08-04-2021 23:32
Statistieken op moment van schrijven:
Maar dan echt. Volgens mij wordt dit een van de moeilijkste verhaaltjes om te schrijven. Niet omdat het zóóó emotioneel is ofzo (wel een beetje, maar meer voor mij dan voor jullie), maar omdat het een uitdaging gaat zijn om de juiste bewoording te vinden. Niet te dramatisch, maar wel dramatisch genoeg om mijn punt of beleving over te brengen. Niet deprimerend, maar ook niet supervrolijk ofzo. Lastig, lastig. Gelukkig is taal zeg maar helemaal mijn ding, enzo. Vrij gejat naar een boek wat volgens mij bij mam in de kast ligt.
Anyhoes, ja, die titel. Ik hoor jullie denken 'maar je hebt het al eens over je haar gehad', en dat klopt. Overigens kan ik dat inderdaad horen terwijl ik dit nog aan het typen ben en jullie het dus nog niet eens kunnen denken. Zo knap ben ik nou eenmaal. Maar in dat verhaal staat een en ander uitgelegd over wat er nu wel en niet op mijn hoofd zit qua haar, en wat ik daarvan vind. Ik heb het recentelijk niet teruggelezen (en dat ga ik ook niet doen, want jezus wat een lang verhaal is dat zeg), maar pretty sure dat een van de hoofdlijnen (hehehe, woordgrapje) was dat mijn haar echt een enorme invloed heeft op mijn zelfbeeld. Nou, dat heb ik toen goed gezien, want je merkt pas écht hoeveel verschil het maakt als het ineens totaal verkeerd zit.
Hoewel, totaal, niet helemaal waar. 't Zat er nog, dus het had probably wel erger gekund. Still, het was niet denderend. Afgelopen zaterdag was ik weer gezellig naar de kapper, want ik was weer aan de beurt. Tijdens de lockdown mocht ik wel gewoon komen (medische noodzaak, toen dacht ik nog dat dat onzin was), en op het moment dat de kappers weer voor gewone stervelingen open mochten dacht ik heel lief en sociaal 'weet je wat, ik geef mensen die nu al vier maanden een coronakapsel hebben eerst de mogelijkheid om een afspraak te maken, ik kan wel even wachten'. Mja, even bleek uiteindelijk iets langer dan gedacht, dus ik was pas in april aan de beurt. Ding natuurlijk al een best eind losgekomen omdat mijn haar gewoon doorgroeit en die klemmen ook maar zoveel kunnen. Het was dus wel tijd.
Daar kwam nog eens bij dat mijn haarwerk inmiddels al een dik jaar oud was, en redelijk begon te slijten. Mijn scheiding was best breed, er zaten allemaal lijmresten in en een paar knuppen (fuck off, dat is echt woord) die ik er gewoon niet uit kon borstelen. Dus, tijd voor een nieuwe. Die was mooi voorbereid, mét kleine ringetjes vooraan zodat 'ie niet meer gelijmd hoeft te worden. We hadden de voorgaande keer namelijk al gezien dat mijn inhammen werden bewoond door allemaal schattig nieuw haar, dat gewoon even wat lengte erbij moest krijgen en dan hop, gebruiken om de boel vast te zetten. Geen lijm meer nodig, fabeltastisch. De wereld was even geen tranendal, maar een mooie plek.
Ja, want dat was dus tijdelijk. Mijn eigen haar was gewassen, de extra extensions die van Sita zijn gerecycled zaten erin, het shiny nieuwe haarwerk zat vooraan vast en terwijl ze de boel achter wat aan de zijkanten vastmaakten, viel me op dat 'ie best wel ver naar achteren zat. Ik zei daar iets over, of dat wel hoort, en toen was het even een blik van 'Oooooh sugar honey ice tea' bij iedereen. Bleek dat de voorste ringen toch een maatje te klein waren, er te weinig haar doorheen zat/kon en het daarom niet genoeg grip had om de trekkracht van de achterkant tegen te houden. Om het wat te illustreren, als ze je eigen haar door die ringen halen, wordt er daarna met het volle gewicht aan getrokken om de ring zo dicht mogelijk bij je hoofd dicht te kunnen knijpen. Hoe dichterbij, hoe strakker, hoe langer de boel goed blijft zitten.
Dat was dus wel even een probleem toen bleek dat het trekken daarachter de boel aan de voorkant losmaakte. Het kon ook niet meer even los, want dan moeten de gesloten ringen worden losgemaakt, eraf worden gehaald, nieuwe ringen eraan vastmaken en dan weer aan je haar. We zagen dit toen we al een dikke twee uur bezig waren met alles. Ondertussen zou ik ook met mijn moeder terug rijden naar Apeldoorn, want Pasen en gezwelligheid en je kent het wel. "Het loopt ietsjes uit", "Doe maar rustig aan, we zijn nog bezig", "Nog een half uurtje ofzo", "bijna klaar"...
