Vera-demingen

Er is niet echt een brochure voor ofzo, zoals bij de huisarts voor hooikoorts, of wratten, of koortslip, of SOA's, of psoriasis. Ik ben ben wel benieuwd wat voor raar poppetje ze daarvoor op de voorkant hebben staan. Of wat erin staat. 'U loopt risico op transgender zijn als u verwekt bent. Indicatoren zijn roepen dat je vroeger een meisje was en schoenen van je (stief)moeder oprekken. De behandeling bestaat uit tieten krijgen of verwijderen, en van je outie een innie maken, of andersom. Vraag uw huisarts om meer informatie'. Ik had echt iets als schrijfster ofzo moeten worden, wat een gemiste kansen.

Redelijke intro, maar mist het punt wel een beetje. Waar ik over ga proberen te schrijven is de dingen die nu veranderen waarvan ik vooraf niet wist dat het zou veranderen, of niet had verwacht dat het zo snel/intens/veel zou zijn. Sommige van die dingen zijn heel schattig, en anderen zijn ronduit vies. Sommige zijn beide tegelijk, zoals Lola. Ze is verkouden en ligt dan heel schattig naast me op de bank, en als ze niest is dat echt adorable. Wat minder adorable is, is dat ze altijd eerst haar hoofd naar mij draait en dat al dat snot dan zo in mijn gezicht komt. Zoals ik al zei, schattig en vies tegelijk.

Also, shoutout naar andere Martijn, want die was butthurt dat hij niet bij naam genoemd werd in het vorige blog. Bitch, je staat gewoon in de titel. Zeikerd. Je weet toch dat ik aan je denk <3

Dit wordt echt een heel raar blog

Ja, maar ik ben ook een beetje raar (maar wel lekker, huhuhu), dus dat kan gewoon. Daarnaast is poezensnot niet het raarste wat ik op dit blog zal schrijven. Maargoed, ik zal maar eens beginnen aan die lijst. In geen bijzondere volgorde, behalve die waarop ik ze herinner of bedenk.

1: ik moet veel harder en langer lachen om veel stommere dingen. Volgens sommigen van jullie had ik al geen gevoel voor humor (diegene hebben het verkeerd, ik ben hilarisch), maar dat is echt nog erger geworden. Ik kan lekker Disney+ kijken omdat ik dat van pap steel, en daar staat Scrubs ook op. De humor daarin is leuk, maar niet alsof het alle prijzen van de wereld wint ofzo. Toch hebben ze grapjes die eigenlijk heel stom zijn en dat ik dan ineens hardop zit te lachen, en ook gewoon lang. Na een seconde of twintig valt het me op dat ik nog steeds lach, wil ik me terughalen waarom ik zo hard lach, herinner het grapje en begin gewoon weer opnieuw te lachen.

Nou had ik voordat ik met hormonen begon ook al wel momenten waarop ik net wat te lang zat te lachen om mijn eigen grapjes, maar het is echt anders nu. Ik denk dat het komt omdat die hormonen emotionele remmingen verminderen, maar ik dacht dat die alleen zouden werken op blijdschap, verdriet, frustratie of whatever, maar zo te zien dus ook lachen. Huilen dan weer niet; dat deed ik eigenlijk sowieso al nooit, en ondanks dat ik wel momenten heb gehad waarop ik iets heel zielig vond of mezelf even heel zielig vind ofzo, huil ik niet. Misschien is dat gewoon stuk.

2: plassen is... uitdagender. Ja, dat vertellen ze dus echt niet en ik ben te achterlijk om het te bedenken. Waarschuwing, dit is dus het ranzige verhaal. Ik ga al jaren zittend plassen, want dat moest na mijn besnijdenis en je kunt lekker zitten, wat veel relaxter is. Nou kon dat 'vroeger' vrij makkelijk, gewoon zitten, pielemuis even naar beneden duwen en gaan met die banaan. Als er echt een stevige straal uit moet kwam het uiteinde gewoon tegen de pot en nooit ver genoeg omhoog, zeg maar. Net als met een brandslang, als je daar de kraan vol open zet gaat 'ie ook alle kanten op. Nou, dat viel dus mee omdat de slang gewoon niet zo veel kanten op kon. Alles blijft gewoon netjes waar het heen moet gaan. Ik hoop dat het duidelijk is zo :P

