Vera-demingen

Letters, huhuhuhuhu. Tenzij je gewoon 'B' heet ofzo, dan is het niet letters maar letter. Wel makkelijk met Sinterklaas, heb je gewoon altijd je hele naam. Maarja, niet helemaal waar het dit keer om gaat, want ik ga schrijven over mijn naam. Of namen. Idunno, lange dag enzo. Ik sta dit gewoon te typen terwijl mijn laptop op het aanrecht staat naast een pan spaghetti waar ik gisteren spruitjes uit de oven in heb gemikt. Achteraf wordt dat misschien toch niet helemaal de culinaire revolutie waar we op hoopten, Milena. We shall see. And taste.

Goed, naam. Samen met logopedie (volgens mij moet ik het stemtraining noemen, maar dat klinkt zo intens) een van de dingen waar ik het langst over heb zitten dubben. Blijkt dat je naam toch redelijk verbonden is aan hoe ik mezelf zie, en ook anderen. Als je die verandert voelt het alsof je een ander persoon bent, terwijl er verder niets anders is. Het is puur het geluid wat je maakt wanneer je mijn aandacht nodig hebt of anderen wil laten weten over wie je klaagt, roddelt, of je lofzang uit. Gelukkig voor ons zijn we mensen, en hechten we allerlei betekenis aan van alles, en dus ben je je naam. Althans, zo voelde ik dat. Ondertussen is mijn eten klaar, dus ik verhuis even naar de bank om tijdens het typen af en toe een hap van deze abominatie te nemen. I'll keep you informed.

Wat is er mis met je naam?

Martijn is op zich helemaal geen slechte naam. You know, als je die stichting even wegdenkt en het feit dat ik letterlijk tien andere Martijns ken. Ik weet niet of het komt doordat je gewoon een naam krijgt van je ouders waar je het maar mee moet doen en je er naar leeft, of dat het echt bij de jongensversie van mezelf past, maar ik vind mezelf ook wel een Martijn. Ook nu nog wel, maar dan gewoon bij mijn persoonlijkheid. Niet meer bij de buitenkant, en hoe ik verder door het leven wil.

Ik denk ook dat het nog best lang duurt tot ik die naam ook in mijn gedachte niet meer gebruik. Nu doe ik dat nog wel, omdat ik natuurlijk dik 31 jaar zo genoemd ben en mezelf zo noemde. Een half jaar mezelf Vera (laten) noemen verandert daar niets aan en is ook nog niet genoeg om het af te leren. Wat ik al schreef, je naam is best gehecht aan wie je bent, en dat is niet zomaar weg. Gelukkig hoeft dat ook niet.

Ik vind mezelf redelijk relaxed in hoe ik er mee om ga. Niet dat paniekerige gedoe van 'deadnaming' (Martijn is niet dood) of tranen met tuiten huilen wanneer iemand meneer zegt. Ik heb het liever niet, maar ik doe er niet moeilijk over als iemand het wel zegt. Althans, zolang je het niet expres doet om mij te stangen. Mijn stiefmoeder die zegt 'He Tijn, heb je honger? OH WACHT FUCK NEE HET IS VERA SORRY AAAAAAH*' is heel wat anders dan een stel kindjes die continu 'meneer! meneer! Meneeeheeeeeer!' roepen.
^{* Enige dramatisering voor literair effect}

Intermezzo, het bord is inmiddels leeg. Best goed te eten eigenlijk, maar ik blijf er wel bij dat de spruiten net wat langer in de oven hadden gemoeten. Also, misschien wat kruiden over de spruitjes ofzo? Voor nu een solid 5/7 rating. Het vult alleen niet zo, probably ook omdat er uberhaupt niet zo heel veel over was, dus ik heb alvast een tabblad open met thuisbezorgd. Kijken of ik aan het einde van dit verhaal mijn impulsen heb weten te weerstaan, of dat ik morgen beteuterd voor de spiegel sta omdat mijn jurken niet meer passen.

Je dwaalt af, muts.

Jajajaja, I know, sorry. Voor mij was het wel heel lang dat ik gewoon Martijn was, en dat het veranderen van je naam voelt alsof je iemand anders wordt/speelt. Het heeft best een tijd geduurd tot ik uiteindelijk afgelopen zomer besloot om eerst op m'n werk wat te proefdraaien met Vera, en later ook met de rest van de mensen die ik ken. Als je je even zo'n dromerige overgang naar een flashback voorstelt neem ik je terug naar de lente van 2019. Vroegahh, alles was ook nog zwart-wit. Ik had toen net mijn eerste week volledig in vrouwenkledig op 't werk erop zitten, eerste keer serieus met Alwin gebabbeld, en was wat aan het mijmeren over waar dit allemaal naar toe ging. 'Ja kut, dan moet ik straks een naam bedenken. Nummer 5 op mijn lijstje waarom ik toch geen kinderen wil. Potver.', aldus mijn hoofd.

