Vera-demingen

Ik vraag me af hoeveel ik deze titel ga hergebruiken. Het is wel lekker makkelijk, maar ook wel een beetje makkelijk. Huhu. Nouja, anyways, ik heb geen groot verhaal (leugens, wel een beetje) en geen inspiratie voor een betere titel, dus we doen het er maar weer mee. Het verhaaltje is ook wat later dan anders; de oplettende lezer zal hebben gezien dat ik meestal op dinsdagavond een blog plaats, maar nu is het dus gewoon al zaterdag. Dat is deels omdat ik niet echt veel te vertellen had, maar ook omdat ik gisteren de endelcriminoloog endrocrinoloog hormoonarts aan de telefoon had, en ik wilde wachten wat die te vertellen had tot ik mijn verhaaltje deed.

Wat die te vertellen had was eigenlijk heel weinig. Artsen zijn in mijn ervaring sowieso al vrij haastig en kort van stof, maar deze nog wat meer. Vorige week heb ik wat bloed laten aftappen om te laten onderzoeken, zodat we kunnen zien wat al die hormonen meetbaar uitgespookt hebben. Vier buisjes bloed dit keer, vorige keer was het zes of zeven, dus dat is prettig :p Goed, dat spul is dus getest en de uitslagen daarvan zijn naar de arts gegaan. Die belde mij dus om te vertellen hoe alles er nu voor staat. Halve dag in spanning, van tevoren nadenken of ik vragen heb die ik hem moet stellen, kijken of ik andere bijwerkingen heb dan vermoeidheid en de gewenste bijwerkingen, the works. Kerel belt, ik neem op, twee minuten later was het alweer voorbij. Mannen, pffft.

Nee, er viel ook vrij weinig te vertellen :p Mijn testosteron is gedaald van 12mol per liter bloed (ik heb de eenheid maar even opgezocht :P ) naar 1,2, wat toch best hendig is. Als je me 15 jaar geleden had gevraagd wat dat inhoudt kon ik het je vertellen, nu weet ik echt niet meer wat een mol is. Behalve dat beestje wat tunnels graaft. Anyhoes, dat was om te beginnen al niet heel hoog, 12 is volgens het internet een beetje de ondergrens, maar is nu dus flink gedaald. Dat is obviously de bedoeling, want ik heb het niet zo op dat spul. Maargoed, dat betekent dat de pillen daarvoor goed werken en de boel lekker laag houden.

Nou was dit ongeveer het punt waarop die arts alweer wilde ophangen (T is nu 1.2, heb je bijwerkingen, ok!), maar ik kon er toch nog een woordje tussenkrijgen dat ik wel wat meer fysieke effecten verwachtte. Rond deze tijd zou je namelijk wel wat verschil moeten kunnen zien, en ik zie het nog niet. Nou kan dat aan mij liggen, maar het kan ook gewoon zijn dat ik meer oestrogeen nodig heb. Dat vond de arts ook, dus die heeft een recept naar mijn apotheek gestuurd om de dosering daarvan te verdubbelen; van 2mg per dag naar 4mg. En passant zei hij er nog bij dat dat normaal is in deze fase, dus het kan allemaal prima blijkbaar. Maak het maar een onsje meer dan :)

Al met al duurde dat hele gesprek dus net twee minuten. Over drie maanden moet ik weer wat bloed laten afnemen en wordt dat ook weer onderzocht om te kijken hoe alle spiegels er dan bij staan. Behalve testosteron en oestrogeen zijn alle metingen gelijk gebleven, dus het mag lekker door blijven gaan. Niet dat ik me echt zorgen maakte dat het me enorm kapot maakt ofzo, maar wel fijn dat het gewoon aanslaat zoals het hoort.

Maargoed, het moment supreme, want dat heb ik ergens een keer beloofd en moeders vroeg er van de week ook al om; de foto's met het verschil dat die hormonen dus maken. Het blijkt dat ik echt heel slecht ben in foto's maken van mezelf, en ongeveer even enthousiast ben over foto's die anderen van mij gemaakt hebben. Zeker de eerste hormoonselfies zijn vanuit een vreselijke hoek genomen, met achterlijk licht en mijn haar zit helemaal verkeerd. De meeste zijn ook zonder makeup, wat wel zo eerlijk is voor de vergelijking, maar er wel voor zorgt dat ik nog ontevredener ben over die foto's. Je ziet precies waar ik niet zo denderend heb geschoren, of, nog dommer, dat ik 's avonds die foto sta te maken. Met alle baardgroei en vermoeide ogen en alles erbij. Lekker bezig, muts.