Anyhoes, ja, dat is dus niet meer zo. Door die pillen is de hele boel aan het krimpen. Niet alleen de zak, maar ook de piemel zelf, en daardoor blijkt dat ik niet meer gewoon kan zitten, naar beneden duwen en gaan. Want, als ik nu te lang wacht met naar de wc gaan en de straal te hard wordt gaat 'ie stuiteren en omdat het universum mij haat, mikt 'ie dan precies op de 5 milimeter ruimte tussen de pot en de bril. Mja. Dat stroomt er dus lekker uit. Hele vloer eronder, met een beetje pech plas ik gewoon over mijn eigen voeten. Ik moet bij het plassen nu echt de boel naar beneden blijven houden, of helemaal naar voren zitten zodat er net als vroeger een stuk porselein in de weg zit. Doeidoei, relaxed zitten en gewoon plassen. Doeidoei, waardigheid door dit verhaal te vertellen. Happy fucking joy joy.

Wel een hele goede reden om toch wel een vagina te willen; dan staat het (afaik) wel redelijk afgesteld op naar beneden. Bah.

3: de gevoeligheid van mijn tepels/boobies. Dat werd wel verteld, want je weet dan dat het daar ook begint, maar dat is toch een stuk heftiger dan ik had verwacht. Ik weet niet of ik het gewoon heb onderschat, of dat ik me er geen goede voorstelling bij kon maken, maar potverdullemie zeg. 's Ochtends word ik wakker, en als ik pech heb ben ik op mijn buik gedraaid  in mijn slaap. Ja, dat vinden ze niet cool. Of als ik sta te douchen en somehow een tiet sla. Jezus, echt. Not cool. Maargoed, dat was dus wel bekend, dat het gevoelig zou zijn, maar ik dacht dat het dan ook gewoon 'gevoelig' zou zijn. Alsof het kietelt ofzo, misschien een beetje ongemakkelijk, maar er zijn dagen waarbij ik ze echt de hele dag voel.

En dan klaag ik daarover bij vriendinnen, en dan zeggen die doodleuk 'Ha! Welcome to womanhood!'. Leedvermaak is het beste vermaak, sure, maar had dan even gewaarschuwd ofzo. Naja. Het is het allemaal wel waard, want uiteindelijk zitten er borsten. Of ze nou pijn doen of niet, ze komen. Dus, misschien was de brochure de boel een beetje rooskleurig aan het voorstellen dan het is, of ik heb dat gewoon zelf gedaan. Klinkt best waarschijnlijk, dat laatste.

4: de willekeurige confrontaties met dingen die toch nog wel heel mannelijk zijn. Beetje zeurderig en een bekend verhaal inmiddels, maar er zijn wel momenten waarop het allemaal even wat meer opvalt en aanslaat dan anders. Neem bijvoorbeeld de stemtraining; Esther is heel tevreden over hoe ik dat allemaal doe, en dat gaat meestal ook wel goed. Er zijn momenten waarop ik oefen en dan ineens echt heel veel verschil hoor al. Tegelijkertijd heb ik later die dag dat ik even met een collega klets en dan opeens merk dat ik helemaal niks van die oefening toepas op zo'n moment. Sterker nog, ik doe dan juist alles verkeerd. Dat, of bij oefeningen voor toonhoogte en resoneren waarbij het gewoon totaal niet lukt om de 200Hz te halen en ik net een beetje rond 170Hz hang. Nog steeds dik 70Hz hoger dan ik normaal praat, maar het is dan ook alleen maar resoneren. Het lukt nog niet om op natuurlijke wijze te praten op die vrouwelijke manier. Oefening, uiteraard, maar zo vermoeiend dat het zo langzaam gaat.

Dit stond allemaal wel in de brochure hoor, het is geen verrassing. Het is ook niet meer of minder dan ik had verwacht, sterker nog, dit is precies waarom ik er zo lang over na moest denken. Hoe ga ik om met de tegenslagen? Wat gebeurt er als ik er gewoon geen puf voor heb? Nou, ja, vrij redelijk, denk ik. Stiekem weet ik best dat ik het goed doe. Ik begin echt al wel dingen toe te passen in mijn spraak. Meestal heb ik niet zo'n moeite met die oefeningen en gaan ze gewoon soepel. Maar toch, het is drie maanden funderingen leggen voordat je een beetje zinnetjes begint te maken. Dat het zo lang duurt vreet energie, en dat is wel zwaarder dan ik had gehoopt.

