03-02-2021 23:24
Statistieken op moment van schrijven:
Hehehehe, wat een goede titel. Ik zou eigenlijk meteen al moeten beginnen met dat plaatje van die gast van Top Gear, dat 'ie iets zegt van "sometimes my genius scares me" ofzo. I dunno. Ik lul ook maar wat, maar dat is dan ook de bedoeling van een blog. Dit keer is het overigens wel echt gewoon wat gebabbel (geschreven, maar toch), en niet echt een thema of een punt waar ik heen ga met dit verhaal. Ik had iemand beloofd dat ik het over kutten zou gaan hebben, maar dat wordt een andere keer. Nu wordt het gewoon een beetje updates over waar ik zoal mee bezig ben. Spoiler alert; wachten tot mijn wasmachine klaar is met de benzine uit mijn motorbroek wassen.
Mja, goed, updates. Volgens mij had ik iedereen die dit leest (de teller staat inmiddels op welgeteld vier niet-familieleden!) al wel verteld dat ik ben begonnen met stemtraining. Daar ben ik ondertussen al een paar weken mee bezig, en tot op heden is dat voornamelijk rare geluidjes maken :') Ik heb zo'n 0.5l flesje cola waarvan de cola op is en er nu wat water in zit, en een dik plastic buisje met twee elastiekjes erom. Dat buisje gaat tot één elastiekje diep in het water (volgens mij een centimeter ofzo), mond erom, gezicht een beetje simpel en dan oooooeeeeeeeeh zeggen. Heel, veel, ooooeeeeeh. Beetje van toonhoogte wisselen, van laag naar hoog, hoog naar laag, zulke ongein.
But wait, there's more! Als dat gedaan is, en mijn wangen en lippen helemaal losjes zijn enzo (want die masseer je nog even van tevoren, jaja), krijg je een soort Tibetaanse monnik versie van mij, dan sta ik 'mmmmmmmoooooooooommmmmmm' te zeggen. Of mmmaaaammm, mmoooeeeemmm, mmmuuuuummm, mmmeeemmm, mmmèèèmm (giggety) of mmmieeeeemmm. Het is op zich wel lekker rustgevend, dus zelfs als het uiteindelijk niets wordt met mijn stem, heb ik wel geleerd te mediteren.
Die twee oefeningen zijn om, hoe ik het heb begrepen, meer controle te krijgen over de spieren die mijn stem vormen (het ooooeee'en) en om de plek waar het geluid resoneert te veranderen. Normaal komt dat bij mij uit de borst, want dat is doorgaans hoe je leert praten als man, en dat moet meer vanuit de neusholtes en dergelijke gaan komen. Dat gaat dus met die mmmm. Ik ben er natuurlijk pas een paar weken mee bezig, dus ik hoor nog niet echt verschil ofzo, maar ik ben er dus wel braaf mee bezig.
Ja boh, vorige week deed ik in al mijn handigheid iets raars met een pan waardoor die begon te stuiteren en er superheet vet op mijn jurk kwam. Ook best wat op mijn handen, maar huid groeit wel terug. Maar toen stond ik wel even te gillen, in de keuken, en volgens mij wel redelijk overtuigend als meid.
Grapjurk, dank u. Ik ben hier iedere dinsdag en zaterdag.
Tough crowd. Fine. Behalve stemdingen is er ook wat anders dat gaat gebeuren, namelijk het laseren van al dat @$#%&@! baardhaar. Ik ben helemaal klaar met dat spul, wat mij betreft is mijn lichaam vanaf mijn wimpers naar beneden gewoon volstrekt haarloos. Ik hoef het niet op mijn wangen, ik hoef het niet op mijn hals, het hoeft niet onder mijn armen en het hoeft niet tussen mijn billen. Om een paar plekken te noemen. Die laatste is op zich wel praktisch om een scheet wat te verhullen, maar ik ben er meestal net iets te trots op wanneer er eentje wordt geproduceerd dat het me niet veel uitmaakt. En anders is het een kleine prijs om te betalen voor niet telkens mijn borst en buik te hoeven scheren, of een leuk truitje ofzo vinden en dan zien dat er rugdecolleté (dank u spellingchecker) op zit. Ten eerste, waarom noemen we dat zo, en ten tweede, wat heeft het voor nut om te pochen met je rug. Alsof iemand zegt 'ja leuk hoor, borsten enzo, maar doe mij maar een paar knekelige ruggenwervels, mjam!'. Rot op.
Right. Dat laseren is dus alleen voor mijn gelaat. De rest kan ook wel gelaserd worden, maar dat wordt dan niet vergoed en het is best prijzig. Ik heb ook nog hoop dat de hormonen dat allemaal een beetje verder indammen, maar daar kom ik wel op terug. Verzekeraars willen nog wel eens moeilijk doen met vergoeden van dit soort dingen als je niet bij de genderclubs van het UMCG of het VU zit. Lucky me, ik zit bij geen van beide! Al had ik me daar twee jaar geleden wél aangemeld, was ik nu nog niet aan de beurt geweest. Gelukkig heeft Alwin gewoon zo'n verwijzing voor me geregeld, en daar zouden ze akkoord mee moeten gaan. Ik ben nu officieel gediagnosticeerd (Jeroen, dat zijn zes lettergrepen en betekent dat iemand heeft opgeschreven dat ik ergens aan lijd) als genderdysfoor, met 'klassieke transseksualiteit'. Hoe luxe klinkt dat. Briefpapier erbij, behandelplan van de laserkliniek maken en hups, laten vergoeden.