Niet alleen dat praktische bezwaar, maar ook dat ik mezelf totaal niet los zag van Martijn maakte het zo dat ik het gewoon lekker begroef, probleem voor later. Later was minder ver later dan ik dacht, want probably de volgende dag ofzo was ik er alweer mee bezig. De keer daarop dat ik met Alwin babbelde heb ik het er ook met hem over gehad, en hij kwam uiteraard met van dat wijze maar totaal onpraktische advies als 'kijk naar lijstjes van babynamen, of naar mensen die je bewondert, en wat voor namen je dan tegenkomt, en doe het lekker op je eigen tempo. Je bent er klaar voor wanneer je er klaar voor bent'. Hippie.

Hoe meer ik er mee bezig was, hoe meer ik wel in de knel kwam met hoe het allemaal niet 'echt' zou zijn. Me zo kleden is één ding, maar me ook zo noemen is totaal wat anders, zeker als ik toch nog niet weet of ik uberhaupt vrouw was/wilde worden/ben (omcirkel je gewenste bewoording). In de zomer vroeg ik wel aan moeders wat mijn naam was geweest als ik gewoon direct als meisje geboren was. Diep graven in het collectieve geheugen leverde uiteindelijk de naam Judith op. Nou, ja, hmm. Ik ben niet echt een Judith. Dat wordt hem dus niet. Dan maar weer verder denken wat wel een beetje past. Lijstjes van namen erbij, namen waar ik in mijn crossdress periode aan dacht, 't zat vrij constant in mijn hoofd wat te malen.

Maar het is meer dan alleen een naam kiezen, toch

Yup. Niet alleen de naam zelf, maar ook het lostrekken van wie ik ben en hoe ik genoemd ben. Dat heeft wat maanden geduurd, maar langzaamaan kwam ik wel tot een punt waarop ik mezelf wat minder zag als Martijn, maar gewoon als ik. Zonder naam, gewoon wat mij mij maakt. En hoe meer je dat los weet te trekken, hoe makkelijker het voor mij ook werd om op een gegeven moment te kijken naar namen die ik mooi vind en die passen bij mij. Tegen februari 2020, dus dik acht maanden verder al, had ik die naam gekozen. Vera stond op de lijst en had al wel een aardige voorkeur van mij, maar een paar andere namen leken me ook nog wel wat, en die zijn die winter ook gekeurd door mijn vrienden. Blijkt dat Vera de enige naam was die volgens hen geen hoerennaam was. En bedankt. Voor alle Katja's (nog steeds wel een leuke naam overigens) en Tanja's (ja, die kennen we nog van 15 jaar geleden) die dit lezen; sorry. Also, er zat een vrij duidelijk patroon in de namen die ik koos, want ze eindigden bijna allemaal op een a. Alleen Floor (afgevallen omdat ik het teveel als een klein meisje vond klinken), en Sophie (jaaaaren geleden gereserveerd als naam voor als ik ooit een dochter zou krijgen, en dus niet cool om voor mezelf te kiezen) niet.

Anyways, die naam viel bij mij dus wel in de smaak en werd door de rest niet afgekraakt. Daarmee kwam ik terecht in de fase waarin ik zelf moest wennen aan die naam, voordat ik hem zou gebruiken. Ik wilde daar ook niet te snel mee gaan, en bij de opnames voor die documentaire vroeg de presentatrice ook of ik nou 'Martina' zou gaan heten. De eerste keer dat we dat shot deden zei ik 'nee nee, ik weet het nog niet (met een stalen gezicht hé), de tweede keer vertelde ik dat het sowieso niet zou beginnen met een M. Dat was wel iets wat ik al vrij snel wist. Niet alleen omdat ik de meeste vrouwennamen met een M gewoon niet zo leuk vind, maar ook omdat het voelt als teveel willen blijven hangen in hoe ik heette, in plaats van hoe ik wilde gaan heten. Er is nog steeds niks mis met Martijn, maar ik hoef er geen ode aan te brengen of iets. En zeker als ik gewoon een naam mag kiezen klinkt het stom om mezelf te beperken tot slechts één letter waar die mee mag beginnen. Ongeacht hoe handig dat ook is met post enzo. Ook in het interview zelf hebben we het volgens mij wel een keer over de naam gehad, maar omdat ik toen zelf nog zo moest wennen aan mezelf anders noemen heb ik gewoon gezegd dat ik het nog niet wist, en dat het voorlopig gewoon Martijn is.

M'kay, dus je had een naam gekozen, je was er zelf mee bezig, en de rest dan?

