09-02-2021 22:56
Statistieken op moment van schrijven:
Dat zei moeders vroeger nog wel eens wanneer ik iets kut noemde. Nou mam, working on it! :D
Potverdorie goede intro, jammer dat ik de boel zo heb gebouwd dat 'ie de eerste (200?) karakters van een blog gebruikt op de homepage, en niet de eerste alinea ofzo. Misschien eens wat voor maken. Maargoed, dat zei ik ook over die leuke statistieken om bij te houden, zoals geslikte pillen (dag 75) en aangekomen kilo's (nooooope) enzo. Dit komt wel gewoon op de stapel van 'oh, dat zou geinig zijn', en over een maand of wat doe ik er wat mee. Misschien.
Maargoed, ik ga het over kutten hebben. Of vagina's. Of gleufjes. Of vleesgordijnen, bijlwonden, punani's, spleten, poesjes, va-jayjay (dit is de enige keer dat ik dát woord zal gebruiken), of een van de vele andere literair verantwoorde termen voor het vrouwelijk geslachtsorgaan. Bij deze alvast een waarschuwing dat ik het probably hier en daar wel enigzins grafisch uit zal leggen, niet schuw over wat ik er zo allemaal van vind en/of mee zou doen, en ook wat meningen en gevoelens over wat ik er nu allemaal heb zitten. Wil je daar niet over nadenken, dan zou ik nu stoppen met lezen en even bijkomen op r/Eyebleach. Vind je jezelf stoer genoeg om verder te kunnen lezen, bereid je dan voor op een enorm kutverhaal. Niet zo subtiele referentie, you know who you are :D
Nou, ja, vagina's dus. In een eerder blog merkte ik al wat op over vragen die vaak gesteld worden, waaronder wat de bedoeling is tussen mijn benen. Ga ik 'de' operatie ook laten doen? Word ik 'helemaal' vrouw, of gewoon een klein beetje? Of, het meest poëtische, 'wat gaat er met je lul gebeuren dan', direct gevolgd door een flinke slok bier. Nou, beste lezers, net als in dat eerdere blog al genoemd, geen idee. Er zitten namelijk nogal wat overweginingen achter.
Nee. Weet je hoeveel werk dat is om een beetje fatsoenlijk te stylen met een simpel blog als dit? Leuk idee hoor (van mezelf weer he), maar nee. Niet in de laatste plaats omdat ik ook een klein beetje ieniemienie bang ben voor wat de conclusie van dat lijstje zou zijn. Maar wees niet getreurd, want ik ga wel degelijk dingen opnoemen die ik als voordeel zie, en dingen die ik als nadeel zie. Laten we beginnen bij een voordeel, want positiviteit enzo.
Voordeel 1: geen gedoe meer met een onflatteuze bobbel bij een strakke jurk of rok. Niet dat ik daar nu gruwelijk veel problemen mee heb, zo groot ben ik nou ook weer niet. Het is een groeier, en sinds ik die hormonen neem doet 'ie dat aanzienlijk minder dan daarvoor. Waarvoor dank. Het is desondanks wel iets waar ik op moet letten, en dat is niet fijn. Not sure hoe het met jullie zit, maar ik voel me niet denderend vrouwelijk als ik moet opletten hoe het zaakje zit wanneer ik uit een stoel opsta. Mooi bruggetje naar voordeel 2, wat ook een soort van nadeel teweeg brengt.
Voordeel 2: het past beter bij hoe ik me presenteer en gezien wil worden. Als ik 's ochtends uiteindelijk eens uit bed kruip en naar de badkamer schuifel, voor de wc ga staan en mijn onderbroek naar beneden trek, kijk ik recht in een spiegel waar ik nog net het hele gebeuren kan zien zitten. Da's dan toch wel een momentje van 'Hmm, leuk nachtjurkje en je haar zit nog verrassend goed, maar dat ding breekt de illusie wel een beetje'. Op zich is dat iets goeds, want blijkbaar zie ik mezelf op zo'n punt dus toch wel als vrouw en ben ik er dan ook van overtuigd dat het best anders kan daar. Al is het maar twee seconden ofzo, want daarna ben ik gaan zitten en focus ik me om hele andere redenen op wat er wel en niet gebeurt daar beneden. Het is echter ook een beetje een nadeel, want:
Nadeel 1: ik weet niet zeker of ik het voor mezelf wil of voor het beeld dat ik vind dat anderen bij mij moeten hebben. En dat is toch wel een vrij belangrijk iets. Ik ben degene die er het meest mee te maken heeft, ik ben degene die er tevreden mee moet zijn en ik ben degene die moet vinden dat het klopt. Niet anderen. Anderen krijgen er pas mee te maken als ik ook hun zaakje te zien krijg, óf als ik in het ziekenhuis lig en verzorgd moet worden of iets. Met de meeste kleding die ik draag kun je niet zien wat er tussen mijn benen zit. Waarom zou ik dan waarde moeten hechten aan of anderen denken dat het klopt of niet? Ze kunnen het verschil immers niet zien. Zolang ik niet duidelijk heb voor wie ik het zou doen, ben ik niet klaar om te zeggen dat de doktoren hun messen mogen slijpen.
