30-03-2021 23:01
Statistieken op moment van schrijven:
Ja dat. Dit wordt helemaal geen vrolijk, opbeurend en grappig verhaal, denk ik. Misschien ook wel. We zullen zien terwijl we schrijven/lezen. Het valt vast wel mee, 't is erger in mijn hoofd dan in de echte wereld. Normaal is mijn hoofd leuker, omdat daar dingen bestaan als frikandellen waarvan je afvalt, streamingdiensten met gewoon alle content in één dienst, eenhoorns met afneembare hoorn gevuld met oneindig bier en knoppen waarmee je magisch het juiste lichaam enzo hebt. Veel leuker dan de werkelijkheid, waar je dat allemaal niet hebt. Gelukkig hebben we hier wel hagelslag.
Vorige keer mompelde ik al wat over andere titels verzinnen of minder vaak wat vertellen, en dat moet ik nog steeds doen. Ergens is dit ook een beetje een gedwongen verhaaltje, maar wel vanuit mezelf; als ik dingen probeer op te schrijven dwing ik mezelf na te denken over hoe ik iets moet uitleggen en dus hoe ik iets voel, ervaar, wil of whatever. In die zin is het therapeutisch, en exact wat moederlief en Alwin al vertelden wat ik zou moeten doen toen ik aan hormonen begon. 'Nee, nee, wat een onzin, ik ga toch niet met een dagboek in de weer. En die dan ook nog eens een stomme naam geven zeker, zoals Klitty. Nee dankje'. We kunnen allemaal zien wat daarvan terecht is gekomen.
Ja dankje. Ik ben net die Spiderman meme met al die grappen die ik met mezelf maak. Maargoed, ondanks dat ze gelijk hadden en ik dat schoorvoetend moet toegeven helpt het wel. En met een beetje geluk ruimt het ook wat op in mijn hoofd, want het gaat daar nu wel aardig los. The usual, druk maken over dingen als werk, het huis, de katten, wat ik doe met mijn leven, de dingen waarvan ik denk dat vrij veel 'normale' mensen zich ook wel druk om maken. Misschien iets meer dan anders, omdat je door corona ook maar weinig afleiding hebt. 't Is toch wel een stukje moeilijker om af te spreken met vrienden als je vrijwel niks leuks kunt doen en om 21:00 thuis moet zijn. Dus als je dan toch ruimte hebt in je hoofd, waarom het niet opvullen met meer gezeik?
Nou, omdat dat heel vermoeiend is. Wat stom is, want dan ben je constant moe en ga je je ook daar nog eens over opwinden. Terwijl ik dit schrijf besef ik me dat de pillen misschien wel mijn nothing-box hebben weggegooid. Dat was echt een leuke plek in mijn hoofd, en daar ben ik aanzienlijk minder vaak, de laatste tijd. Ik kan nog steeds wel redelijk ontspannen, maar er zijn altijd dingen die op de achtergrond blijven malen. "Hé doos, je moet je stemoefeningen nog doen en het is al 22:15. Ga je het weer uitstellen tot morgen, net als gisteren?", of "Mam komt over een paar weken slapen, doe dat stomme dekbedovertrek nou eens in de was", en uiteraard "Ga je echt zoveel geld uitgeven aan je haar? Really?". By the way, mam, die deken is inmiddels al gewassen hoor, geen zorgen. Die maak ik wel.
Nee. Stom he. Wel doorlezen hoor, anders verdien je je sticker niet. Overigens is dat verre van alles. Want behalve de gewone zorgen heb ik natuurlijk ook nog mijn enorme bundel aan transzorgen erbij. Want waarom niet. Waarom moeilijk doen als je ook moeilijk+++ kunt doen. Ik verwacht van minstens twee mensen dat die me ergens deze week een berichtje doen met 'I understood that reference', maar ik weet niet of ze dit blog zo goed bijhouden. Wat ergens wéér een nieuwe zorg is, want vinden ze niet stiekem dat ik veel te veel alleen maar het trans zijn als persoonlijkheid heb en dingen om over te vertellen? Probably niet, maar leg dat mijn hoofd maar uit.
