Vera-demingen

Toen ik dit blog opzette zei ik tegen mezelf (en ook tegen in ieder geval Jan en probably ook anderen) dat ik minstens één verhaal per week zou schrijven. 'Boh, hoe moeilijk kan het zijn. Ik mag graag over mezelf praten, dan schrijf ik het gewoon op en klaar'. Verleden Tijd Vera is echt een trut. Dat blijkt dus best moeilijk te zijn, stomme doos. Dat praten over mezelf gaat me best goed af, maar dat is meestal als iemand me echt naar dingen vraagt of in ieder geval een gesprek met me voert. Dat, of de vele gesprekken die ik met mezelf heb als ik in bed lig en niet kan slapen omdat ik met mezelf praat. Ik besef me net dat ik dan eigenlijk in een infinite loop zit en gewoon door ga tot de batterij op is en ik ineens slaap.

Naja, in ieder geval, dit is dus weer een wat algemener verhaaltje over hoe het allemaal staat in plaats van een heus thema. Vorige keer was mijn kutverhaal (hehehehe), dit wordt gewoon een kutverhaal. Ik verwacht weinig samenhang, maar zal wel proberen om ieder onderwerp even een eigen kopje te geven zodat je een beetje weet wat je te wachten staat. Succes ermee.

Ja, nou, bedankt he

Graag gedaan! Ik ga niet nog een kopje aanmaken voor dit gedeelte, je doet het er maar mee. Het is ook het wat saaiere stuk. Inmiddels zit ik op dag 82 (ik moet écht die tellers gaan bouwen) van de hormonen. Dat betekent twee dingen:
1: mijn pillen zijn bijna op
2: we moeten langzaamaan effecten gaan zien in plaats van dat ik ze voel. Ik merk echt dat ze werken op mijn gemoed: vermoeidheid, rusteloosheid en sterkere emoties, net als toen ik 15 was. Fysiek merk ik eigenlijk alleen nog maar dat mijn jongeheer (moet ik die nu eigenlijk jongedame gaan noemen? Of later pas? Hmm...) zich koest houdt en dat ik soms wel wat veranderingen in mijn gezicht zie. Vervolgens ga ik er echt naar kijken en op letten en is het weer weg, maar ik geloof op zich wel dat het gebeurt.

Dat scheelt een hoop, want ik maakte me best zorgen of ze wel of niet echt mijn lichaam zouden veranderen. Ik heb het al eerder verteld en ga het gewoon herhalen: ik ben hier veel te ongeduldig voor. Ik weet dat ik het gewoon z'n gang moet laten gaan en afwachten, komt wel goed, blablabla, maar het moet gewoon nu gebeuren. Alsof ik niks beters te doen heb. Chop chop.

Chop chop indeed...

Nee, ik ben er nog steeds niet over uit, maar ik vond het wel een leuk bruggetje. Ik wilde gewoon nog even een beetje een aanvulling doen op het vorige verhaal naar aanleiding van wat ik dacht toen ik het terug las, en reacties die ik erop kreeg. Namelijk, dat ik probably wel degelijk een heel stuk gelukkiger zou zijn als er ineens *poef, magic* geen piemel meer zit maar een poes. Sleutelwoord daarbij is wel die poef, magic, want terwijl ik het hele verhaal dus terug las bedacht ik me dat het grootste struikelblok eigenlijk gewoon de risico's van de operaties zelf en het onderhoud zijn. Omdat ik verder niet ongelukkig ben door wat er tussen mijn benen zit heeft het allemaal geen haast en huil ik mezelf niet in slaap (ik ben immers te druk met praten), maar het zijn eigenlijk voornamelijk praktische en rationele bezwaren die ik heb. Hetzelfde als waar ik mee zat toen ik nog geen jaar geleden druk was met wel of geen hormonen. Alwin vertelde toen wat over een bewust, rationeel brein en een onbewust, emotioneel brein. Laatstgenoemde zou hier al een tijdje eerder klaar mee zijn (dat schreeuwde destijds 'doe heeeeeet') en het bewuste en rationele deel moet zichzelf nog even overtuigen. Nou, dat is nu dus bezig. Alleen dan met hele andere bezwaren.

Niets wereldschokkend, het internet staat vol met grappen van transgenders over 'de knop' die je dan magisch het juiste lichaam geeft maar ten koste van iets superbelangrijks ofzo, en hoe degene in de grap dan al op die knop drukt voordat je als lezer weet wat dat superbelangrijke dan is. Ik leg het supergoed uit, danku. Anyhoes, een dingetje tussendoor waar ik mee bezig was en dacht 'heuj, dit moet je onthouden, is belangrijk'.

Cool. Andere dingen?

Nou! Omdat die hormonen nu dus fysieke veranderingen teweeg moeten brengen maar langzaam gaan, maak ik al minstens ieder weekend een foto van mijn lieftallige gezicht. Zo kan ik later terugkijken naar hoe ik er vóór die pillen uit zag, en hoe ik er op dat moment uit zie. Dat doe ik al. Dat ritueel is uitgebreid met een extra reminder:

Want, ze komen! Vind ik. They better be. Anyhoes, omdat die vanaf een maand of drie los gaan is het nog net op tijd om het verloop daarvan bij te kunnen houden. Die gaan namelijk ook langzaam, en daarbij wil ik dan ook kunnen vergelijken met wat er op een moment zit, en hoe dat er dus op dit moment in de hele transitie eruit ziet. Aan het eind van dit jaar heb ik allemaal boobieselfies op mijn telefoon. Vooralsnog kan ik niet zeggen of er nou echte borstgroei is of dat wat er zit gewoon mijn manboobs zijn vanwege alle snoeperij, maar dat komt wel goed.

TMI. Kun je niet gewoon vertellen over je stem ofzo

Dat kan! Dat schijnt best soepel te gaan. Esther (da's degene die mij hierin begeleidt) zei vorige keer dat ik echt goed bezig ben en blijft ook maar nieuwe opdrachten geven, dus dat geloof ik dan ook wel een beetje. Gooi daarbij dat mijn poezenstem al heel lief en zacht was en nu nóg liever en zachter is, en dan lijkt dat toch ook al wel te werken. Again, langzaam, ongeduld, blabla, maar het gebeurt wel.

Verder stond eigenlijk voor vorige week dinsdag op de planning dat ik naar een laserkliniek zou gaan en daar praten over een heel behandelplan en alles. Volgens mij heb ik daar al wat over gezegd, maar te lui om terug te zoeken. Nou, dat is hem vanwege de sneeuw dus niet geworden. Ik ben best een doorrijder met de motor, maar niet als er 20cm sneeuw ligt en ik niet op mijn eigen fiets rij. Aangezien de bussen ook allemaal binnen bleven (die hadden het vast ook koud), was er geen praktische manier om daar te komen en is het dus verplaatst naar aanstaande donderdag. Nog zoiets wat nu in gang is gezet en dan ineens niet snel genoeg kan gaan.

Nou, leuk!

Inderdaad! En daarmee zit ik eigenlijk ook wel aan het eind van mijn Latijn. 't Is ook al weer 23:05, en mijn eerste wekker gaat veel te vroeg. Dus, dat was hem wel weer. Volgende keer probeer ik wel weer wat met een thema te vertellen. Ik kan waarschijnlijk nog wel lekker kwebbelen over mijn haar. Eem kiek'n ja.