Vera-demingen

Ja, sorry, ik kon hier echt geen leuk grapje bij bedenken. Ik ben net van Veendam naar Apeldoorn gereden en bijna de hele tijd bezig met een betere titel, maar helaas. Aan de andere kant, dat verhaal over mensen die dingen voor mij invullen had ook geen geinige titel en ik heb nog steeds lezers, dus blijkbaar kom ik er mee weg. Ten slotte weet je wel echt precies waar dit verhaal over gaat als je de titel leest, wat misschien wat minder duidelijk is bij 'Ik moest bloggen want de bel deed het niet'. Je maakt nog eens wat mee als blogger.

Disclaimer; hieronder staan foto's van mezelf uit oktober 2017. Ik was toen nog een relatief normale gozer, en loop er dus ook zo bij. Ik heb geen moeite om die foto's te zien. Ik zie niet zozeer Martijn, ik zie gewoon mezelf van 3,5 jaar geleden. Ondertussen loop ik echter al wel bijna twee jaar rond als vrouw, en zijn er echt wel flink wat veranderingen geweest. Daar heb ik al een heel verhaal over geschreven, hoe ik mezelf redelijk los zie van mijn eerste 30 jaar als man, maar ik kan me best voorstellen dat sommige lezers dan ook denken 'oh, maar ik nog niet helemaal', en dat het dan misschien wel heel erg vreemd is om die foto's te zien. Dat geeft niet, dat mag ook gewoon wat raar voelen. Maargoed, dan dus wel even een heads-up als je dat lastig denkt te gaan vinden. Als ik zo kijk hoeveel tekst er staat tussen deze alinea en de eerste foto ben je nog net op tijd om weg te klikken mocht je het moeilijk vinden.

Goed, dat gehad, verder schrijven over haar dus. Ik heb al een paar keer mijn opvattingen over lichaamshaar gedeeld hier, maar nog niet uitgebreid geschreven over mijn hoofdhaar, terwijl ik dat al wel eens had beloofd. Bij deze. Duurt even, maar dan heb je ook wat. Net als bij haar. Doorgaans. Ik beeld me helemaal in hoe jullie allemaal kekke coronakapsels hebben, omdat het spul dus meestal wel groeit. Bij mij is dat al een paar jaar een heikel punt, want net dat éne gen van moeders' kant wat ik achteraf niet zo nodig had hoeven hebben, kreeg ik toch. Mijn inhammetjes. Naja, inhammetjes, noem het maar gerust inhammen. De fjorden zijn er niets bij. Bedankt, opa.

Mijn Y-chromosoom in combinatie met dat gen is een wonderlijke combinatie die ervoor zorgt dat mijn eigen haar niet bijzonder dik is. Ook niet bijzonder veel aanwezig op mijn hoofd, en hoewel ik al 18 jaar mijn best doe, ook niet bijster lang. Ik zou op dit punt prima een oude foto kunnen plaatsen waarbij je mijn woeste manen ziet, maar ik tik dit op mijn werklaptop en daar heb ik die foto's niet. Maybe dat ik die later toevoeg. (Notitie van de auteur: ik heb ze wel op mijn servertje staan, en daar kan ik gewoon vanaf mijn laptop bij. Dus, fototijd! Zoals gezegd, deze foto's zijn uit 2017, toen ik met Annika op vakantie was in de VS. Ik heb een paar uitgezocht waarbij je redelijk duidelijk kunt zien hoe mijn haarlijn liep, hoe het haar er uberhaupt uit zag en wat het hele beeld een beetje wat met dat haar. Nou is dat in combinatie met een t-shirt en korte broek sowieso al redelijk mannelijk, maar het gaat me dus even om wat het haar uitstraalt en hoe dat samenwerkte met het hele lichaam.)

Je ziet het, ik ben niet gezegend met een mooie volle bos en een strakke haarlijn. Het pluist alle kanten op en had toen al een jaar of tien dezelfde lengte. Moraal van het verhaal is in ieder geval dat mijn haar niet echt indrukwekkend is, en al helemaal niet overtuigend vrouwelijk. Dat helpt niet echt mee naar het uiteindelijke doel; er fatsoenlijk vrouwelijk uitzien en uitstralen dat ik me zo voel.

