Vera-demingen

Boh, ik hou wel van dramatische titels. Zo dramatisch is het allemaal namelijk niet.

Vooraf; volgens mij had ik bij het bouwen van het blog gezegd dat ik niet weet hoe vaak ik wat post, en dat ik mezelf heel braaf voornam om te proberen iedere week wat te schrijven. Geen idee waar dat allemaal over zou moeten gaan dan; ik heb best ideeën, maar die zijn na een paar weken ook op. Ik bedacht me zonet dat ik in de eerste post iets zei over dat ik in 'een volgende alinea' wel iets over hormonen zou vertellen. Ook dat was een mooi voornemen, maar die ik wel meteen heb genegeerd. Dus, vandaar, om het goed te maken met ál mijn trouwe lezers (hoi mam!), dit verhaaltje.

Nog een vooraf; ik ben geen expert, ik vertel ook maar wat ik heb gehoord of gelezen en hoe ik dat heb begrepen. De kans is best aanwezig dat ik een paar details verkeerd heb, maar in grote lijnen heb ik het wel door. Hoop ik. If not, te laat, ben nu al bezig. Dag 46, als ik correct heb gerekend. Eigenlijk zou ik een soort van tellersysteem moeten bouwen voor in de sidebar; aantal pillen geslikt (hehe), cupmaat (het zijn nog steeds manboobs en vullers), ruimte in mijn kast, en zo nog wat. Best een idee eigenlijk, straks eens proberen.

Get on with it! Yeah, get on with it!

Anyhoes. Ik ging schrijven over hormonen. Het spul wat ik nu krijg is Androcur en Estradiol. Die eerste onderdrukt of remt de werking van testosteron, de tweede bevat oestrogeen waardoor in theorie de hele rambam vrouwelijker wordt; andere vetverdeling (tietûhhhh), zachter gezicht, slechter parkeren zorgvuldiger rijden, dat soort dingen. Als je jezelf flink bang wil maken moet je ze gewoon bekijken op een overzicht van allerlei medicijnen: androcur en estradiol. De bijwerkingen van beide klinken mij zo nu en dan als muziek in de oren, wat op zich redelijk disturbing is. Iemand: 'He vis, als je dit spul slikt krijg je pijnlijke tieten, trombose en hersentumoren!'. Ik: 'Worth it'. Gelukkig ga ik al naar een psycholoog, die is duidelijk nodig :')

Wat het tot nu toe bij mij heeft gedaan is niet zo heel spannend. De eerste paar weken was ik absoluut doodop, nog meer moeite met uit bed komen dan normaal. Gelukkig zitten we in die lockdown en werk ik gewoon vanuit huis, anders had ik echt om half 6 ofzo moeten beginnen met opstaan om rond 10:00 op m'n werk te zijn. Snel wakker worden was al niet mijn sterkste punt, hiermee is het al helemaal lastig. Ik heb letterlijk een washandje in een kom water naast mijn bed gelegd om me 's ochtends mee wakker te maken. Dat is inmiddels wel wat minder geworden. Ik ben nog steeds sneller moe dan een jaar geleden, maar ik ben inmiddels ook gewoon oud. Zie ook figuur 1.

Na ongeveer een maand merkte ik dat ik langzaamaan wat minder geremd raak, emotioneel gezien. Niet dat ik met een doos tissues op de bank zit te janken wanneer er iets zieligs gebeurt op tv, of manisch door de stad ren en iedereen een fantastische dag wens; gewoon iets eerder dat ik dingen zielig vind, en wat sneller blij. Wat volgens Amy ook schattig is. Toch ga ik je suggestie om Titanic te kijken niet opvolgen; ik erger me probably kapot aan de mensen in die film. Vooral die ouwe heks; ik weet niet meer precies waarom, want de laatste keer dat ik die film keek is twintig jaar geleden ofzo, maar ik vond haar stom. Net als die dure kerel die haar probeert te versieren ofzo, wat een rotkop. Ik dwaal af.