Naast de zorgen die af en toe nieuw toegevoegd worden en er vrij snel weer uit gaan (over een uurtje ofzo hou ik me met die van daarnet niet meer bezig), zijn er ook de stamgasten. Dat zijn er best wat, maar voornamelijk of ik écht wel een vrouw ben en niet gewoon 'niet een man', of ik ooit tevreden ga zijn met 'het resultaat', wat anderen écht van me denken, en uiteraard hoe leuk mensen het blog vinden. Prioriteiten stellen he.
Ze wisselen elkaar meestal een beetje af en overlappen ook wel redelijk, maar over het algemeen ben ik gewoon druk met een van die gedachten en alle zijtakken die daar dan uit komen. Ik was vroeger redelijk onder de indruk van hoeveel zorgen Annika zich kon maken over iets waar ik het volste vertrouwen in had, maar inmiddels begrijp ik het wel. De duizend rampscenario's per minuut komen bij mij nu ook wel ongeveer in dat tempo langs. Tijdens het schrijven van de vorige zin ging het alarm op mijn telefoon af dat ik m'n pil moet nemen, wat dan weer een hele nieuwe streng aan zorgen opstart over hoe vaak ik die vergeet, of ik op tijd het herhaalrecept heb ingeleverd, of de anti-androgenen nog wel werken en of ik het niet zometeen vergeet nadat ik dit verhaal af heb en me klaar maak voor bed.
Ja. Het maalt en het draait en het klotst en het gaat maar door, en na al dik twee jaar dit allemaal voor mezelf uit te zoeken had ik toch gehoopt dat het inmiddels wel wat soepeler zou gaan. Misschien zou ik zelfs weten of het nou mannetje of vrouwtje is. Hell, ik zit aan hormonen en droom van mijn eigen borsten, dat moet een uitgemaakte zaak zijn toch? Ballen mogen wat mij betreft weg, die baard moet écht een keertje grandioos opdonderen (liefst met fanfare en al), allemaal geen dingen die een "echte" man zou willen en mij toch wel een vrouw zouden maken. Dus, waarom heb ik dan nog steeds dat ik met "we" over mannen als groep kan praten, en "ze" over vrouwen? "Ze" (vrouwen dus) kunnen niet rijden als ik zo'n stomme muts kilometers lang links zie plakken op de snelweg, en "we" doen gewoon niet zo moeilijk als ik een vrouw op internet een vraag zie stellen waarom mannen dezelfde handdoek gebruiken voor hun lichaam, haar, gezicht en pielemuis. Nou is dat wel een beetje een cliché, maar het gaat om het punt dat ik me bij een vraag als 'waarom doen mannen dit?' blijkbaar nog steeds aangesproken voel, en mezelf best vaak in het hokje 'man' stop.
'Ben je dan niet gewoon iets van non-binair ofzo', vraag ik me daarna af. Jij als gewaardeerde lezer misschien ook. Nee, want dan weet je (denk ik dan) duidelijk dat je geen van beide bent. Je hebt vrij expliciet het beeld van jezelf als noch man noch vrouw. Ik weet gewoon niet welke van de twee het nou 'echt' is. Die keuze leg ik mezelf op, want ik wil niet een beetje tussen wal en schip zitten, enhet is niet alsof ik tegenwoordig móet kiezen wat het nou is. Daarnaast word ik wel degelijk vrolijk van het idee om gewoon een vrouwelijk lichaam te hebben. Ik vermoed maar zo dat een non-binair iemand daar niet denderend blij van wordt.
Ik denk en hoop dat het 'gewoon' een knop is die nog om moet, omdat het zo'n verandering is van wie en wat ik vroeger was. Niet dat ik een ander persoon ben nu, maar ik presenteer me wel degelijk heel anders dan vijf jaar geleden. Altijd in mijn bandshirts en lompe broeken, baard, bier drinken en kut roepen (maar dat doe ik nog steeds), het is een best verschil met hoe ik nu in leuke jurkjes rondloop en druk in de weer ben met allemaal makeup. Ik vind dat ook leuk, het past bij wie ik vind dat ik ben en probeer me niet druk te maken over wat anderen ervan vinden. Het is alleen dus wel behoorlijk anders, en ondanks dat ik er nu dus al twee jaar mee bezig ben is, voelt het nog steeds niet allemaal natuurlijk.