Nadeel 2: niet meer zo gemakkelijk staand kunnen plassen. Ja, ik weet het, er zijn allemaal handige dingetjes beschikbaar om ook met een vagina staand te kunnen plassen zonder dat je voeten eronder zitten, maar je hebt werkelijk geen idee hoe makkelijk het met een piemel is. Nou plas ik al ruim 25 jaar voornamelijk zittend, dus het is niet alsof ik de eerste weken na zo'n operatie voor de wc zou staan en alles onder plassen omdat ik ben vergeten dat staand niet meer lukt, maar het is wel fijn om de optie te hebben. Als je écht heel nodig moet is er weinig zo irritant als eerst je jurk omhoog doen, panty naar beneden, onderbroek naar beneden en dan nog eens gaan zitten (en even controleren of hij wel in de pot hangt) voordat je kunt plassen. Vroegahh, toen ik nog een stoere jongen was, kon ik thuiskomen en met een paar ferme stappen in de badkamer staan, rits open, slurfje eruit en gaan met die banaan. Dat zit er dan niet meer in (BADUM TSSSSHHH). Maar, en dat is dan de laatste maar van deze alinea, want hij gaat maar door, ik ben hier wel mee bezig. De laatste keer dat ik staand plaste was in november. Omdat ik dan denk 'ja, je moet toch wel weten hoe het gaat zijn als je echt niet meer kunt staan, dus probeer het maar vast'.
Voordeel 3: geen ballen -> geen zaad -> geen ejaculatie -> minder rommel. Ja, ik heb jullie gewaarschuwd dat ik hier heen zou gaan. Nou is dit niet hét voordeel, maar wel prettig dat er geen kwakjes uit schieten wanneer je je hoogtepunt bereikt. Nu begrijp ik ook wel dat er andere lichaamsvloeistoffen bij betrokken zijn, maar van wat ik heb begrepen kan een vagina zoals ik die na een operatie zou hebben zichzelf niet bevochtigen. Dan is het enige goedje wat erbij komt kijken (bij mij dan, niet bij eventuele anderen) glijmiddel, en dat vind ik toch wat minder 'oh, bah' dan sperma. Like I said, geen wereldschokkend voordeel, maar telt wel.
Nadeel 3: onderhoud. Het is even geleden dat ik me serieus heb ingelezen op hoe het allemaal werkt (ongeveer 15 jaar geleden en een opfriscursusje ongeveer een jaar geleden), dus misschien is dit al wat verouderd, but still. Een neovagina (zo heten ze, I'm told) kan zichzelf dus niet vochtig maken, en je moet het zelf open houden. Anders groeit het dicht, van binnen. Mja. Dat is wel even een dingetje. Ik ben eigenlijk wel tevreden met hoe mijn piemel er gewoon zit en het met iedere dag wassen eigenlijk wel klaar is. Mijn poes zou dus wat kieskeuriger zijn in haar onderhoud en eisen dat ik haar niet alleen schoon houd, maar ook open en überhaupt in de gaten hou of alles gezond is.
Nadeel 4: de risico's van een operatie. Het is niet eventjes een relatief simpele operatie zoals een blinde darm die weg moet of iets anders wat vaak wordt gedaan in ziekenhuizen. Je bent vrij letterlijk de hele boel aan het ombouwen. Ik weet niet precies hoe ze het allemaal doen (want laatste keer dat ik erover las was dus al een tijdje geleden), maar de balzak wordt gebruikt voor schaamlippen, je penis wordt als het ware naar binnen geplopt, en op de een of andere manier krijgen ze het voor elkaar om van je eikel een clitoris te maken. En dat zijn dan de hoofdlijnen. Ze zullen ook nog een opening moeten hebben voor de plasbuis, en een keertje terugkomen voor het afmaken van binnenste en buitenste schaamlippen. Als het allemaal lukt lig je nog een paar dagen in het ziekenhuis voordat je thuis verder zielig mag zijn, en de boel open moet houden met wat ik heb onthouden als medisch verantwoorde dildo's. Dat zijn echt nogal wat gevolgen om iets aan te passen waar ik nu niet vreselijk veel last van heb.