Wat ik zei, minder geremd. Ik zat naar The Alienist te kijken, en daarin krijgt een personage die ik wel redelijk cool vond op een gegeven moment een overdosis lood subdermaal toegediend. Overal bloed enzo, en uiteindelijk sterft 'ie in de armen van zijn broer, die een paar traantjes onder zijn te kleine brilletje niet kan tegenhouden en blijft mompelen dat broerlief hem niet mag verlaten. Spoiler alert, he does. Nou, voorheen deed dat me niet zoveel, nu lag ik op de bank met een brok in de keel en een 'wat zielig :(' in mijn hoofd. De grote poëten van The Mating Habits of the Earthbound Human vertelden het al; 'men enjoy many people dying quickly, women enjoy one person dying slowly'. Nou weet ik niet of dit onder genieten valt, maar dit was toch weldegelijk categorie 2.

Ja, leuk dat je nu jankt, maar hoe zit het met je gezicht?

Wat leuk dat je dat vraagt! Fysiek doet het op dit moment nog niet zo veel, denk ik. Ik zie mezelf natuurlijk elke dag in de spiegel, dus ik zou de verandering sowieso niet snel zien, maar ook de afgrijselijke selfies die ik de afgelopen weken heb gemaakt tonen nog niet echt verschil. Da's logisch, je ziet dat meestal pas na een maand of drie. Ik zit nu op anderhalf. Duurt lang. Het lijkt wel alsof de lijnen en mijn huid wat zachter worden. Die is 's ochtends nog steeds schuurpapier, maar het lijkt op een of andere manier wat minder grof, ofzo. De lijnen lijken iets minder lomp te zijn, maar dat kan ook goed komen door hoe mijn haar nu valt. Overigens is dat een hele post op zichzelf, kan daar ook uuuuuren over zwijmelen.

Mooi bruggetje naar effect 3: ik ben ijdeler :') Probably niet door de hormonen, maar daar gaat dit verhaal wel over, dus ik doe gewoon alsof het wél daar door komt. Ik steek duidelijk meer tijd in hoe ik eruit zie; ik experimenteer wat met allerlei huidcremes (hoe the fuck weet je wat voor huidtype je hebt?), sta veel langer en uitgebreider mijn haar te borstelen (Joh! Wat een verrassing nu je er meer van hebt!) en ik probeer ook meer met accessoires te doen. Ik heb zowaar een sjaal. 30 jaar lang opscheppen over Vikingbloed en in de winter met een milkshake door de sneeuw banjeren, en nu heeft mevrouw het ineens koud als de gevoelstemperatuur rond of onder het vriespunt ligt. Zeikwijf. 't Zal aan het woord liggen, gevoelstemperatuur. Meer gevoelens he, dus dat ook.

Behalve die sjaal kan ik sinds een half jaar ofzo ook relatief fatsoenlijk oorbellen dragen, wat ook wel tot enige euforie leidt. In fact, afgelopen weekend ben ik langsgeweest bij een vriendin (jaja, crimineel, corona, blabla. De katten begonnen terug te praten, ik moest duidelijk met mensen omgaan) en heb toen op Utrecht Centraal nog mijn oorbellen ingedaan omdat ik me daar bedacht dat ik nog saaie dingen in had. Ze zijn niet altijd even praktisch met mijn helm of headset, dus eigenlijk alleen in de weekenden dat ik ze draag, maar ik ben me er nog steeds wat van bewust dat er wat hangt (hehehe) als ik de gewone knopjes eruit doe en hangers erin. Het is leuk om zoiets te doen en het soort van mogen. Niet dat je het als man niet mag, Pap loopt ook gewoon met een halve vogel in beide oren rond, maar ik denk dat ik iets beter weg kom met zilver en diamantjes dan hij.

Tuttebel. En verder dan?

Dat minder geremde uit zich ook in wat ik zoal uitspook. Ik voel me wat meer op mijn gemak om 'typische' vrouwendingen te doen. Ik heb zowaar een nieuwe plant in huis, die nog niet dood is. Nog niet, want Lola vindt het ook heel interessant. Duidelijk nieuw speelgoed voor haar, en speelgoed moet kapot. Ik zou meer planten willen kopen, maar dat is ergens als een vogelhuisje en voer aan mijn schuur spijkeren; murder by cat. Het is een deel van hoe ik mijn huis wat gezellig probeer te maken, wat me voorheen vrijwel totaal niet interesseerde. Annika had vroeger de broek aan qua gezellige inrichting, en sommige dingen die van haar waren en dus met haar mee gingen vond ik wel geinig en heb ik daarna voor mezelf gekocht. Dat hield eigenlijk wel zo'n beetje op bij de schaal voor kaarsjes en andere rommel op mijn tafel, maar later kwamen er wat schoteltjes bij en andere kaarsen bij het bad. En bruisballen. Die dingen zijn cool. Nu was dat allemaal al wel voordat ik met hormonen begon, maar ik zou nu veel meer op mijn gemak zo'n winkel binnenlopen en dat soort ongein kopen. You know, als die ooit weer open mogen.

