacht meer over joh

And good riddance! Weg met die rommel. Of in ieder geval minder. 't Is fijn dat die hormonen daar een beetje hun slag beginnen te slaan, want met de lasertherapie schiet het voorlopig nog niet op. 18 februari had ik daar een intake, twee maanden later wachten we nog steeds op de verzekering. Die vroegen zich af 'waaruit de medische noodzaak voor de behandeling' ligt. Nou wil ik doen alsof ik een scheetje ben en heel beleefd over anderen praat, maar dat ga ik niet doen. Want jezus, wat ben je dan voor simpele ziel. Ik denk niet dat de lift helemaal naar boven gaat bij die beoordelaars. Het kan aan mij liggen hoor, dat ik misschien een beetje vooringenomen ben door mijn eigen ervaring en wat ik van anderen hoor, maar wat denk je nou zelf wat de medische noodzaak is bij laserontharing in het gelaat voor transvrouwen? For fucks sake, ook al volg je een of andere checklist waarbij zoiets in een aanvraag moet worden vermeld, dan kun je hier toch zelf ook wel bedenken dat die medische noodzaak bestaat uit depressies en erger voorkomen? Moet ik wachten tot ik een mooie cup D heb hangen, dan nog even een baard waar Sinterklaas jaloers op is groeien en het nog eens vragen? Ik weet niet wie de aanvraag heeft beoordeeld, maar ik wil diegene heel graag vragen hoe die denkt dat het voelt als je druk bezig bent met van alles en nog wat aan jezelf zo vrouwelijk mogelijk maken, maar je nog wel iedere ochtend te moeten scheren. Hoe ik daar sta, vers onder de douche vandaan met allemaal superbloemige geurtjes om me heen, en vervolgens een klodder scheerschuim op mijn wangen uitsmeer en de boel bewerk met een scheermes. Je medische noodzaak is dat ik niet per ongeluk dat mes gebruik op manieren waarvoor het niet bedoeld is als ik eens een bijzonder slechte dag heb en mijn hele gezicht weer openhaal omdat die domme haartjes maar niet geschoren willen worden.

Uiteindelijk heb ik dat maar niet zo in de antwoorden op hun vragen gezet. Ik zou het wel willen. Ik kan me er aardig over opwinden wanneer anderen voor mij proberen te bepalen of iets wel of niet 'medisch noodzakelijk' is zonder ook maar enige moeite te doen om te kijken wat er verder allemaal al gebeurt en hoe ik daar allemaal mee om ga. Dat je niet meteen alles wat je wil gedaan krijgt begrijp ik; dat jaar wat ik moet wachten tot ik ergens op een operatietafel mag liggen zodat de chirurgen hun magie kunnen doen is een voorzorgsmaatregel die ik begrijp. Maar we hebben het hier over het vergoeden van laserontharing in het gezicht van een vrouw met flinke baardgroei; doe niet zo moeilijk en laat me beginnen. Ik ben zóóó klaar met die baard, ugh. Troep.

He, check even of je ook chillpillen krijgt voorgeschreven

Jajajaja, I know, het is gewoon irritant. Ik had gehoopt nu wel gewoon bezig te zijn met die lasers, en me op zijn minst niet meer iedere dag te hoeven scheren. Als ik dat nu een ochtend niet doe zie je echt wel gewoon al die haartjes zitten. Da's niet cool. Op een luie dag, of eentje waarop ik heb besloten dat mijn huid een beetje mag bijkomen van al dat scheergeweld vind ik het niet zo erg. Zeker met die mondkapjes tegenwoordig zie je er niet al te veel van als ik onverhoopt toch nog even naar een winkel moet ofzo. Ik kan uberhaupt vaker zonder makeup naar buiten en me niet compleet kut voelen, dus da's wel cool. Het is gewoon dat ik me wel steeds meer vrouw zie en voel worden, maar die baard gaat maar niet weg. Die hoort er niet. Misschien heb ik wel gewoon de dysforie zoals anderen dat met hun penis hebben; dat ze er naar kijken en denken 'ga weg, je hoort er niet, waaaaroooooom' en dergelijke. Dat heb ik niet als ik naar beneden kijk, maar wel als ik 's ochtends dat scheerschuim verdeel.

Anyhoes! Ik begon ongeveer een uurtje geleden met schrijven nadat ik zat te klagen over een dik writersblock (nog zo'n woordgrap die ik laat voor wat het is, you're welcome), denk dat ik dat toch redelijk ben overkomen. Het is misschien iets meer een rant dan een update, maar hé, het is een blog, wat wil je. Ik misbruik dit basically als mijn dagboek, dan krijg je dit. Ik zou heel graag net als in den beginne wat echt nieuwe verhalen willen kunnen vertellen, maar jullie zijn volgens mij allemaal wel redelijk op de hoogte inmiddels. Volgens mij is mijn origin story wel verteld over de afgelopen blogs (en anders moet je daar gewoon naar vragen, misschien dat ik het alsnog verwerkt tot en mooi stukje proza op deze site), ik ben meerdere keren losgegaan over mijn haar (op alle plekken van mijn lichaam), alle onverwachte veranderingen worden tot in de puntjes beschreven (hoewel ik van de week iets besefte, dat niet heb opgeschreven en nu ben vergeten), dus de hippe onderwerpen zijn misschien een beetje op. De nieuwigheid is er ook wel wat van af inmiddels. Als ik dit zometeen opsla kan ik zien wat mijn pillenteller aangeeft, maar volgens mij zit ik ergens rond dag 150 ofzo. Niet het nieuwste van het nieuwste.

Half juni heb ik weer een afspraak met de endocrinoloog, kijken wat die er dan allemaal van vindt, en of er dan dingen anders moeten worden gedaan. Tot die tijd vrees ik een beetje dat het niet meer zulke mooie epistels worden als in de begindagen van dit blog.

Niet voor de Jar Jar meme, want dude is awesome.

PS: ik bedenk me net dat ik wat minder streng voor mezelf moet zijn, en dat dat ook best geldt voor mijn verhalen hierzo. Dus, weg met dat gezeur dat het geen spannende verhalen meer zijn, en tijd voor ongefundeerd en veel te veel vertrouwen in mijn blogs! Awwyeah.