Voordeel 4: ik denk wel dat ik er uiteindelijk gelukkiger mee zou zijn dan met een piemel. Laten we eerlijk wezen, anderhalf jaar geleden zei ik ook nog dat ik niet ongelukkig was met hoe mijn lichaam er toen uitzag. Inmiddels is daar wel verandering in gekomen, en het zou mij niet verbazen als dat trucje zich herhaalt. Als ik over een jaar of twee een redelijke stem heb, borsten en verder ook een vrouwelijk lichaam behálve die piemel, dan gaat dat knagen. Ik denk niet dat ik met iemand anders in bed kan liggen na de hele dag gewoon volledig vrouw te zijn geweest, en dan ineens een piemel uit mijn onderbroek tevoorschijn toveren. Niet zozeer omdat ik bang ben dat diegene dat niet wil, want die zal dan niet echt hebben opgelet en ik wil iemand die mij leuk vindt om mij, en niet alleen mijn lichaam. Meer omdat ik denk dat het op zo'n moment toch voor mij niet zal kloppen. Er zal dan toch een stemmetje in mijn hoofd zitten dat zegt 'Joh, leuke poging, maar de aap is uit de mouw, je hebt een piemel en bent dus niet écht een vrouw'. Ik kan me nu eigenlijk al niet voorstellen dat ik nog seks kan hebben met Tuna Jr., laat staan wanneer het hele proces al zoveel verder is. Wat dat betreft ben ik al een best eind in het hele beslissen, maar er toch nog niet helemaal uit. Geeft ook niet, ik heb geen haast en liever een late maar goed doordachte dan een vroege maar te snel genomen beslissing.
Ja, volgende keer dat ik hier over vertel zal ik los gaan over hoe die operaties nou echt gaan en wat ik daar van vind. Kun je overigens ook prima zelf opzoeken hoor, google maar op vaginaplastiek.
Behalve al die voor- en nadelen zijn er ook gewoon bepaalde gevoelens die ik wel of niet heb bij mijn piemel of een eventuele poes. Namelijk, ik ben niet bijzonder gehecht aan wat er nu zit. Het werkt, ik vermaak me er in mijn eentje prima mee en op dit moment zit het niet in de weg. Aan de andere kant kan ik me heel uitgebreid inbeelden hoe het moet zijn om er toch een vagina te hebben. Het plassen wat minder, ik zou doodsbang zijn dat het op de een of andere manier omhoog sproeit en zo de pot uit, maar op andere gebieden heb ik er geen moeite mee. Omdat die dingen me zo makkelijk af gaan denk ik wel 'ja, maar als je het niet zou willen zou je er ook niet zo veel van kunnen voelen'. Dat klopt misschien wel, maar ik kan me ook prima voorstellen hoe een broodje poep smaakt zonder daadwerkelijk een bolletje onder mijn kont te willen houden om het er eens lekker van te nemen. De fantasieën van een vagina zijn echter wel een stuk leuker dan dat broodje poep.
Begin vorig jaar wees mam me op het tv programma Hij Is Een Zij. Ik kende het wel van naam, maar keek het niet omdat ik dacht dat het allemaal van die overduidelijke 'ik wist al vanaf mijn 3e dat ik een meisje moest zijn'-verhalen zouden worden. Voor een paar was dat ook zo, en van een paar anderen leken delen van hun verhaal meer op hoe ik het ook ervaar. Wat me echter heel erg opviel, was hoe blij die mensen waren wanneer ze een grote stap hadden gemaakt. Bijvoorbeeld wanneer hun borsten kwamen of juist gingen, en ook wanneer ze de geslachtsveranderende operatie kregen. Het leek alsof dat zo'n euforie gaf, een gevoel van 'kijk, nu klopt het', dat ik daar heel erg over begon na te denken wat dat gevoel voor mij zou brengen.
Dat waren in eerste instantie hele kleine dingen, zoals de naam Vera gebruiken bij een internetbestelling. Ineens lag er een pakketje voor ene Vera de Hoog op tafel, en ik keek ernaar van 'wie the fuck is dat dan?', maar tegelijk dacht ik ook 'OMG yes'. Een ander ding wat ik me herinner was ergens in de zomer, toen pap zei dat er nog een oude damesfiets van Sita stond, en of ik die wilde hebben. Don't mind if do, dacht ik. Aan het eind van de zomer (29 augustus, ik heb het even opgezocht, één dag voordat ik besloot om Vera/zij/haar te gebruiken) brachten ze die fiets naar Apeldoorn en toen ik er de volgende dag mee naar het station reed was het opnieuw een gevoel van 'oh jeses, dit voelt wel echt veel beter dan op die herenfiets'. Niet alleen omdat ik mijn been niet over het zadel hoefde te slingeren, maar ook omdat zo'n fiets gewoon klopt.
Nou, zelfde verhaal met mijn naam, hormonen, stemtraining en binnenkort mijn gezicht laten laseren. Gendereuforie in plaats van genderdysforie. Ik heb die momenten nog steeds, en ik verwacht ze nog een hele tijd te houden. Als iemand me op gewoon een natuurlijke wijze aanspreekt met iets als 'meid' krijg ik een brede grijns op mijn gezicht, en dat zal nog wel even blijven duren. Wat dat betreft is 'de' operatie misschien ook wel gewoon 'een' moment van euforie, in plaats van het eindstation.
Met dat superdiepe en filosofische citaat rond ik de boel af. Morgen ga ik de sneeuw trotseren, en ik moet nog minstens een half uur voor mijn kast staan te twijfelen over de perfecte combi van leuk en warm. Hoog tijd om op Opslaan te klikken dus.
PS: mam, wat vond je van het taalgebruik? :P