Ondertussen waren de kapsters druk bezig met oplossingen zoeken en proberen om het toch een beetje toonbaar te krijgen. Uiteindelijk lukte het ze om de boel nog een beetje naar voren te krijgen, maar je zag wel vrij duidelijk mijn voorhoofd, dan mijn eigen haarlijn en een centimeter, misschien anderhalf verderop het haarwerk. 'Ik probeer het wel gewoon', dacht ik nog. Ze zeiden meteen al dat ik gewoon kon bellen als ik het toch niks vond, noodgeval, wordt tijd gemaakt. 'Nee nee, maak je geen zorgen, komt goed', dacht ik opnieuw. Nou, dat duurde ongeveer vijf minuten :P
Op de fiets naar huis (althans, naar pap) merkte ik al hoe ontzettend bewust ik me ineens was van hoe mijn haar zat. Niemand die erop lette, want wind en je fietst iedereen toch gewoon voorbij dus men ziet misschien drie seconden mijn haar, maar toch. Toen ik bij pap aankwam meteen in de spiegel kijken hoeveel schade de wind had gedaan, want als ik het haar op een bepaalde manier deed leek het nog ergens op. Een kwartier later pikte mam me op om naar huis te rijden.
"Hoi kind, hoe is het?"
"Wel aardig"
"Ben je tevreden met je haar"
*ongemakkelijk lachje* "Niet echt..."
Dat was ongeveer een half uur nadat ik bij de kapper wegreed. Zo lang kan ik dus ongeveer tegen haar dat slecht zit. Tijdens de rit naar Apeldoorn bedacht ik me dat er nog een paar boodschappen gedaan moesten worden. Dat betekende dat ik me alsnog onder mensen moest begeven, met dat haar. Worrying intensifies. Tot overmaat van ramp was de winkel ook nog eens volgepropt met mensen die totaal niet weten hoe ze een beetje praktisch moeten rondlopen in een winkel, dus na 10 seconden was ik er al wel klaar mee. Ik ben als een dolle door die winkel gegaan, af en toe even mam opzoeken of zij haar dingetjes kon vinden en daarna met een noodvaart weer naar buiten. Echt waar, als ik dood ga en naar de hel wordt gestuurd is het zoiets. Verschrikkelijk, ook al zit je haar wél goed.
Dat dacht ik dus ook die middag, waar maak ik me nou druk om, stel je niet zo aan, ben je zo afhankelijk van wat spul dat op je hoofd zit, dat soort dingen. Nou, blijkt dus van wel. Iedere reflectie van mezelf die ik die dag zag liet me een gigantisch voorhoofd zien en gewoon totaal geen gezicht waar ik me prettig bij voel. Of op zijn minst niet vreselijk ongemakkelijk. De volgende dag zijn we een stuk wezen fietsen (door de weilanden, want daar komt niemand), en bij iedereen die we tegenkwamen dacht ik 'niet naar mijn haar kijken niet naar mijn haar kijken niet naar mijn haar kijken', alsof je daar de tijd voor hebt als iemand langs komt fietsen. Tweede Paasdag heb ik een boodschappenlijstje gemaakt voor alles wat ik deze week nodig zou hebben tot vrijdagavond, zodat ik niet meer uit huis hoefde te gaan en ik mezelf aan niemand hoefde te tonen. Even vergeten dat ik nog wel gewoon mijn stemtraining had en wat overleg van 't werk, allemaal met webcams, maar toch.
Zo diep zat het toen al, net twee dagen later. Ondertussen waren de gerecyclede extensions echt énorm aan het pluizen en had ik er al zes uitgetrokken met het borstelen, dus dat hielp ook goed mee. Het ging allemaal mis, en het idee dat ik nog een hele week moest rondlopen met dat haar tot het de volgende zaterdag gefixt kon worden was een best lastige om mee om te gaan. Ik denk oprecht dat ik meer stress had van zo naar de winkel gaan dan toen ik net met dit alles begon, of toen ik vroeger midden in de nacht naar buiten glipte om wat rond te lopen in een leuke jurk. En dat was best stressvol.
Inmiddels is het gelukkig al weer gefixt; maandag appte ik naar de kapper dat ik er toch wel heel veel moeite mee had, en of ze de komende zaterdag plek voor me hadden. Woensdagochtend een berichtje terug of ik die dag om 15:00 kon, wat me wonder boven wonder ook nog gelukt is. Wel met alles bij me om dan met de trein naar huis te kunnen, omdat ik inmiddels toch wel door had hoe absurd belangrijk mijn haar voor me is. Om dan meteen weer een helm op te doen en terug te rijden leek me niet zo wat. Uiteindelijk wel gedaan, want we waren pas na 18:00 klaar, en met nog even wat eten erbij ging ik dat niet meer redden met OV en avondklok. Heb ik toch nog een reden om te klagen over dat ding; ik wil gewoon 's avonds na laaaang bij de kapper te zitten naar huis kunnen zonder mijn haar mogelijk te verpesten. Ook dat viel gelukkig mee, toen ik mijn helm af deed zat alles nog gewoon op de goede plek.