Nou doen de hormonen daar inmiddels hun trucjes wel mee, want vorige maand bij de kapper (jahaaa, ik wel, medische noodzaak bitches) zagen we al wel dat het langer begint te worden. Het is alleen nog niet voller en de haren die nog terug kunnen groeien hebben daar uiteraard gewoon tijd voor nodig. Which means, dat we het tot die tijd maar gewoon faken. Niet echt fake, want het is wel echt, maar niet echt van mij.

Faken?

Ik heb het over mijn haar. Beetje opletten. Maar heel specifiek, mijn haarwerk. Die heb ik namelijk iets meer dan een jaar geleden gekocht/gekregen, en maakt echt een wereld van verschil. Ik liep toen de kapperswinkel binnen als een vent in een jurk en liep eruit als een meid die net veel te veel aan haar haar heeft uitgegeven. Opnieuw tijd voor foto's!

Dat zorgt toch wel voor een redelijk ander beeld, ineens. Kost wat, maar dan heb je ook wat. Namelijk niet alleen voller en mooier haar (en ongemak van het vastzetten ervan), maar vooral een enorme boost zelfvertrouwen. Die foto's van mij als dude zijn 2017, maar die van het haarwerk van begin 2020. Toen was ik dus al ruim een half jaar volledig als vrouw gekleed, met makeup en alles en wist iedereen er ook van. Zelfde leuke jurkjes en rokjes als die ik nu heb, maar dan met een lelijke bos haar bovenop, die eigenlijk al meteen weggeeft dat ik ben geboren als jongen.

Ineens was daar dan dus dat volle, mooie en gezonde haar. Geen inhammen, geen pluizig stro, geen kalende kruin, gewoon mooi haar. Diezelfde dag ben ik nog doorgereisd naar Arnhem om de gaatjes in mijn oren opnieuw te laten prikken, dus daar zaten ook ineens weer piercings in. Een van de piercers daar was ik wat mee aan het kletsen en ik vertelde dat ik net die ochtend 'nieuw haar' had gekregen. Ze keek me aan alsof ze water zag branden omdat ze totaal niet zag dat het niet mijn eigen haar zou zijn. Nou, dan ga je toch wel heel breed grijnzen en zit je de rest van de dag nog steeds op die high. Dat was leuk.

Twee dagen later waren de opnames voor die documentaire waar ik in zat. Best fijn om dan gewoon mooi haar te hebben. Nog fijner dat mensen vrijwel allemaal zeiden hoe mooi dat haar was. Nóg fijner dat ik hiervan zulke boosts van mijn zelfvertrouwen kreeg dat ik veel makkelijker door de stad durfde te lopen of ergens een winkel binnen. Het hele beeld klopte duidelijk zoveel beter bij wat ik wilde dat mensen zagen dat ik me spontaan minder druk maakte over wat mensen zagen.

Nou, eind goed al goed dus.

Ja, soort van. Want wat ik wel had, was dat de lijm waarmee de voorkant aan je hoofd wordt vastgeplakt (zie die foto van de onderkant, de blauwe strips zijn plakband waar nog een klont lijm aan vast ging en dat vast aan mijn vers geschoren hoofd) al vrij snel los kwam. En dan heb je ondanks alle euforie ineens héél snel weer de paniek dat het verkeerd is, dat mensen zien dat het niet echt mijn haar is en dat ze dan niet alleen denken dat ik een man in een jurk ben, maar ook nog eens een pruik op heb. Minpuntje.

Dat is sindsdien ook niet echt goed op te lossen geweest. Misschien ligt het aan mijn huid, dat die niet lekker met die lijm om kan gaan. Ligt ook aan dat ik toen nog vaker naar mijn werk reed in plaats van dat thuis op de bank doen, en die motorhelm en mijn haarwerk zijn geen goede vriendjes. Dus ondanks al het zelfvertrouwen dat ik van dat haar kreeg, kwamen er ook nieuwe zorgen bij. Gelukkig wel zorgen waar ik beter mee om kon gaan, omdat ze daadwerkelijk erger waren in mijn hoofd dan op mijn hoofd. Anderen zagen niet hoe los de boel soms al zat, terwijl ik dat zelf natuurlijk wel voelde en me daar dan weer heel bewust van was.