Ook dat is allemaal wel logisch, want het is niet allemaal in één keer anders gegaan. Het begon met een dag in de week een rok aan naar m'n werk, dan een weekje die kleren naar m'n werk, bijna een half jaar later ook alleen nog maar zo naar buiten, weer een paar maanden later het haar, half jaar verder de naam en voornaamwoorden, weer wat maanden later de hormonen en pas dan komen we op het heden. Eigenlijk is het dus pas een maand of vier dat ik wen aan mezelf als vrouw zien, wat best kort is in vergelijking met de 32 jaar daarvoor. Wat dat betreft ben ik mogelijk een beetje streng voor mezelf dat het nu allemaal al moet kloppen. Mijn hele verhaal is niet je standaard 'kind-weet-het-al-vanaf-z'n-vijfde', het is gewoon een heel langzaam en voorzichtig proces. Het hoeft dus ook niet dat ik dat voor mezelf allemaal al omgeschakeld heb. Aldus mijn rationele brein, wat kalm en rustig nadenkt over wat ik voel of vind, en waarom. Nu de rest nog.
Niet zo bijdehand doen jij. Ik wil mam en Alwin eigenlijk nog steeds geen gelijk geven. Maar ja, gaat wel lekker. Het is niet dat alles nu ineens minder druk is in mijn hoofd, maar door me even (ik ben pas 50 minuten aan het schrijven) te concentreren op een paar van de zorgen is het wel wat gestructureerder. Voor nu. Straks chaos. De rest staat al te springen om aandacht. Omdat het me wel lekker bezig houdt ga ik gewoon verder met de volgende, en dan doen alsof het helpt.
Want, ik noemde het niet direct zonet, maar het is een andere stamgast; ik ben op sommige punten echt véééél te streng voor mezelf. Ik moet en zal mezelf vrouw vinden, als ik er straks (lees, morgen) niet 100% uit zie alsof ik als vrouw ben geboren is dat het einde van de wereld, anderen vinden me waarschijnlijk ergens wel aardig ofzo maar het verhaal van 'oh ik ben zo zielig met mijn piemel in plaats van een vagina' wordt nu ook wel oud, een maand geleden kon ik al mijn stemoefeningen supergoed en deed ik ze netjes iedere dag en nu misschien net drie keer per week, dus blijkbaar hoeft het allemaal niet zo nodig, en zo nog veel meer.
Het zijn allemaal dingen waarvan ik wel weet dat het in werkelijkheid niet zo is als dat ik denk. Als ik toch tot het besef kom dat ik niet helemaal in het hokje vrouw pas maar ook iets erbuiten dan is dat helemaal niet erg. De hormonen gaan hun werk wel doen en ook als ze dat niet doen is dat geen probleem, want ik zie er al een hele tijd duidelijk vrouwelijker uit dan mannelijker. Het maakt mijn vrienden niet uit of ik nou Martijn ben of Vera, ze zijn mijn vrienden om wat we met elkaar gemeen hebben, en niet om wat er tussen mijn benen zit. En je stem aanpassen is ook gewoon moeilijk, dat gaat met ups en downs en komt uiteindelijk wel goed. Het is niet erg om daar moeite mee te hebben. Ik weet het allemaal best, en ook dit is een riedeltje wat heel vaak voorkomt, maar het blijft toch moeilijk om er positief over te blijven. Het duurt allemaal lang, het kost ontzettend veel energie en moeite, en samen met de twijfels of dit überhaupt is wat ik zou moeten zijn is het lastig om al het negatieve weg te praten en mezelf niet gewoon lekker heel erg zielig te vinden.
Overigens betekent dat niet dat ik nu helemaal depressief op de bank ligt ofzo hoor. Er zijn ook wel degelijke leuke dingen te melden; vorige week had ik voor het eerst inkijk, later deze week ga ik ontiegelijk veel geld uitgeven om weer ontiegelijk mooi haar te hebben, waar ik écht blij van word, en ik word nog steeds een beetje warm van binnen als mensen moeiteloos 'ze' gebruiken wanneer ze het over mij hebben. Dat vind ik allemaal echt nog steeds leuke dingen en ontwikkelingen. Ze worden alleen een beetje overschaduwd door het zorgen maken wanneer ik mezelf niet met iets anders kan afleiden.
Misschien toch maar dat fysieke dagboek gaan bijhouden.
Graag gedaan. Ik ben hier ongeveer iedere week. Tot de volgende keer!