Het wennen duurde uiteindelijk tot begin juni; toen zei ik op mijn werk dat ik in winkels wat vaker werd aangesproken met mevrouw, en dat ik dat toch stiekem wel prettig vond, en dus op kantoor (naja, thuis, want corona) Vera en zij/haar wilde gebruiken. Ik hoop een beetje dat ik dat toen ook wel aan pap en mam heb verteld, en dat ze niet nu pas lezen dat het op het werk dus veel eerder om ging dan voor hun :') Dat was namelijk, zoals in een van de eerdere verhaaltjes al gezegd ergens begin september. Totale looptijd van krap anderhalf jaar dus. Je zou denken dat ik dan wel iets meer dan vier letters kan bedenken. Maargoed, op dat punt voelde het voor mij pas goed om echt die naam te gaan gebruiken.

So much for my story; want vanaf dan is het dus wennen voor iedereen behalve ik. Want waar ik dus al anderhalf jaar bezig was om mezelf los te trekken van mijn naam, waren anderen daar probably totaal niet mee bezig. Ik had het er laatst over met mam, en dat het voor haar soms was alsof Martijn ineens weg was en daar Vera voor in de plaats kwam. Wat ik niet begreep, want ik had het dus al losgetrokken en kan het me eigenlijk bijna niet meer voorstellen dat het wél bij elkaar hoorde. Ook een van de redenen waarom ik dit blog ben gaan bijhouden, zodat ik met de dingen die ik vanaf nu uitspook wat eerder ben met vertellen waar ik op dat moment ben. Vooralsnog is het voornamelijk gezwam over hoe ik bezig was met een paar dingen die me op dit punt hebben gebracht, maar straks komen er ook verhaaltjes over mijn stem, hoe ik denk over de boel officieel te laten veranderen (en dan is mijn naam niet het enige wat van M naar V gaat, huhu), eventuele operaties en dat soort dingen. Maargoed, ik dwaal weer af.

Dat had achteraf wel beter gekund hè

Mam zei dat ze dus wel moest wennen aan al die veranderingen, en wat er dan gebeurt met de jongen die zij heeft opgevoed. Als de goede dochter (jahaaaa, wen dáár maar eens aan! :P) die ik ben heb ik later nog wat zoekwerk gedaan naar hoe het allemaal is voor mensen in de omgeving van iemand die in transitie is. Ik heb het, op zich best logisch, allemaal vanuit mij bekeken, wat ik ergens van vind, wat ik wil en hoe snel ik ergens mee kan gaan, of een bepaalde stap genomen kan worden. Even vergeten dat ik ook gewoon twee setjes ouders heb, een lading broers en zussen en dan nog wat ooms, tantes, neefjes en nichtjes die ik even casual tussendoor vertel wat ik nu weer bedacht heb. Dan scheelt het wel dat ik juist zo langzaam ben met alles, er veel te veel over heb nagedacht en dus ook denk dat ik een en ander wel redelijk kan uitleggen wanneer iemand er naar vraagt. Nou heb ik niet het idee dat de hele boel in diepe rouw is alsof Martijn dood is, maar er zal best wat moeite bij komen kijken. Dat had ik immers ook.

Ik ben niet dood _{maar ik quote wel mezelf}

Voor degene die het moeilijk vindt; ik ben niet dood, ik heb gewoon een ander label op mezelf geplakt. Ik kies ook heel bewust om mijn tweede naam (Leon) niet te gaan veranderen. Deels omdat er toch niemand is die die naam gebruikt, maar ook omdat ik het een soort van knipoog en link vind naar de 30 jaar die ik 'gewoon' als man heb doorgebracht. Ik ga niet doen alsof mijn leven pas op m'n 32e is begonnen en ik daarvoor nooit bestond. Ik kies geen nieuwe verjaardag, ik ga geen geboortekaartjes sturen mocht ik ooit een poes (als in, een vagina, niet het huisdier) krijgen, en ik ga niet militant op internet klagen dat iedereen die op welk moment dan ook maar een klein beetje denkt van 'he, maar, wat?' transfoob zou zijn. Ik verander de schil, niet de inhoud. Die zal goed mogelijk wel wat veranderen door de hormonen, maar ik vermoed niet dat ik een compleet ander persoon zal worden. Ik blijf gewoon dezelfde persoon die jullie voorheen kenden als Martijn, en nu als Vera.

Nu vind ik het wel tijd om wat patat te bakken. Heb er hard genoeg voor gewerkt. Dat, en als ik nu nog bezorgers langs laat komen is dat a: met veel te veel eten, en b: vol met judgement dat ik zo laat nog eens dik ga zitten schransen. No thank you. I'm a lady, you see.