5: het wisselen van zelf wel of geen veranderingen zien door hormonen. Ja, weer zo'n plaat die zichzelf herhaalt, maar wel vooruitgang. Dit staat ook gewoon op de lijst; je weet dat veranderingen langzaam gaan, en dat het lastig is om de veranderingen bij jezelf te zien omdat je je eigen gezicht zo vaak hebt gezien. Toch, ik had gedacht dat het wel snel zichtbaar zou zijn bij die drie maanden. Nou, dat viel dus tegen, maar van de week was het er ineens wel. Afgelopen vrijdag was ik dus wat aan het kletsen met wat vrienden en zat ik te klagen dat ik mijn t-shirt lade moest gaan legen en hoe zonde dat is. Al mijn coole t-shirts, mijn bandshirts en gewone leuke shirts, ja, die staan allemaal voor geen meter boven een leuk rokje. Wat blijkt; als ik de hals eruit knip worden ze magisch wél vrouwelijker, aldus Milena en Rachella.

Zondag de la geopend, shirt uitgezocht wat niet maatje veel te groot was en hop, de schaar erin. Dat stond ineens toch best leuk. Wat meer shirts uitgezocht en uiteindelijk ook een Moonsorrow shirt gevonden die redelijk past en met mijn subtiele wijzigingen echt superleuk is. Mam komt me gelukkig helpen om een en ander nog in te nemen, en dan kan ik weer supercool mijn t-shirts dragen. Dat is wel heel fijn, want die waren wel een deel van wie ik ben en wat ik niet meer echt kon uitdragen. Er zijn wel gewoon dagen geweest waarop ik dacht 'ja nou en, who cares, draag gewoon zo'n shirt', maar het leek toch niet te passen bij wat ik wilde uitstralen en dat vond ik dan toch belangrijker. Wat stom is, want je moet uitdragen wie je bent en niet wie je wil dat anderen denken dat je bent. Toch, het voelde niet fijn. Dat is nu dus weer anders, en het was zo fijn om gewoon een bandshirt te kunnen dragen en toch vrouwelijkheid uit te stralen, superfijn. Ik kwak er zometeen nog wel een foto bij van die dag, want ik keek ernaar en zag ineens al die veranderingen.

Tadaaaa! Sure, het haar maakt ook een boel verschil, en uberhaupt de boobies, maar wat me het meest opviel was dat ik ineens dingen in mijn gezicht anders zag zijn. Dit is zonder makeup, maar wel met een wat blurry lens. Toch, mijn huid lijkt superzacht, alles is wat ronder (misschien is dat ook gewoon vet), en mijn ogen zijn anders. Mam zei het al toen ik haar een andere foto liet zien, 'je lacht met je ogen'. Nou, dat klopt inderdaad wel, en het valt me hier gewoon wat meer op.

Wat er dan onverwacht aan is, is hoe dit nog steeds wel heen en weer stuitert. Ik was die dag helemaal blij, maar de volgende ochtend stond ik me te scheren en was ik er weer helemaal klaar mee. Uberhaupt dat ik moest scheren, maar ook kon ik alle effecten ineens niet meer zien. Dan ga ik tegen mezelf praten, uiteraard in een veel te lage ochtendstem waardoor ik dáár weer onzeker over raak, mijn gezicht wordt boos en dan is dat weer extra mannelijk en nouja, dat gaat door. Mja.

Frustrerend weer, en misschien iets meer gestuiter dan ik dacht. Ik had het idee dat het meer lineair zou gaan. Als ik eenmaal een bepaalde verandering zou zien, zou ik die ook blijven zien. Dat is dus niet zo, en dat zijn dan dingen die energie vreten omdat ik weet dat het goed komt, maar daar heb je weinig aan als je in een dipje zit. Wat wel leuk is, is dat terwijl ik dit typ het beeld zo staat dat ik eigenlijk een tittypic heb. Hehehe, ik kan tittypics maken. Supercool.

Nou, wat een verhaal ja weer

Ja he. Ik begon iets voor 21:00 met typen, en inmiddels is het al 23:00. Nou zijn er pauzes omdat ik met mam naar Hij Is Een Zij aan het kijken was en wat verkiezingsuitslagen, maar toch, lang genoeg zo. Misschien volgende week ook weer gewoon op dinsdag. Doei!