Wel een beetje, ja. Het gaat zo ver dat ik voorlopig ook gewoon niet meer ga motorrijden, omdat ik niet wil riskeren dat mijn haar nét verkeerd los komt te zitten. Da's best stom, want ik vind het wel leuk om gewoon een stukje te gaan rijden met een motor. Ook met die van Sita, ondanks dat 'ie maar de helft van het vermogen van mijn eigen motor heeft :P Maar wat vooral wat sporen heeft achtergelaten is hoeveel waarde ik dus hecht aan hoe mijn haar zit. Ik was dus echt klaar om gewoon een week totaal niet buiten te komen. Sterker nog, ik dacht na over manieren om de kattenbakken schoon te kunnen maken zonder dat bij de groene bak enzo te doen, want dan hoefde ik ook daarvoor niet in mijn eigen tuin te staan.
Slapen lukte die avonden ook niet zo geweldig. Er was natuurlijk mijn standaard setje aan zorgen, en die werden allemaal verdrongen door hoezeer ik met dat haar bezig was. Makeup opdoen probeerde ik met de spiegels zo geplaatst dat waar mijn haarlijn hoorde te zitten er nét buiten viel, zodat ik niet kon zien dat het verkeerd zat. Ik zag het natuurlijk alsnog, voelde het en gaf de boel halverwege op, want met hoe mijn haar zat maakte het voor mij niet meer uit hoe fantastisch ik de makeup zou doen. 't Zou uiteindelijk allemaal toch geen gezicht zijn, dus waarom nog de moeite doen.
In mijn eerdere verhalen heb ik wel eens lopen klagen over mijn gezichtshaar, en hoe dat samen met het gebrek aan borsten (wat trouwens iedere week minder gebrekkig is, yaaay!) eigenlijk de enige twee dingen aan mijn lichaam waren waarvan ik echt dysforie had. Mja. Die twee vallen echt in het niet met hoe gigantisch naar ik me kan voelen als mijn haar dus slecht zit. Niet gewoon 'bad hairday' slecht, niet 'ik heb net een uur tegen de wind in gefietst en kom er met mijn borstel niet door' slecht, nee nee. Dit was 'ik heb een dubbel voorhoofd' slecht. 'Ik laat me aan niemand zien tot ik in die kapstoel zit' slecht, en het écht menen. Terwijl ik woensdag naar Veendam reed twijfelde ik of ik direct naar de kapper zou gaan, of eerst de motor bij pap neerzetten en dan met de fiets verder, zodat ik niet meteen een helm op hoef als ik klaar ben. Maar, dan zou pap me misschien wel zien. Mijn eigen vader, waarvoor ik me dan schaam hoe ik eruit zie. Da's ook 16 jaar geleden voor het eerst en het laatst geweest, toen ik voor het eerst in vrouwenkleding rondliep en er niet stiekem over deed. En zelfs toen maakte ik me er minder druk om.
Ik begon dit verhaal met een stukje over proberen de juiste woorden te vinden, het niet te dramatisch te willen maken, maar wel overbrengen hoe zwaar dit me aangreep. Nou, zo zwaar dus. Vorig blog vertelde ik nog iets over hoe ik niet kan huilen; nooouuuuu, volgens mij waren mijn ogen zonet toch echt wel even vochtig. Het kan dus wel, soort van. Moet er alleen depressief voor zijn.
Uiteindelijk zijn er, behalve de kapper, een handjevol mensen die ik ken die het gezien hebben, al dan niet via webcam met een hopelijk heel slechte resolutie. Dat vind ik ook wel genoeg. Het was de bedoeling dat mam afgelopen weekend nog wat leuke foto's van me zou maken, omdat ik er meestal (vind ik) stom op sta. Dat was ook even een hele dikke nope. Ik heb er één foto van gemaakt, om het wat uit te leggen aan een vriendin, en die foto heb ik inmiddels ook weer weggegooid.
Als ik het dan heel objectief probeer te bekijken, zou ik zeggen dat er eigenlijk niet heel veel aan de hand was. Mijn ouders keken me niet raar aan, als ik het niet had verteld aan stemtrainingmevrouw (27x woordwaarde) had zij er probably niet zoveel van gemerkt en de paar collega's die het zagen boeit het toch niet, want die hebben toch niets door van wat ik met mijn haar doe. Dan hou ik alleen mezelf over, maar ik ben stiekem wel het belangrijkst voor mezelf. Voor mij maakte het echt een verschil toen de boel woensdagavond gewoon weer goed zat. Toen kon ik in ieder geval weer in een spiegel kijken zonder meteen mijn hoofd weg te willen draaien. Vanmorgen kon ik weer gewoon de boel borstelen zonder weer in bed te willen kruipen en er gewoon niet uit komen.
Ik ben nog niet helemaal klaar met uitvogelen wat mijn haar nou wel en niet voor me betekent. Ik vind het maar niks dat mijn zelfbeeld er zo afhankelijk van is, en dat ik me zo kut kan voelen als het mis gaat. Misschien dat ik voor de volgende keer dat ik weer met Alwin babbel hem even op dit verhaal wijs, kerel heeft vast wel een paar wijze woorden. Ik weet in ieder geval wel dat ik een heel stuk beter voor mijn haar ga zorgen. Geen zin in een herhaling van deze paar dagen.
Om wel op de wat vrolijkere noot te eindigen; boobies zijn echt aan het groeien <3