Tsja, je kunt niet alles hebben he

Nee. Maar wel meer! Want in september kreeg ik van Rachella haar marmot. Volgens mij omdat zij toen naar blond ging, en ze een handige hairextension had die je om een staart kunt klemmen, maar die was bruin. En werd 'de marmot' genoemd. Anyhoes, gekregen, thuis geprobeerd hoe die stond en daaaaaamn girl, dat stond fucking goed. Niet zozeer omdat dat ding nou van zulke dendere kwaliteit was ofzo, maar de lengte die er ineens bij kwam gaf ineens weer diezelfde boost in zelfvertrouwen als het hele haarwerk een half jaar eerder. Dus, de volgende keer dat ik weer bij mijn kapper was had ik dat ding mee omdat ik het toen bijna dagelijks ook in had, en de keer daarop vroeg ik ze gewoon 'he, deze lengte, doe mij die eens?'

Dat werd even besproken, wat de mogelijkheden waren en hoeveel die grap me zou kosten. 'Nou, ik denk er nog wel even over na'. Leugens, ik wist het al, maar mijn rationele hoofd wil dan ook gehoord worden dus fiiiiine, ik denk er wel even over na. Mja, dat duurde een dag, toen appte ik ze dat de extensions besteld mochten worden. Maand later, 24 november, zaten ze erin. 's Ochtends supermooi haar gekregen, begin van de middag mijn groen licht voor hormonen en eind van de middag samen met mam bij Alwin gezeten om over van alles te praten. Dat was wel even een dagje van veranderingen toen.

Ik kan even geen foto vinden van mezelf met dat langere haar zónder dat je mijn gezicht ziet. Die bewaar ik namelijk voor wanneer ik een eerste vergelijking van voor en na hormonen wil doen, dus dat verklap ik nog niet. Geloof mij in ieder geval maar dat, voor zover je het nog niet gezien hebt, de lengte echt supercool is en ik er vrijwel constant mee speel. Again, die boost aan zelfvertrouwen.

Volgens mij overdrijf ik niet wanneer ik dat ook vergelijk met een raket die wordt gelanceerd; je hebt daarbij (als ik het goed onthou, en anders moet je maar voorstellen dat dit is hoe het gaat) een hoofdraket en wat van die dingetjes ernaast die lekker mee branden om dat hele ding zo van de aarde af te knallen. Nou, die hoofdraket is gewoon het hele proces wat ik doorga. Van kleding tot makeup, hormonen en operaties, naamsverandering en stemdingetjes, gewoon de hoofdlijn en hoe zeker ik me voel over wat ik doe en hoe ver ik daarmee ben. Alle dingen die dan met mijn haar zijn gedaan zijn die boosterraketten, die meegaan met de gewone raket maar dan wel de hele boel een gigantische extra zet geven. Ik zou uiteindelijk zonder dat haarwerk en de extensions ook wel zijn uitgekomen op het punt waar ik nu ben, maar lang niet zo snel en ook niet zo 'soepel'. Het heeft echt een enorm aandeel in de hele transitie en mijn zelfvertrouwen.

Maar hoe nu verder dan?

Nou, in het allerbeste scenario groeit al mijn haar gewoon terug, wordt het langer en somehow ook voller. Ik zet zo mijn vraagtekens bij de waarschijnlijkheid daarvan. Vermoedelijk zal het echt nog maanden duren tot alle haren die voorheen werden weggeschoren weer zijn teruggegroeid en op een leuke lengte zitten, en dan hebben we het nog niet over de kalende kruin. Ik zal dus nog wel even vast zitten aan dat haarwerk. Of, nouja, andersom, probably. Hij kan binnenkort wel op een wat stevigere manier worden vastgezet, dus dat is dan hopelijk weer iets minder zorgen maken dat de boel los zit en of mensen dat zien. Daarnaast zal mijn eigen haar ook niet zo snel op de lengte zitten waarop de extensions nu komen, dus ook die blijven nog wel even. Alles bij elkaar betekent dat een boel geld voor mijn kapper :')

Maar, het belangrijkste is nog steeds hoe absurd blij ik word van mijn haar. Het haar zelf is veel vrouwelijker, de manier waarop het valt maakt mijn gezicht vrouwelijker, als ik het los draag en je ziet het van achteren heb je ook gewoon een totaal ander beeld dan mijn eigen haar, het doet echt ontzettend veel voor me. Er zijn ook al meerdere keren wat doosjes chocola naar iedereen die aan mijn haar heeft gewerkt gegaan, omdat het gewoon zoveel betekent. Totally worth it. Alle ruim tweeduizend euro's die eraan zijn uitgegeven.