Vera-demingen

Ja, dames en heren koeke(n?)peren, dit blog begint zonder grapje. Serious business! Het is zelfs een heuze rant op sommige momenten. Ik ga jullie allemaal een wijze les bijbrengen, die zo lijkt het door anderen eruit is gejaagd via shaming. Namelijk, gewoon vragen stellen.

Oh ja?

Ja. Want bijna iedereen die ik heb gebabbeld over mijn trans zijn (nog steeds raar om te zeggen, maar inmiddels zowaar gediagnostiseerd) heeft op een gegeven moment wel die uitspraak na een vraag geplaatst. Vrees niet, ik kom niet aanzetten met shaming dat je dat niet moet vragen, want dat gaat dan wel diep. Plus, waarom zou mijn shaming wel kloppen en die van een ander niet. Hypocriete doos.

Nee, ik bedoel dat je juist die dingen mag vragen. Je hoeft (bij mij, althans) niet bang te zijn dat ik boos word als je een bepaalde vraag stelt, of huilend weg ren, of wat dan ook. Ik zie het als mijn nobele taak om mensen die nieuwsgierig/benieuwd/geïnteresseerd/whatever zijn, zo veel mogelijk antwoorden te kunnen geven en duidelijkheid te bieden om hun beeld compleet te maken. Niemand is erbij gebaat om dingen onbesproken te laten en vaag te houden, alsof het er dan niet is of is opgelost ofzo.

Waar the fuck heb je het over? Welke vragen?

Leuk dat je dat vraagt, zeer gewaardeerde lezer. Ik heb het over vragen als wat mijn plannen zijn wat betreft de loodgieterij (nog niet besloten), of ik nou ook op mannen val (ik zie me nog steeds niet wakker worden naast een gozer), wat mijn jongensnaam was (is, niet was, want welke naam ik had verandert niet), maar ook of er niet teveel vragen gesteld worden en of ik me wel op mijn gemak voel om hierover te praten.

Eigenlijk voornamelijk die laatste twee. Ik weet dat ze voortkomen uit een soort bezorgdheid en me niet gedwongen te moeten voelen om te antwoorden, en dat is an sich goed. Het impliceert wel dat ik dat niet zelf zou kunnen bepalen. Ik kies er heel erg bewust voor om juist open te staan voor allerlei vragen die men heeft, maar als er iets gevraagd wordt waarvan ik vind dat het je niets aan gaat, kan ik dat heel goed zelf aangeven. Ik ben een grote meid, sterk en onafhankelijk enzulks, en kan prima voor mezelf spreken.

Goed, misschien loog ik een klein beetje in de intro en doe ik mogelijkerwijs wel een ietsiepietsie beetje aan shaming. Het is dan ook een van de weinige gevoelige snaren die ik op dit gebied heb. Ik ben geen fragiel stukje mens dat bij de eerste de beste confronterende vraag uiteenspat in een huilende klodder blubsie. Als wordt gesteld dat ik geen antwoord hoef te geven of dat ik best mag zeggen dat ik geen zin meer heb in dit onderwerp, klinkt het alsof een ander mij dat gunt, alsof ik dat niet zelf zou kunnen.

Sure, maar als ik dat vraag wil ik je gewoon niet beledigen of onder druk zetten ofzo. Calm your tits

I know. Ik vind gewoon weinig irritanter dan mensen die iets voor mij gaan bepalen. Of ik een vraag wel of niet aan zou kunnen, of ik ergens wel of niet over wil praten, of de allerergste: of ik iets grappig vind of niet. Als je een grap hebt over mij of transgenders in het algemeen, bespaar jezelf geen moeite en vertel die grap gewoon. 99,99% kans dat ik het zelf ook grappig vind. Een dildo op een robotstofzuiger met de tekst 'Kijk, dat doen ze ermee na de operatie' is godverdomme hilarisch. Een mail met een meme over internationale mannendag 'want dat mag dit jaar nog wel naar Tuna', briljant. Klagen dat ik tegenwoordig o lang nodig heb om naar buiten te kunnen, ja, #SadButTrue.

Humor is wat mij betreft sowieso de beste manier om met welke situatie dan ook om te gaan. Voor mij in ieder geval wel. Het geeft ook aan dat iemand die zulke grappen maakt het allemaal geaccepteerd heeft. Uiteraard een beetje afhankelijk van hoe je het brengt, maar over het algemeen zie ik het als dat iemand zich er niet ongemakkelijk ofzo bij voelt. Dat ze weten hoe ik erin sta en dat het voor hen niets anders is dan een grap over een dom blondje, of een Belg. Daar maakt het lijdend onderwerp zich ook niet zo druk om de grap en ziet men doorgaans gewoon de humor ervan.

Maar het is vooral dat ik niet word gezien als iets breekbaars, iets wat beschermd moet worden tegen de boze buitenwereld. Ik kan prima voor mezelf opkomen. Dat heeft wat moeite gekost, sure, maar als iedereen me maar had zitten vertroetelen had het alleen maar langer geduurd en veel meer moeite (en pijn) gekost. Dat wil niet zeggen dat het voor iedere transgender zo is, maar dit is een blog over mij en dus krijg je alleen te lezen wat ik vind en hoe het voor mij is.

Ja leuk, maar wat kan ik nou wel en niet vragen dan?

Alles. Ik mag graag over mezelf praten en ook graag anderen proberen te informeren over hoe dit nou allemaal is. Ik verwacht niet dat je het allemaal begrijpt, want dat doe ik zelf ook niet altijd, maar hoop wel dat het duidelijker wordt voor iedereen waar ik mee bezig ben. Dat je een beeld krijgt bij waarom ik dit nodig vind, en dat vragen waar je mee zit beantwoord worden. Plus, ik vind de aandacht leuk. Dus, maak je vooral geen zorgen over wat je vraagt en vraag me gewoon het spreekwoordelijke hemd van het lichaam. Ik draag namelijk geen hemden. Vertrouw erop dat ik oud (jezus, echt, 32 alweer) en wijs (HBO, thank you very much) genoeg ben om te antwoorden wat ik wil en niets meer of minder.

Ten slotte, het is je mogelijk opgevallen dat dit verhaal allemaal kopjes bevat en kortere alineas heeft. Dat is vanwege mijn lieftallige doch leesvaardig beperkte zusje die liep te klagen dat mijn verhalen zo lang zijn. Ik hoop dat het helpt, Suus. If not, suck it. Je doet het er maar mee. Ook jij bent een sterke en ofanhankelijke vrouw, ofzo. Je kunt het.