Dat is dus wat ze tot nu toe allemaal doen. Op lange termijn moet het zorgen dat mijn gezicht vervrouwelijkt (kijk voor de lol eens op r/transtimelines voor wat het kan doen, maar verder heb ik totaal geen onrealistische verwachtingen ofzo), borstgroei (cup A, here I come!), vrouwelijkere vetverdeling (heupen, taille, dikke vette billen) en hopelijk dat mijn Mathlener-inhammen een beetje dichtgroeien. Again, ik kan echt lang doorgaan over haar. Gevoelig puntje. Daarnaast maakt het me onvruchtbaar (sorry mam, ik wil nog steeds geen kinderen), verlaagt het mijn libido en verhoogt het onder andere het risico op depressie, trombose en een melanoom (dacht ik). Dat zijn op zich best serieuze bijwerkingen.

De enige waar ik me een klein beetje zorgen om maak zijn de laatste twee, trombose en dat melanoom. De kans dat ik dat ontwikkel is klein, maar het zou wel een behoorlijke domper zijn als blijkt dat ik straks een jaar dit spul gebruik, de effecten ervan eindelijk zichtbaar zijn en dan blijkt dat ik eraan dood ga. 't Is maar goed dat dit vooralsnog niet aan de orde is, want ik weet echt niet of ik op dat punt zou kunnen zeggen 'nou, stop er maar mee dan, pech gehad'. Klinkt dramatisch, maar hoe meer ik met dit hele proces bezig ben, hoe meer ik merk dat dit beter past bij wie ik ben dan wat ik drie jaar geleden deed. Als dan blijkt dat ik niet verder kan dan waar ik nu sta, is dat wel wat teleurstellend.

OK, leuk, maar wat als je er niet aan dood gaat?

Maar laten we er voor de vrolijkheid even vanuit gaan dat ik er niet aan dood ga en heeeuuuul oud wordt, hoe ziet dat dan eruit? Nou, die estradiol is dan iets wat ik tot mijn laatste adem zou moeten slikken/spuiten/whateveren. Ik kan alles aan mezelf veranderen dat niemand ziet dat ik ooit als jongen geboren ben, maar ik verwacht niet dat ik ooit van mezelf oestrogenen aan kan maken. Androcur (of een andere testosteronblokker, er zijn meer van) is voor zover ik heb begrepen nodig zolang ik testikels heb. Hakkie takkie weg zakkie en die pillen kunnen mee de prullenbak in, want er wordt dan significant minder testosteron aangemaakt. Ik ben daar nog niet over uit, dus vooralsnog hou ik het bij die pillen en doe ik nog wel voorzichtig met potentieel blunt force trauma aan de loodgieterij. De dosering van beide kan wel aangepast worden, maar dat gebeurt volgens mij alleen als het niet denderend veel effect heeft. Voor zover ik weet gaat het allemaal niet bijzonder veel sneller als je meer neemt, terwijl de risico's wel toenemen. Wat dat betreft vertrouw ik gewoon op de mensen die ervoor geleerd hebben, ondanks mijn ongeduld dat het allemaal nu moet.

5 maart word ik gebeld door de endocrinoloog (ik heb het voor deze post maar even opgezocht), die neemt dan de resultaten van het bloedprikken een week daarvoor met me door. Ben benieuwd hoe dat er tegen die tijd uitziet, en wat daarna gebeurt. We zien wel. Misschien dat ik dan zelfs de minst vreselijke selfie naast een before-foto hier dump, om op te scheppen dat het werkt. Voor nu ben ik wel weer even klaar met typen, want ik heb Lupin aan staan en dat ik stiekem best geinig, dus ik wil verder kijken. Also, cocktails en koekjes. Prioriteiten.