Het ontharen zelf gaat dan dus met een laser (duh) die op de haartjes wordt losgelaten, en hoe donkerder je haar, hoe meer energie het opneemt, hoe warmer ze worden en hoe harder ze doodgaan. Opgeruimd staat netjes. Moet alleen wel een keer of 10 gebeuren, en er moet telkens zes weken tussen zitten. Op z'n vroegst is dit dus ook pas over een jaar klaar. Echt joh, niemand herkent me tegen die tijd nog met wat er dan allemaal 'af' zou moeten zijn. Ik ben heel benieuwd, en kijk vooral heel erg uit naar niet iedere dag moeten scheren en iedere keer weer plekken hebben die niet goed glad worden, ingegroeide haartjes, snijwondjes en uberhaupt gewoon het gedoe. Ik heb het al druk zat in de ochtend met uberhaupt motivatie vinden om mijn comfortabele bed te verlaten, laat staan dat ik dan ook nog eens een half uur bezig blijf met die troep weghalen.
Het is eigenlijk een van de weinige dingen aan mijn lichaam die me de laatste tijd echt zijn gaan tegenstaan. Ik zei altijd dat ik niet zozeer dat gevoel had van lichamelijke dysforie, dat ik huil als ik voor de spiegel sta, dat soort dingen. Da's nog steeds zo, maar ik erger me mateloos aan alle beharing, en dan vooral die op mijn gezicht. De laatste weken sta ik net iets te vaak te tieren boven m'n wasbak, ene hand vol met scheerschuim en de andere met een best scherp mes en dan toch nog allemaal stoppels en schuurpapier als huid. Ik ben er wel klaar mee.
God no. Leuk voor haar, nope for me. Ik ga verder schrijven over andere dingen dan baarden. Het andere dingetje wat echt dysforie oplevert, is het gebrek een boobies. Ook de enige operatie waarvan ik nu al zeker weet dat ik die wil, tenzij ze van zichzelf al een cup C ofzo worden, maar dat verwacht ik niet. Die dingen horen er gewoon te zitten, en het feit dat ze er niet zitten en ik er maar wat opvulling gebruik maakt me niet heel vrolijk. Ik ben de enige die ziet hoe het er op dit moment gewoon uitziet, voor anderen zal het (denk ik) geen verschil maken of mijn bh's zijn opgevuld met gekke plakkers of met mijn eigen klotsers, maar voor mij maakt het wel degelijk verschil als ze er zijn. 't Is minstens een jaar hormonen gebruiken en kijken wat die doen, daarna kun je een vergroting laten doen. In fact, en dit is supercool, je krijgt daarvoor een subsidie! Ik heb dat ook alvast liefkozend de boobsidie genoemd, en zou hem al haast inplannen voor december 2021. Leuk verjaardagscadeau wel. 'Gefeliciteerd, je bent vandaag 33 geworden, hier is je cadeau!', en dan verdoofd worden en wakker worden met allemaal pijn. Ongeveer mijn 30e verjaardag.
Ondertussen zit ik op het moment van schrijven op de 68e of 69e dag van mijn hormonen. Ik ben de laatste dagen weer een stuk vermoeider dan anders, dus misschien komt dat weer terug. Mentaal is er niet veel nieuws te melden, lichamelijk denk ik een klein beetje meer ronding bij de jukbeenderen te zien, maar dat kan ook goed tussen de oren zitten. Eind februari gaan ze opnieuw bloed aftappen, begin maart belt de hormoonarts me dan om te bespreken hoe het gaat en hoe we verder gaan. Wat mij betreft gooien we de dosering omhoog, zodat de boel hopelijk wat meer opschiet. Het zit nu aan de lage kant en zou dus wel wat omhoog moeten kunnen in de hoop dat je meer effect ziet. Aan de andere kant, ik heb hier niet voor geleerd en de laatste keer dat ik er wat van las heb je nog steeds meer risico's bij serieus hogere doseringen, dus ik laat het lekker aan de arts over. Uiteraard met het vriendelijke doch dringende verzoek alles een schop onder de kont te geven.
Nou, dat is toch nog een aardig verhaal geworden. Ondertussen hoor ik de wasmachine al een tijdje niet meer, dus óf dat ding is ontploft, of hij is gewoon klaar. Ik ga die broek maar eens te drogen hangen, rare geluidjes maken, kleurtjes van mijn gezicht halen, troep uit mijn tanden vissen en ergens morgen ofzo (want ik schrijf dit nu om 23:22) eindelijk mijn bed in. Oogjes dicht en snaveltjes toe, ofzo. Ik ben de quote vergeten.