Maar dat mag jullie pret niet dempen. Ik heb speciaal hiervoor een heuse collage gemaakt van way-way-before naar begin 2020 tot nu. Want, als ik goed geteld heb (en dat heb ik) is vandaag mijn 100e dag aan de pil. Hiep hiep hoera voor mij. Je ziet niet overal mijn gezicht, maar het gaat om het idee, vind ik. Als het goed is (en dat zal het probably wel zijn) kun je op de afbeelding klikken om een grote versie te bekijken. Kun je net een beetje inzoomen op mijn hoofd.

Ja, ik zie wel wat verschil, maar het is voornamelijk door de makeup. Daar ben ik gewoon veel beter in geworden. Het is niet geheel toevallig dat ik vanmorgen foto's heb gemaakt in dezelfde jurk als die foto van augustus 2020; die is toen op mijn werk gemaakt met degelijke camera's en mensen die weten wat ze doen, denk ik. Ik wilde toen wel breder lachen, maar dan worden mijn ogen héél dun (zie oktober 2017) en dat vonden ze onhandig voor de foto. Ze hadden toen denk ik niet door dat we het gebruiken als ieniemienie plaatjes in ons beheersysteem, zodat klanten zien wie hun tickets beantwoordt. Je ogen zijn dan ongeveer 4 pixels, open of gesloten.

Voor wat context: die eerste foto is op vakantie in Amerika en kwam in de vorige post ook al terug, de tweede is een screenshot uit het TV-programma waaraan ik heb meegedaan (De kennis van nu: de gendercode, voor degene die hier nu pas over lezen). De derde is met mijn (toen) pasgeboren neefje en om even op te scheppen over hoe goed mijn benen zijn, en nummer vier was met mam in Deventer toen we nog naar terrasjes mochten. Nummer vijf is dus die voor mijn werk, nummer 6 de avond vóór mijn eerste pillen. Nummer 7 was met Sinterklaas (een week aan de pil), met het eerder genoemde neefje op schoot en mijn benen echt mega charmant als een soort stelten om dat kind op te leggen. De laatste is van vanmorgen, want, nou ja, 100 dagen.

Ik zie mischien niet zoveel veranderingen in mijn gezicht door die hormonen, maar wel met wat ik nu allemaal doe/draag/wil en hoe ik daar nog geen jaar geleden over dacht. Best geinig.

Anyhoes, ja, nou, ik zie wel dat het er anders uit ziet, maar ik denk dus ook dat dat voornamelijk de makeup is. Daardoor wordt gewoon een hoop van de mannelijkheid die ik eerder niet of niet zo goed wist weg te werken veel minder duidelijk, en dat helpt. Voor de volledigheid (en omdat ik nu toch bezig ben) nog even met en zonder makeup naast elkaar:

To be fair, ik heb vlak voor die eerste foto nog even lekker in mijn ogen zitten wrijven omdat ondanks dat het al een week geen neplente meer is, ik nog stééds last heb van die pollen en mijn ogen. Rotspul. Maargoed, dit is waar ik het verschil in zie; links zonder makeup, rechts met. En wat sieraden, maar dat doet weinig aan mijn gezicht. Nou ben je over het algemeen zelf je grootste criticus, en ik zie natuurlijk het gezicht wat ik al dik 30 jaar zie en alles wat ik er wel en niet leuk aan vind, én ik zie het iedere dag, maar toch. Het mag van mij echt wel wat harder gaan.

Als het goed is gaat dat de komende maanden ook wel gebeuren, maar ik ben gewoon ongeduldig hierin. De hogere dosering oestrogeen zal daar ook wel aan gaan meehelpen. Wanneer ik over drie maanden dan weer zo'n lading foto's naast elkaar zet zul je probably al wel meer zien en mij ook een stuk vrolijker erover zien schrijven.

Tot die tijd: