13-03-2021 00:09
Statistieken op moment van schrijven:
'Heuh, je praat alleen maar over jezelf, heuhhh, wat ben je toch egocentrisch, huilhuil'. Zeikwijven. Nou, hier heb je je blog over jullie. Als je niet bij naam genoemd wordt (wat goed mogelijk is, want ik heb weinig behoefte aan mensen op internet outten als mijn vrienden) betekent dat niet dat ik je ben vergeten hoor. Je hebt gewoon geen expliciete shoutout gekregen, you'll live.
Nou. Ik zat vandaag gezellig te quizzen en kletsen met Milena en Rachellem (twee shoutouts down, een aantal te gaan), heel leuk en alles, hard verloren uiteraard. Na de quiz zaten we nog verder te kleppen en bedacht ik me dat ik nog een blog moest schrijven. Noooouuu, ze gingen los hoor. Bovenstaande verhaal dus, hoe egoïstisch ik wel niet ben dat ik nóóit over anderen schrijf, altijd maar over mezelf. Vandaar dat ik ook met die drie begin.
Ze zijn wel cool. Net als eigenlijk iedereen doen ze er totaal niet moeilijk over, tonen ze oprechte interesse en helpen ze me zo nu en dan met dingen, wat wel chill is. Rachella had in het vorige verhaal al haar shoutout vanwege de marmot, maar ze helpt ook met makeup, which is cool. Ik kan overigens nog steeds niet countouren. Sorry.
Willem, haar aanhangsel, helpt me dan niet zoveel met haar, of makeup, of kleding, of wat voor vrouwelijks dan ook, maar wel door gewoon vragen te stellen en kutgrappen te maken. Met Maasbrays was dat ook leuk, hoe we 's nachts met bier in de handen om het vuur zaten en hij oprecht vraagt 'ja maar Tuna, waar val je nu op dan?'. Hij zag mijn antwoord 'gewoon, de grond' ook even niet aankomen. Maar wel gewoon supportive, which is cool.
Milena, last but not least van deze drie musketiers, kent me eigenlijk alleen maar als vrouw, wat het misschien ook wel anders maakt dan bij de rest. Wel supercool, want zij komt dan ook met verhalen hoe ze volstrekt automatisch 'vriendin' of 'ze' zegt, sjiek hendig. En dan daarna volstrekt vergeten dat ik als jongen ben geboren en daar pas weer achter komen als ik claim prima mijn eigen snor te kunnen kweken in plaats van eentje op te moeten plakken. Also, ze maakt best lekkere lasagne en heeft by far de beste muzieksmaak van al mijn vrienden.
Met de rest ben ik nu niet aan het praten, dus daar ga ik niet specifiek over praten, maar meer in het algemeen :p Want, like I said, die zijn eigenlijk allemaal best wel relaxed met alles. Over het algemeen is het bij iedereen het welbekende 'ja is best, ga nou maar bier halen', al dan niet gevolgd door 'kut'. Wat eigenlijk heel bevestigend is. De meeste van mijn vrienden hadden er misschien één of twee vragen over en hop, over naar de orde van de dag.
Dat was best fijn, want ondanks dat ik eigenlijk wel redelijk wist dat niemand er moeilijk over zou doen, maak je je daar toch zorgen om. Had ik ook bij mijn ouders, terwijl ik ook daar best wel zeker wist dat er niks ergs zou gebeuren, maar toch maak je je ergens zorgen. Dat iedereen dan zonder (schijnbare) moeite gewoon doorgaat en mij verder niet anders behandeld, op de andere soort grapjes na, is heel geruststellend. Het is toch wel fijn dat die mensen me mogen om wie ik ben als persoon, en niet of ik bij hun imago pas of iets dergelijks. 'Echte vrienden', als je sentimenteel wil doen.
Hehehe, ik vond het een leuk grapje. Maar ja, soms wel, alleen gelukkig niet bij de mensen die er toe doen. De mensen die dan wel moeilijk doen zijn willekeurige figuren die ik daarna nooit weer zie. De mensen bij de kassa die klagen dat iedereen tegenwoordig maar vrouw wil worden, de 16-jarigen die net die ene vriend met een rijbewijs hadden en voor een rood licht even moeten laten zien hoe stoer en mannelijk zij wel niet zijn, of gewoon kindjes die bij de winkel rondhangen en 'hé, daar heb je die transgender'. Je hebt ook nog steeds wel de blikken, of comments op nieuwsberichten waarbij men dan los gaat op hoe gestoord we wel niet zijn en hoe we ons niet zo moeten aanstellen.
Meestal dingen die eigenlijk na een minuut al voorbij zijn, maar waar ik dan nog wel over blijf malen. Dingen als of ik er wel vrouwelijk genoeg uit zie, of het ooit wat gaat worden met mijn stem, dat soort ongein. Niet heel cool, maar komt gelukkig niet al te vaak voor.
Vanuit mezelf komt het wel wat vaker voor, omdat ik dan bijvoorbeeld denk dat ik bevestiging van anderen moet hebben of ik wel trans genoeg ben, of dat ik wil horen dat het allemaal wel verandert ofzo. Het zou niet uit moeten maken, ik weet dat ik dit wil, ik weet dat ik uiteindelijk hier gelukkiger van ga worden dan als man leven, dus waarom zou ik dan nog van anderen moeten horen dat het klopt of iets. Volgens mij zit ik daarin uiteindelijk mezelf meer in de weg dan dat anderen mij dwars zitten. Met die pillen erbij krijg je soms nog eens een extra dip en boem, je ligt de hele nacht te woelen en overdag ben je nauwelijks productief omdat je alleen maar nadenkt over hoeveel je nadenkt. Superhandig.
Lekker opbeurend einde zo, he? Daarom nog even wat leukers. Want het is dus wel cool dat ik ook tijdens die dipjes nog vrienden heb die dan toch wel opbeurend zijn. Niet bewust (denk ik), maar door gewoon even te babbelen en mijn gedachten dan even van het gedoe af te houden. En ze maken leuke grapjes, wat dan toch wel weer bewijst dat het ze echt niet uitmaakt. Da's wel leuk.
Zo, dat was weer een goed verhaal. Ik ga verder praten over hoe ik een eventuele vagina open zou moeten houden met bijvoorbeeld schattige penguindildo's. Wel echt heel schattig though.